جار بزن! باز مرا بر چمن، رضا مقصدی

دو سال پیش، در چنین روزهایی سیمین بهبهانی، در میانِ این‌همه تنهایی، ما را تنها گذاشت.

سیمین بهبهانی، غزل‌بانوی ارجمند، بی‌شک عزیز ِ شعرِ پارسی‌ست که نام ِ نازنین‌اش از دیرباز بر سر زبان مردم ما وُ افغانستان وُ تاجیکستان مانده است و به‌پاسِ حضور گسترده‌ی شاعرانه‌اش در گُستره‌ی گوناگون اجتماعی، یکی از وجدان‌های بیدارِ زمانه‌ی ما بود. درباره‌ی تحول چشمگیری که درغزلِ نوینِ پارسی ایجاد کرده است می‌نویسد: "چرا غزل فقط باید دستمایه‌ای باشد برای شعرهای عاشقانه؟ در حالی که می‌تواند حرف‌های دیگری هم داشته باشد و با همان لطافت و همان احساس، عرضه شود... من دوست‌تر دارم که رستاخیزی در غزل به‌پا کنم و آن منجمدِ زیبا را به صورت موجودی زنده و فعال در آورم. من دوست دارم که در غزل بمیرم. در غزلی که دوباره، سال‌های سال خواهد زیست".

رضا مقصدی و سیمین بهبهانی

یکی از شماره‌های شایسته‌ی "دفتر هنر" که به سردبیری عزیزم بیژن اسدی‌پور در آمریکا انتشار یافت "دفتر هنر، ویژه‌ی سیمین بهبهانی"ست که در مهرماه ۱۳۷۷ خورشیدی نشر یافته است و در آن چهره‌های برجسته‌ی ادب امروز درباره‌ی آثار ماندگار ِ این بانوی بزرگ سخن گفته‌اند. این شعرم که، پیشکش به این فرهیخته‌ی فرزانه شده بود، برگرفته از این "دفتر هنر" است.

***

جار بزن! باز مرا بر چمن
به عزیر ِشعرِ پارسی:
سیمین بهبهانی

پنجره را رنگ کن ای ماه!
باز ببین
جانِ من
آهنگِ ترا می‌زند.

پیرهنم بوی تو را می‌دهد
جار بزن! باز مرا بر چمن.

پاییز ۷۷ خورشیدی