ف. م. سخن - خبرنامه گویا
خانم کدیور در مطلبی با عنوان «چند نکته پیرامون آزادی انتخاب پوشش»، در باره ی رضا شاه و حجاب اسلامی چنین نوشته اند:
«-زنان نه فقط در عصر جمهوری اسلامی موضوع محوری سیاست و مبارزه قدرت بوده‌اند، در عهد پهلوی پسر و پدر هم در مرکز سیاست‌های حکومت و موضوعی برای مبارزه قدرت با طیف متدین و مذهبی و روحانیون جامعه بوده‌اند.
-سیاست کشف حجاب عصر رضاشاه و غربی کردن ظاهر زنان در عصر محمدرضا پهلوی، یکی از دلایل قانونی کردن سیاست حجاب اجباری بعنوان شاکله‌ای از سیاست‌های ضدغربی جمهوری اسلامی از همان روزهای نخست پیروزی انقلاب شد.»
ایشان در پایان «نکته»هایشان نوشته اند:
«-بعنوان کسی که نوع پوشش و سبک زندگی خود را آزادانه انتخاب کرده‌ام، بر این باورم که حکومت با رواداری باید حق انتخاب نوع پوشش را به خود زنان و دختران واگذار کند. چهار دهه اجبار نشان داد که سیاست حکومت در این رابطه سیاستی شکست خورده بوده است.»
اگر به «نکته»های ایشان پاسخ میدهم از آن روست که ایشان اهل قلم است و دستی هم در سیاست دارد. در غیر این صورت در باره ی دیدگاه مثلا مادر بزرگ یا عمه جان خود اظهار نظر نمی کنم که حجاب شان اصیل و واقعی ست و مطلقا رنگ و بوی سیاسی ندارد.
خانم کدیور که «فکر می کند» پوشش و سبک زندگی اش را آزادانه انتخاب کرده است، اگر به زندگی خود در خانه ی پدر و همسر گرامی اش درست بنگرد متوجه خواهد شد انتخاب پوشش و سبک زندگی اش نه تنها آزادانه نبوده بلکه جبر اندر جبر بوده است. با چراییش کاری ندارم فقط این را عرض کردم تا ایشان به عنوان یک فرد مثلا «آزاد» خود را قاطی زنان «واقعا» آزاد جامعه نکند و زیاد به پر و پای کسانی که با زحمت بسیار «آزادی پوشش» را در ایران رواج دادند نپیچند.
یکی از این اشخاص رضا شاه است. اگر رضا شاه نبود، ایران به شکلی که اکنون هست هم نبود. بیشتر زنان، خانه نشین بودند. از خانم های تحصیلکرده جز تک و توکی خبری نبود. زنان جنس دوم بودند و در حال تو سری خوردن از پدران و برادران و شوهران شان. اگر امروز زنان را در عرصه ی اجتماع می بینیم به خاطر همان «مبارزه ی قدرت با طیف متدین و مذهبی و روحانیون جامعه» است و رایج کردن پوشش آزاد که حکومت اسلامی ۴۰ سال علیه آن تلاش کرده ولی زنان ما تن به آن نداده اند.
این که «سیاست کشف حجاب عصر رضا شاه و غربی کردن ظاهر زنان در عصر محمد رضا پهلوی یکی از دلایل قانونی کردن سیاست حجاب اجباری» در جمهوری اسلامی بوده از آن قلماشی هاست که بهترین پاسخ آن سکوت است.
خانم کدیور در سال هایی که از دست جمهوری اسلامی به انگلستان پناه آورده اند لااقل باید «ظاهر» و «باطن» زنان غربی را دیده و شناخته باشند. زنانی کوشا که در نهایت سادگی به زندگی و کار خود مشغول اند و به قله های پیشرفت و ترقی در همه ی زمینه ها دست یافته اند.
خانم کدیور لازم نیست برای «تئوریزه» کردن اجباری کردن حجاب در ابتدای انقلاب مستقیم و غیر مستقیم پای رضا شاه و محمد رضا شاه را به میان بکشند. این دو شخصیت هر خوبی و بدی یی که داشتند دستکم این یک کارشان برای پیشرفت جامعه ی ایران بوده و حتی امثال خانم کدیور که «آزادانه» پوشش چادر را انتخاب کرده اند از آزادی هایی که این «پدر و پسر» برای زنان ایران به ارمغان آورده اند استفاده کرده اند که تحصیلات دانشگاهی خانم کدیور یکی از آثار خدمت این «پدر و پسر» به ایشان است.
