"ظریف در خلوت با دوستان امریکایی اش، خودشیرینی می کند"

روزنامه وطن امروز که مدیرمسئول آن مهرداد بذرپاش است در سرمقاله خود نوشت:

سخنان حيرت‌انگيز آقاي محمدجواد ظريف در روز 26 شهريور در جمع اعضاي شوراي روابط خارجي آمريکا را چيزي جز درددل انتخاباتي با دوستان آمريکايي نمي‌توان ناميد.

ظريف در اين سخنان– که شبيه به آن را پيش‌تر هم گفته بود- در پاسخ به هاله اسفندياري مي‌گويد اگر غربي‌ها قدر فرصت ايجاد‌شده را ندانند و با دولت آقاي روحاني توافق نکنند، مردم 16 ماه بعد در انتخابات مجلس پاسخ آنها را با راي دادن به جريانات غرب‌ستيز خواهند داد. وي براي اينکه مخاطبانش دقيقا متوجه عمق مساله شوند يادآوري مي‌کند بار گذشته که در سال‌هاي 83 و 84 غربي‌ها فرصت توافق با ايران را از دست دادند، رئيس‌جمهوري در ايران بر سر کار آمد و 8 سال شيرين دولت را در دست داشت که کسي مانند وي را بازنشسته کرد!

سخنراني آقاي ظريف در جمع اعضاي شوراي روابط خارجي آمريکا بويژه فقره اخيرالذکر آن، يعني جايي را که وي براي بقا در صحنه سياست داخلي ايران دست به دامن آمريکايي‌ها مي‌شود، بايد احتمالا به عنوان جديدترين مدل «درست حرف زدن» با غربي‌ها در تاريخ ثبت کنيم.

بعيد مي‌دانم کسي در دولت آقاي روحاني مي‌توانست صريح‌تر از اين، پس داستان را برملا کند و راز مگويي را که اصلاح‌طلبان تلاش مي‌کنند آن را در پستوها در گوش يکديگر زمزمه کنند، اينچنين بر فراز بام فرياد بزند. البته اين را هم بعيد مي‌دانم که آقاي دکتر روحاني– که در سفر نيويورک نشان داد امانتدار خوبي براي ارزش‌هاي انقلاب اسلامي است- چندان موافقتي با اين مدل گشودن سفره دل براي اجنبي داشته باشد.

يکي از انتقادات مبنايي اصولگرايان به جريان اصلاح‌طلب همواره اين بوده است که اين جريان، همچون اسلاف ديگرش در طول تاريخ يک سده اخير - همواره تلاش مي‌کند خود را به نيروي مطلوب غرب در ايران تبديل کند و سر بزنگاه به جاي آنکه به سرمايه اجتماعي خويش اميد ببندد، چشم به بيرون مرزها مي‌دوزد و پيروزي و ماندگاري را از آنها طلب مي‌کند.

سخنان محمدجواد ظريف که بيشتر خود را يک دوم خردادي مي‌داند تا يک اعتدالگرا در واقع داراي دو پيام اصلي است؛ نخست او مي‌خواهد به آمريکا بگويد يگانه نيروهايي که درست سخن گفتن با آمريکا را بلدند همين‌هايي هستند که اکنون بر سر کارند لذا غرب نبايد از انجام وظيفه تاريخي خود در ماندگار کردن آنها قصور کند.

چه توافق نهايي انجام شود و چه نشود، اين موضوع از ياد نخواهد رفت که چگونه کساني وقتي خلوتي با دوستان آمريکايي خود پيدا کردند، نتوانستند در مقابل وسوسه «شيرين کردن خود» مقاومت کنند.