وقتی برنامه های «شما و ایران فردا» و «پنجره ای به روی خانه ی پدری» جناب دکتر نوری زاده به صورت تکراری پخش شد، من تصور کردم که ایشان گرفتار بیماری شده اند و با ای میل احوال شان را جویا شدم.
امروز متوجه شدم که جناب دکتر در مسافرت هستند و اداره ی جلسه ای با عنوان «کنگره ملیت های ایران فدرال» را بر عهده داشته اند.
خبرهای این کنگره را که دنبال کردم و فیلم های سخنرانی بعضی از حاضران را که دیدم بسیار متاثر شدم. جلسه ای با تعدادی اندک از اشخاصی که برای «تصمیم گیری» در باره ی ائتلاف میان نیروهای مخالف حکومت اسلامی گرد هم آمده اند و چند نفری از این جمع -لابد برای ایجاد ائتلاف میان اپوزیسیون!- ندای «تجزیه» ایران سر داده اند.
اما علت تاثر و تاسف من به خاطر تشکیل این جلسه و سخنان شرم آور برخی از شرکت کنندگان در آن نبود. ما از این سخنان همواره در گوشه و کنار فضای مجازی می شنویم و با نیت گویندگان آن به خوبی آشنا هستیم. همین چند روز گذشته، عده ای با به هم چسباندن قسمت هایی از سخنان استاد بزرگ، جناب دکتر شفیعی کدکنی، هیاهویی عظیم به راه انداختند که این ادیبِ فرهیخته، به زبان ها و لهجه های غیر فارسی اهانت کرده و ظرفیت آن ها را از نظر ادبی و غیره نادیده گرفته است.
به کانال خبرنامه گویا در تلگرام بپیوندید
از کنار این سخنان ارزان و بی مایه باید گذشت چه اطمینان دارم مردم ایران یکپارچه، به موقع خود، جواب دندان شکن به این ایران ستیزان خواهند داد.
اما تاثر و تاسف من به خاطر حضور جناب دکتر نوری زاده در این مثلا «کنگره» بود، آن هم نه در نقش یک مدیر رسانه ی تصویری بلکه به عنوان یک شرکت کننده و مدیر این کنگره.
من خود را در جایگاهی نمی بینم که بخواهم به جناب دکتر پند و اندرز بدهم ولی این چند کلمه را از روی علاقه ای که به ایشان دارم می نویسم که عصاره ی آن، تاکید بر اهمیت کار نویسندگی و رسانه ای ست. خود آقای دکتر هم همیشه بر این اهمیت تاکید کرده اند.
من سال ها، فقط و فقط به عنوان «نویسنده ی سیاسی» و نه «فعال سیاسی» خود را معرفی کرده ام. با وجود این که به خوبی از سیاست سر در می آورم، با مشاهده ی سوابق فعالان سیاسی، و هرز رفتن بیش از ۹۰ درصد انرژیِ فعالان، در تشکلات سیاسی، تلاش کرده ام به عنوان یک «نویسنده ی سیاسی» عادی، با کار انفرادی خودم، صد در صد توان ام را در جهت نشان دادن خوب و بدهای موجود -البته از نظر خودم- صرف کنم و وقتی محصولِ کارم را با فعالیت به عنوان «فعال سیاسی» مقایسه می کنم از درستی این انتخاب خرسند می شوم.
ما، یعنی تمام «نویسندگان سیاسی» و فعالان عرصه ی رسانه ای، عمل مان به مراتب تاثیرگذارتر از جمع شدن چند ده نفر با صرف وقت و انرژی و هزینه ی بسیار، و برگزاری مثلا «کنگره» و غیره است که در این جلسات، هر کس ساز خود را می زند و صدای این سازهای ناکوک و ناهماهنگ و اغلب بد صدا و گوشخراش را هیچ کس از مردم داخل کشور، به پشیزی خریدار نیست.
نقش تلویزیونی مثل «ایران فردا» که آقای دکتر نوری زاده مدیریت آن را بر عهده دارند و خودشان تقریبا هر روز حدود یک ساعت با ملت ایران رو در رو سخن می گویند، و برنامه ی برنامه سازان دیگر با تفکرات مختلف و نظرهای گوناگون سیاسی، به مراتب موثر تر از حضور در چنین جلسات سبک و بی منزلتی ست که کارشان را با فضاحت به پایان می رسانند.
کسی مثل آقای دکتر که تمام فکر و ذکرش یکپارچه نگه داشتن ایران و دستیابی به حقوق مساوی و یک سان برای آحاد ملت است با حضور در چنین جلساتی جز خرج کردن از اعتبار خود نتیجه ای نخواهد گرفت.
