کنفرانس واشنگتن و سياه و سفيدها، مهدی رود

نشست طيفی از اپوزسيون خارج از کشور با محوريت گذار به دموکراسی , هفتم و هشتم آپريل در حومه واشنگتن انجام شد . در اين کنفرانس صاحب نظران ( نه البته از سوی حزب ها و گروههای خاص ) طرح ها و پروژه های عملی گذار به دموکراسی را در دايره ديد و قضاوت همگان قرار دادند . از آنجايی که هيچ نشستی , به خصوص مجامعی از اين دست با وجود کثرت نظرات و تفاوت آراء چه در حوزه نظری ماهيت نظام آينده از ديد آنان و چه در شکل عملی عبور از رژيم کنونی و گذار به " دموکراسی " ( واژه ای که هدف اصلی و تنها مورد توافق شرکت کنندگان در اين نشست بود ) نمی تواند عاری از نکات منفی و يا مبهم باشد , اما بلافاصله بعد از به سرانجام رسيدن اين نشست , برگزاری آن از جهاتی متعدد مورد هجوم کنشگران و قلم به دستان عرصه سياست قرار گرفته و می گيرد . بی شک اينگونه سياه نگاه کردن به مسئله مهمی که تيکه برداری از نقاط مثبت آن می تواند راه را برای رسيدن به يک توافق کثرت گرا , گامی جدی در جهت همسان سازی اپوزسيون بردارد , نمی تواند کمکی به احداث شاه راهی کند که انتهای آن رسيدن به مقوله اتحاد اپوزسيون باشد و بلعکس رفتن به آن سوی مصداق آب به آسياب ريختن حکومت کنونی و سوژه آفرينی برای کيهان شريعتمداری ست . پس بهتر است اگر قرار باشد نيمه خالی ليوان را نگاه کنيم گوشه نظری هم بر نصفه پر آن داشته باشيم.

از نکات مثبتی که در ارتباط با اين همايش می توان به آنها اشاره کرد به اختصار اين بود که :
اول – مستقل بودن اين همايش از نظر مالی , که افراد شرکت کننده هزينه رفت و آمد و هتل و را از جيب خودشان پرداخت کردند اين بهانه را تا حدود زيادی از منتقدان مغرض گرفته بود که کمی با تآمل بيشتری نسبت به چگونگی برگزاری اين کنفرانس بنگرند و هزينه برگزاری اين نشست ها را از بودجه دولتها مانند چماق بر سر شرکت کنندگان فرود نياورند که در گذشته متاسفانه شاهد آن بوديم .
دوم _ علی رقم اينکه گفته می شد که چرا در اين جمع افرادی با گرايشات اصلاح طلبی شرکت داشتند , بنده بر اين باورم که اتفاقا در نشستی اينچنينی لازم است صاحبنظران با ديدگاههای مختلف حضور داسته باشند و طرح خود را بيان کنند , در نهايت اين عامه مردم هستند که با توجه به تجربه تلخ حکومت اسلامی در سی و سه سال و خطی و مشی اصلاح طلبی با بزک « مردم سالاری دينی » در زير لوای جمهوری اسلامی , به داوری می نشينند و جنسی را از ميان اجناس ارائه شده در اين آوردگاه انتخاب می کنند که دردی بر درمان بيماری مهلک استبداد دينی و استثمار ثروت و شوکت اين سرزمين باشد نه مسکّنی بر زخم کهنه که به محض پايان يافتن اثر تسکين و باز شدن زخم ديرين به بازتوليد استبداد منجر شود .
سوم _ گشودن درب اين کنفرانس به روی تلوزيون ها و رسانه ها را با وجود نقص هايی که نمی توان آن را در نظر نگرفت نيز می تواند از نکات مثبت اين نشست دانست که در مقايسه با کنفرانس پيشين ( استکهلم ) حرکتی رو به جلو محسوب می شود .
اما از منظری ديگر اين آوردگاه حقايقی تيره نيز در بر داشت که می تواند قابل توجه باشد :
اول _ قدر مسلم جنبش عظيم اعتراضی مردم از پس کودتای انتخاباتی ۸۸ , موسوم به جنبش سبز چه در آن مقطع و چه در حضورهای اعتراضی بعدی ( ششم دی ۸۸ ) متعلق به يک طيف خاص نبوده و نيست و اينکه فردی به نمايندگی جنبش سبز و با نسخه اصلاح طلبانه ارائه طرح می کند , در واقع نوعی دهان کجی و ناديده گرفتن حقوق طيف وسيعی از مردم محسوب می گردد که رويکردی غير اصلاح طلبانه در قالب جنبش اعتراضی فراگير داشته اند . بهتر است ايشان و هم قطاران اين طيف زين پس نقش سخن گوی جنبش راکنار گذاشته و تنها با همان پرچم اصلاحات و شعار مردم سالاری دينی وارد ميدان شوند .
دوم _ حضور سياسيون و کنشگران در اين همايش برای طرح ديدگاه به صورت فردی و نه از طرف سازمان و گروهی که از لحاظ گرايش سياسی تعلق خاطر به آن دارند خود می تواند بحث انگيز باشد , اگر بپذيريم که ادامه مبارزات در سپهر آينده سياسی ايران در قالب احزاب و سازمان های سياسی امکان پذير است و در نهايت اتحاد بزرگ اپوزسيون از ائتلاف اين گروهها بر سر مواضع مشترک ( رويکردی مانند تغيير رژيم ) بدست می آيد پس چه بهتر که از هم اکنون سياسيون و افراد مواضع خود را با در نظر گرفتن همان نقاط اشتراک به نمايندگی از طرف اين سازمانها های سياسی بيان کنند تا اعمال رويکرد شخصی که حتی ممکن است در قالب موضع درون سازمانی اين افراد مورد نقد و چالش قرار گيرد .
سوم _ اتحاد اپوزسيون در گرو رسيدن به اين توافق بر سر نقاط اشتراک گروهها و سازمان ها حاصل خواهد شد , دعوت نکردن از همه طيف ها و گروههای سياسی متکثر , از طرف برگزار کنندگان از يک سوی و پس زدن اين فراخوان ها از جانب برخی افراد از سوی ديگر آفت بزرگی ست که همواره دامنگير اين گونه نشست ها بوده و می باشد و تازمانی که هر طيف سياسی قائل به مرزبندی لجوجانه و عدم انعطاف پذيری در نگرش سياسی خود باشد , هيچ طرح و برنامه ای به طور مشخص به جمع بندی حداکثری نخواهد رسيد و تنها در آرشيو نشست های اپوزسيون بايگانی خواهد شد . ( به عنوان مثال گروهها و احزاب می توانند بر سر موضوع حکومت سکولار_ دموکرات در آينده ايران به توافق برسند و آن را محور ايجاد طرح و برنامه خود قرار دهند )
به عنوان کلام آخر اين نوشتار مايلم مبحثی را بيان کنم که " دم خروس " رسانه صدای آمريکا دست کم از پی اين نشست و با توجه به خطی که اين رسانه از گذشته دنبال می کرده , عيان تر گرديد .گزارش صدای آمريکا از حواشی و برنامه های مطروحه در اين همايش در نوع خود بيانگر خط مشی مماشاتی ست که دولت آمريکا در برار حکومت ايران در پيش گرفته است . بازتابی که صدای آمريکا از اين کنفرانس داشت و پررنگ نشان دادن طرح و برنامه ای که گزينه گذار به دموکراسی از طريق " حفظ نظام کنونی و انتخابات آزاد در قالب جمهوری اسلامی " در آن به وضوح به چشم می آمد حذف عيان و سرسری رد شدن از پروژه های مشخصا با برچسب " تغيير رژيم " سندی بود بر اسناد ديگر سياست مصالحه و مماشات جناب اوباما و رسانه ذی نفوذ دستگاه ايشان با عنوان " صدای آمريکا " , سندی که به خوبی ما را آگاه می سازد که : از اين امام زاده حاجتی نيست

مهدی رود