این طرح که به نوشته‌ خانم موسوی، از زهرا رهنورد است، با الهام از برخورد اخیر نیروی انتظامی با یکی از زنان معترض به حجاب اجباری در ایران، موسوم به «دختران خیابان انقلاب» ترسیم شده است.

در آن برخورد که هفته‌ گذشته اتفاق افتاد و ویدئوی آن به‌طور گسترده در فضای مجازی منتشر شد، یک مأمور نیروی انتظامی، یکی از زنان معترض به حجاب اجباری را هُل می‌دهد و از روی يک جعبه تقسیم مخابراتی، به پايين پرتاب می‌کند. آن زن که مریم شریعتمداری نام داشت، برای نمایش اعتراض خود، به سبک دیگر دختران خیابان انقلاب، برروی یک بلندی رفته بود و روسری سفیدش را در دست گرفته بود، که با برخورد مأمور نیروی انتظامی، دچار آسیب‌دیدگی در ناحیه زانو شد.

به کانال خبرنامه گویا در تلگرام بپیوندید

ویدئوی منتشرشده از این ماجرا که موجب انتقاداتی نسبت‌به طرز برخورد نیروی انتظامی با معترضان به حجاب اجباری شد، واکنش نیروی انتظامی را درپی داشت که ضمن حمایت از آن برخورد، اعلام کرد ظاهرشدن بدون حجاب در انظار عمومی، تشویق به بی‌حجابی و «مشمول قانون تعزیرات است که بین یک تا ۱۰ سال حبس دارد».

اعتراض به حجاب اجباری در ایران، از ششم دی‌ماه ۹۶، با ایستادن دختری به‌نام ویدا موحد بر روی یک جعبه تقسیم مخابراتی در خیابان انقلاب آغاز شد. او که با در دست داشتن چوبی که روسری سفیدش را بر سر آن بسته بود و تکان می‌داد، اعتراض خود را به نمایش گذاشته بود، «دختر خیابان انقلاب» نام گرفت. پس از آن، حرکات اعتراضی مشابه همچنان ادامه دارد و به نقاط دیگر شهر تهران و دیگر شهرهای ایران نیز گسترش پیدا کرده است.

اعلام مخالفت زهرا رهنورد با حجاب اجباری در شرایط بالا گرفتن اعتراض‌ها به این موضوع در جامعه، در حالی است که او در نخستین سال‌های پس‌از انقلاب سال ۱۳۵۷ در ایران، از حجاب اجباری حمایت کرده بود. رهنورد ۲۸ تیرماه ۱۳۵۹، در گفت‌وگویی با روزنامه «انقلاب اسلامی» که صاحب‌امتیاز و مدیر مسؤولش ابوالحسن بنی‌صدر، نخستین رئیس جمهوری ایران بود، از حجاب اجباری دفاع کرده بود.

او در این گفت‌وگو که با عنوان «حجاب، مکتب و روش» منتشر شده بود، به پیشنهادی برای جا انداختن «حجاب اجباری» اشاره کرده و گفته بود: «من یک طرح پیشنهاد کردم که در آن برنامه پاکسازی، سالم‌سازی هم مطرح شد که شما بیایید مسأله عفت عمومی را از مردم بخواهید؛ این حق طبیعی ماست یعنی هر کشوری که انقلاب می‌کند و انقلابش حق‌طلبانه و آزادی‌بخش است، دنبال مسأله عفت عمومی هست؛ یعنی یک حدی را برای پوشش تعیین می‌کند. ... ما عفت عمومی را باید می‌خواستیم، آن‌هم در سطح کشور؛ نه در سطح ادارات؛ بدین‌ترتیب که زنان پوشیده باشند. لباس بلند با آستین بلند، بدون آرایش؛ ما این را می‌خواستیم و برای عدم رعایت آن، مجازات قائل می‌شدیم؛ نه مجازات شلاقی، بلکه مجازات تربیتی، اما از سویی انقلاب ما یک انقلاب مکتبی است و به همین علت حجاب برایمان یک اصل و یک هدف است و برای این‌کار باید راهنمایی و ارشادی ترتیب می‌دادیم و بعد از اینکه ارشاد انجام گرفت، یک روز را به‌نام روز خودآیی اعلام بکنند و در این روز زنان کاملاً به پوشش اسلامی ملبس بشوند؛ بعد به‌تدریج این روز را افزایش بدهند؛ یعنی زنان ما را آماده کنند؛ زن خودش را در این پوشش تجربه کند، چون زنان ما زنان شریفی هستند ولی نمی‌توانند این را قبول کنند چون این‌جوری تربیت شده‌اند. ما که نمی‌توانیم مسأله تربیتی را دوروزه حل کنیم. بعد به‌تدریج می‌توانیم این روزهای خودآیی را افزایش بدهیم تا سراسر هفته بشود روزهای خودآیی».

رهنورد دو سال پیش از انقلاب ۵۷ نیز کتابی باعنوان «پیام حجاب زن مسلمان» در آمریکا منتشر کرده بود که در آن، حجابی را «حجاب کامل» عنوان کرده بود که «نه فقط ناشی از نگاه‌های دینی، بلکه ناشی از ایدئولوژی اسلام سیاسی و مبارز باشد».