انتخاب ترامپ، و به روى كار آمدن او، همانند انتخاب خمينى به عنوان نماينده ى خواست ملت و به روى كار آمدن او، به لحاظ غير منتظره بودن، به او اعتماد به نفس و اعتماد به راهى كه در پيش گرفته و او را به موفقيت رسانده احساس قدرتى تمام عيار داده كه عاقبت به نفرت و تفويض قدرت با خوارى و خفت منتهى خواهد شد. در اين موضوع كوچك ترين ترديدى وجود ندارد. همانندان ترامپ در تاريخ بسيار بوده اند و نتيجه اى كه از سياست هاى شان گرفته اند در مقابل ماست. حتى يك مورد پيروزى در ميان اين اشخاص وجود ندارد و سقوط و فضاحت سرنوشت محتوم آن هاست.

اما ما ايرانيان چه بايد بكنيم؟ گام هاى كوچك ولى رو به جلو و موثر ما چه مى تواند باشد؟

١- خود باورى: بايد خودمان، و قدرت خودمان را باور كنيم. اين قدرت با پراكنده كردن خواست ها به دست نمى آيد. قدرت در اتحاد بر سر موضوعات مشترك است. نمونه: همين موضوع ممنوعيت ورود ايرانيان به خاك امريكا.

٢- تمركز بر هدف مشخص تا رسيدن به نتيجه ى مطلوب: ما ايرانيان صد ها خواسته و ايده آل از ده ها حكومت و ده ها رجل سياسى و ده ها نهاد قدرت داريم. از حكومت اسلامى گرفته، تا وضع معيشت ايرانيان در داخل كشور، تا وضع اسف بار آزادى سياسى و اجتماعى، تا رفتار حكومت هاى خارجى با ما، با مهاجران ما، با مقيمان خارج از كشور ما، با مسافران ما، با دانشجويان و آكادميسين هاى ما.... هر كس براى خودش خواستى دارد. مبادا تصور كنيم كه ما مى توانيم با پيچيدن ها و پيچاندن هاى فردى، به خواست فردى خود برسيم و هموطنان مان هم بايد همين كار را بكنند. اگر من توانستم به طرقى كه مى دانم پا به خاك امريكا بگذارم، مساله براى من حل شده است و ديگر با اين موضوع كارى ندارم. بر هدف مشخص، بايد همه با هم تمركز كنيم، و مانع از پراكنده شدن انرژى سياسى و اجتماعى خود شويم.

٣- حمايت از افراد موثر: بله. ما همه موثريم. بيش يا كم. اما ميزان تاثير ما متفاوت است. بر نخورد به ما كه در رده ى پايين تر تاثير گذارى هستيم و قدرت مثلا فلان شخص مشهور در علم و ادب و هنر يا سياست را نداريم. ما هم تاثير داريم به اندازه ى خود و هيچ ايراد ى ندارد كه به پشتيبانى از افراد موثرتر برخيزيم.

٤- افراد موثر يا موثر تر ممكن است در همه ى زمينه ها، مورد پسند و تاييد ما نباشند. بر اين موارد كه مورد پسند يا تاييد ما نيست تاكيد نكنيم و آن را به صورت سد در مقابل خود نبينيم و به جاى پيش رفتن، در جا نزنيم و وقت مان را به ايرادگيرى هايى كه به موضوع هدف مربوط نمى شود نپردازيم. وقت براى انتقاد و مخالفت بر سر ساير مسائل هميشه هست و مطمئن بايد باشيم كه حسابرسى ها دير و زود هم داشته باشد، سوخت و سوز ندارد. ولى هر چيز به جاى خود.

٥- هنگام مبارزه با كسى كه در مقابل ما ايستاده، جبهه هاى مختلف باز نكنيم و دشمن تراشى نكنيم. اگر بكنيم قطعا نيروى مان را از دست مى دهيم و به هيچ جا نمى رسيم.

٦- يك خواست را مطرح كردن و آن خواست را با پيروزى به دست آوردن بهتر از صد خواست را مطرح كردن و به هيچ جا نرسيدن است. رسيدن به يك هدف مشخص، به ما انرژى مضاعف براى رسيدن به ساير اهداف را خواهد داد، چون طعم پيروزى را چشيده ايم. ولى اگر فقط قصدمان دادن شعار باشد، امروز يك شعار، فردا يك شعار، پس فردا يك شعار و الى آخر... هيچ شعارى تحقق نخواهد يافت و كارِ ما فقط هر روز يك شعار جديد مطرح كردن خواهد بود...

مواردى كه مى توانيم بر آن ها تكيه كنيم و پيروزى هاى گام به گام به دست آوريم بسيار است. اكنون وقت مقابله با سياست هاى ترامپ و افتضاح ترامپ در ضديت با ايرانيان غير حكومتى و ممنوعيت سفر آن ها به امريكا ست.

اين كه فردا حكومت اسلامى هم به جمع مخالفان سياست هاى ترامپ بپيوندد، مساله ى خود اوست. بگذاريم او هم شعار خودش را بدهد و پستان خودش را به تنور بچسباند. موضوع او، موضوع ما نيست. مساله ى او، مساله ى ما نيست. ما كار خود را مى كنيم، فقط و فقط براى ايران و ايرانى. براى خودمان.