صدای آمریکا - نشریه ویکلی استاندارد در گزارشی جامع که قرار است ده روز دیگر در نسخه چاپی آن منشتر شود، اما متن آن در وبسایت نشریه منتشر شده است، با اشاره به مراسم تحلیف حسن روحانی که برای بار دم به ریاست جمهوری ایران انتخاب شده است، می نویسد در این مراسم حدود ۵۰۰ مهمان خارجی نیز خضور داشتند.
در مقدمه این گزارش به برخی از مهمانان مراسم اشاره می‌شود؛ از جمله نمایندگانی از بریتانیا، فرانسه، واتیکان، سوریه، نفر دوم حزب اﻟله لبنان نعیم قاسم، رهبر جهاد اسلامی فلسطین رمضان عبداﻟله شلح که در فهرست افراد تحت تعقیب پلیس فدرال آمریکا (اف‌بی‌آی) قرار دارد، و همچنین دیکتاتور زیمبابوه رابرت موگابه.
به عقیده کلی جین تارنس نویسنده مقاله، هر چند مهمانان غربی مراسم ادای سوگند رئیس جمهوری ایران چندان هم معذب به نظر نمی‌رسیدند، اما ستاره این مجلس فدریکا موگرینی رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا توصیف شده؛ که برخی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی برای گرفتن عکس سلفی با او سخت در رقابت بودند.
نویسنده در ادامه می‌پرسد، چرا غربی‌ها باید از حضور در آن مراسم معذب باشند؟ آنها در تهران بودند، برای جشن گرفتن تجدید دولت مردی که ناظر کشتار فزاینده در کشورش بوده است؛ ایران بالاترین نرخ اعدام در مقایسه با جمعیت کشور در جهان را داراست. تنها سه روز قبل از آن عفو بین الملل گزارشی از نقض حقوق بشر در ایران، به ویژه از سال ۲۰۱۳ و روی کار آمدن دولت روحانی، منتشر کرد.
نویسنده در ادامه مقاله از گفت‌وگوی خود با دو ایرانی - حدود یک ماه پیش از مراسم تحلیف حسن روحانی - می‌گوید و می‌نویسد شبنم و فرزاد مددزاده که پنج سال را به عنوان زندانی سیاسی در زندان‌های ایران به سر بردند و در نهایت از کشور فرار کردند، به من توضیح دادند که از دیدن چنین مناظری چه حسی به آنها و دیگر همراهان اصلاح‌طلب شان دست می‌دهد.
پس از توصیف آنچه در ملاقات پنج ساعته با این دو به همراه یک ایرانی دیگر در لابی هتلی در پاریس پایتخت فرانسه گذشت، از جمله تماشای تصاویر ویدئویی مراسمب به مناسبت درگذست آیت اﻟله اکبر هاشمی رفسنجانی رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام و از چهره‌های مطرح نطام جمهوری اسلامی، می‌نویسد معمولا در غرب از رفسنجانی و روحانی با عنوان «میانه رو» یاد می‌شود.
با این حال، به گفته کلی جین تارنس، این سه فعالی سیاسی ایرانی با این موضوع موافق نیستند و وقتی این عبارت از یک روزنامه عمده آمریکایی که نوشته بود «بسیاری از ایرانی‌ها به دلیل نظرات نسبتا ملایم روحانی در قبال آزادی بیان مجذوب او شده‌اند» را برای آنها خواندم، هر سه شروع به خندیدن کردند اما بلافاصله بحث جدی شد.
آرش که همراه آن زوج در این ملاقات حضور داشت گفت، «اگر در ایران آزادی بیان وجود داشت، ما سه نفر اینجا چه می‌کنیم؟ ترک خانواده کار آسانی نیست. متوجهی؟ ما باید دانشگاه، فامیل و بهترین دوستان را می‌گذاشتیم و می‌رفتیم.»
شبنم و فرزاد در سال ۲۰۰۹ میلادی (۱۳۸۸ خورشیدی) و پیش از نا‌آرامی‌های موسوم به «جنبش سبز» پس از انتخابات مشکوک ریاست جمهوری که محمود احمدی نژاد برای بار دوم به پیروزی رسید؛ دستگیر شدند. آنها در خیابان بازداشت شدند و خانواده آنها ماه‌ها نمی‌دانستند چه بر سر آنها آمده و همه بیمارستان‌ها را با این احتمال که شاید اتفاقی برای آنها افتاده جستجو کردند.
شبنم مددزاده دانشجوی علوم کامپیوتر دانشگاه تربیت معلم و از رهبران تشکل دانشجویی تحکیم وحدت بود. فرزاد برادر او هم یک فعال صلح‌طلب و از حامیان سازمان مجاهدین خلق ایران است، در زمان دستگیری تنها ۲۳ سال داشت. این دو سپس به توصیف دوران زندان و سلول انفرادی و شکنجه‌هایی که دیده‌اند می‌پردازند.
آرش هم که قبلا دو بار در دوران احمدی نژاد دستگیر شده بود، تنها یک روز بعد از اعلام پیروزی حسن روحانی در انتخابات ۱۳۹۲ برای بار سوم بازداشت شد. او می‌گوید روحانی در تبلیغات انتخاباتی خود وعده آزادی همه زندانیان سیاسی را داده بود. اما حالا آرش خود یکی از آن زندانیان بود.
و این لب مطلب است: دیپلمات‌های غربی شاید تظار به چیز دیگری بکنند، اما دولتی که حسن روحانی ریاست آن را بر عهده دارد، یک دیکتاتوری است.
