ما که در سایه خورشید معذّب بودیم، چشم‌مان کور، سزاوار همین شب بودیم!

یادداشت دریافتی سایت تقاطع از یکی از کاربران خود

این روز‌ها همه جا صحبت از اپلیکیشن "گرشاد" است. نرم‌افزاری که برای دور زدن گشت‌های ارشاد طراحی شده است. با دیدن اخبار مربوط به اپ مذکور، به یاد روزهای انقلاب افتادم و یک‌باره تصاویر زنان بی‌حجابی به ذهنم متبادر شد که از وقوع انقلاب اسلامی خوشحال و مسرور بودند و زنی را به خاطر آوردم که در روز رفراندوم می‌گفت زرتشتی هستم و به جمهوری اسلامی رأی می‌دهم!

این بانوان نگون‌بخت که از ناآگاهی در رنج بودند، خاطرشان نبود که رهبر انقلاب (خمینی) کسی بود که در جریان انقلاب سفید، با اعطای حق رأی به زنان توسط شاه مخالفت کرده و اشتغال زنان در ادارات و دیگر مراکز را عامل ترویج فساد دانسته بود.

مردمی بودیم که سعادت‌مان را در عبا و عمامه کسی جست‌جو کردیم که با نظریه ولایت فقیه‌اش، عملاٌ ملت را گله‌ای می‌دانست که نیاز به ولی و قیم دارند تا آن‌ها را هدایت کند.

رسیدن به آزادی سیاسی، بدون آگاهی سیاسی امری نشدنی و محال است. به مشروب‌ فروشی‌ها و کاباره‌ها حمله کردیم و امروز هلاک جرعه‌ای مشروب هستیم و پی ساقی‌های ارمنی کوی و بزرن‌ها را متر می‌کنیم. با صدای بلند می‌گفتیم مرگ بر آمریکا و سفارتش را اشغال کردیم و امروز آرزوی گشایش سفارت ایالات متحده را داریم. اصلاحات عظیم شاپور بختیار را نادیده گرفتیم و او را وافوری خواندیم و امروز دل‌مان برای خنده‌های محمد خاتمی، غش می‌رود و به فلان به اصطلاح اصلاح‌طلب رأی می‌دهیم که یک سانت روسری‌های‌مان را عقب ببریم. امروز هم که در کارکتر جدیدی که برای‌مان ساخته‌اند فرو رفته‌ایم و قصد داریم با رأی دادن به فلاحیان و ری‌شهری و دری نجف‌آبادی، مانع راه‌یابی جنتی و مصباح یزدی به خبرگان رهبری شویم. درست مانند اینکه بین گرگ و کفتار یکی را انتخاب کنیم که ما را بدرد!

بله مردمی هستیم که انقلاب کردیم که به آزادی سیاسی برسیم، در حالی که درکی از آن نداشتیم و آزادی‌های اجتماعی و رفاه اقتصادی نسبی پیشین را نیز از دست دادیم و امروز از ناعلاجی به گربه (بخوانید به اصلاح‌طلبان حکومتی) می‌گوییم خانم‌باجی!