اصل مطلب برای کسی که از رویداد خیابانی در کشوری مانند کشور ما عکس و ویدئو تهیه می کند همانا گرفتن عکس و ویدئو ست! به عبارتی ما نمی توانیم از تهیه کننده ی عکس و ویدئو انتظار داشته باشیم تا با ملاحظاتی که عکاسان و تصویربرداران حرفه ای در نظر می گیرند، عکس و ویدئو تهیه کند.
اصل در کار شهروند خبرنگاران ایرانی در وهله ی اول
حفظ امنیت خود
و در وهله ی دوم
تهیه عکس و ویدئوست.
بنابراین کسی به شهروند خبرنگار ایرانی نمی تواند ایراد بگیرد که چرا تصویر ناواضح است یا تکان زیاد دارد یا فوکوس کامل نیست یا صداها نامشخص است. توانایی های شهروند خبرنگار همین بوده که ارائه داده و بیش از این از او انتظاری نیست.
اما شاید بتوان با رعایت نکات کوچکی که امنیت شخص را به خطر نمی اندازد، کیفیت عکس و فیلم را بهتر کرد و به این وسیله خبر تصویری را در وسعت بیشتری در رسانه های خارجی منعکس کرد.
دوربین های موبایل امروزی و به طور کلی دوربین های دیجیتال، تصاویرشان در همه ی رسانه ها قابل پخش است. تنها مشکلی که وجود دارد کیفیت تصویر ارائه شده است که بعضی وقت ها کاملا «غیر قابل استفاده» در رسانه های بزرگ و همگانی می شود.
شهروند خبرنگار می تواند با در نظر گرفتن نکاتی که اکنون بیان خواهم کرد، کیفیت تصاویرش را به اندازه ی قابل توجهی بهبود بخشد و آن را قابل پخش در رسانه های بزرگ کند. باز تاکید می کنم که:
اساس کار، حفظ امنیت شخص است نه اصرار به گرفتن تصاویر عالی.
پس اگر امنیت مان به خطر نمی افتد می توانیم این کارها را انجام دهیم:
برای «دیده نشدن» در صحنه ی زد و خوردهای خیابانی، لازم است که موبایل را به شکلی در دست بگیریم که اطرافیان متوجه تصویربرداری ما نشوند.
زمانی که ما دوربین را روشن و خاموش می کنیم، «ناچاریم» آن را به شکلی آشکار در دست بگیریم و با نگاه به صفحه ی آن اقدام به روشن و خاموش کردن دوربین کنیم. از طرفی برای دیدن صحنه، «ناچاریم» دوربین را به طرف صحنه نشانه برویم. این دو کار کسانی را که در اطراف ما هستند متوجه تصویربرداری ما می کند.
برای روشن و خاموش کردن دوربین، روش های دیگری غیر از فشار دادن دکمه ی روی موبایل یا دکمه استارت و استوپ روی صفحه ی موبایل هست:
در آیفون، ما می توانیم هدفون آیفون را به گوشی وصل کنیم و در حالت عکاسی یا تصویر برداری، با فشار دادن دکمه ی کم و زیاد کردن صدا بر روی هدفون، عکس بگیریم یا دوربین را برای تصویر برداری روشن و خاموش کنیم.
با این روش، کسی متوجه عکاسی و تصویر برداری ما نخواهد شد.
اما با قرار دادن تصویر در کادر دوربین چه کنیم؟
این کار هم به سادگی قابل پنهان سازی ست به این نحو که کافی ست ما دوربین را در جیب پیراهن خود که ارتفاعش از ارتفاع لنز دوربین کمتر است قرار دهیم و با فشار بر روی دکمه های هدفون اقدام به عکاسی یا تصویر برداری کنیم.
در این حالت بدون نیاز به چشم دوختن به صفحه ی موبایل، به هر طرف که بگردیم، و در هر سمت که قرار گیریم، عکس و فیلم می توان تهیه کرد، به عبارتی کافی است تا ما در سمت صحنه ی رویداد قرار گیریم و به صحنه نگاه کنیم، هر چه می بینیم عینا همان است که در عکس و در ویدئو دیده خواهد شد.
خانم ها هم می توانند بدون خیره شدن به صفحه ی موبایل، موبایل را به سینه ی خود بچسبانند و به روش فوق فیلم و عکس تهیه کنند.
اگر در این حالت بتوانیم دوربین را «آرام» نگه داریم و زیاد تکان نخوریم، تصویر کاملا شفاف و قابل استفاده می شود. علت تکان های بیش از حد این است که ما می خواهیم در یک واقعه، «همه چیز» را به یک باره نشان دهیم بنابراین دائم دوربین را به راست و چپ حرکت می دهیم و کیفیت تصاویر را از بین می بریم. باید توجه کنیم که تهیه فیلم از «عامل مهم» در کل صحنه اساس کار حرفه ای هاست و نمی شود که همه چیز را به یکباره نشان دهیم.
در پایان تذکر یک نکته را که خودم شخصا تجربه کرده ام لازم می دانم:
در سال ۸۸، روزی که قرار بود در میدان ونک تجمع داشته باشیم، ماموران امنیتی میدان و خیابان های اطراف را قرق کرده بودند. در اطراف میدان چند نفر بودیم که می خواستیم دادن شعار را شروع کنیم ولی از بس تعداد ماموران زیاد بود امکان این کار از ما گرفته شد. من گفتم حال که نمی توانیم تظاهرات به راه بیندازیم دست کم چند عکس از میدان و ماموران بگیرم. این کار را با قرار دادن گوشی بر روی گوشم و نشان دادن این حالت که دارم با تلفن صحبت می کنم انجام دادم. وقتی برای خروج از محوطه سوار مینی بوس شدم متوجه خطایی که کرده بودم شدم:
در میدان ونک آن روز تمام خط های موبایل را از کار انداخته بودند! بخت با من بود که ماموران متوجه خطای بزرگ من نشدند. بنابراین اگر از روش گذاشتن گوشی بر روی گوش برای عکس برداری و تصویر برداری استفاده می کنید قبلا کنترل کنید که خطوط ارتباطی قطع نباشد! :)
عكس موتورسواران چماقدار در میدان ونک، سال ۱۳۸۸، از ف. م سخن با گوشی نوکیا 3650
