اشک و لبخند مرضيه برومند برای مرتضی احمدی

مرتضی احمدی و مرضیه برومند

مرضيه برومند با اشک و لبخند از ويژگی‌های مرتضی احمدی گفت؛ از ادب و متناتش، معرفت و آداب‌دانی‌ او و البته از تعصبش به تيم پرسپوليس!

به گزارش خبرنگار ايسنا،‌ پس از درگذشت مرتضی احمدی، با مرضيه برومند تماس گرفتيم؛ هنرمندی که هم احمدی را بسيار دوست می‌داشت و هم همکاری‌های خوبی با او داشت. اما برومند در ساعات اوليه‌ی انتشار اين خبر، به دليل شدت اندوهش، نتوانست با ما صحبت کند. تا اينکه غروب ديروز (يکشنبه) اين گفت‌وگو انجام شد. البته گفت‌وگوی ما به دليل شخصيت شيرين و دوست داشتنی مرتضی احمدی و نگاه طنازانه‌ی مرضيه برومند، در کنار جنبه غم‌انگيزش، خالی از لحظات طنز هم نيست.

برومند ابتدا به شخصيت فرهنگی مرتضی احمدی اشاره کرد و گفت: برای آقای احمدی، به عنوان يک شخصيت فرهنگی اشک می‌ريزم، آقای احمدی سوای شخصيت حقيقی‌شان که بسيار شيرين و دوست داشتنی بودند، يک شخصيت فرهنگی بودند که با از دست دادن‌شان، يک فرهنگ را از دست داديم، بدون اينکه جايگزينی برای آن داشته باشيم. به همين دليل رفتن ايشان بيش از همه از منظر فرهنگی دردناک است.

اين هنرمند تئاتر ، سينما و تلويزيون خاطرنشان کرد: آقای احمدی موجودی واقعا نازنين، با فرهنگ و با متانت بودند. به دور از هرگونه خصايص ناشايستی که متاسفانه امروزه در برخی از هنرمندان سراغ داريم.

برومند که در ساخت مجموعه «آرايشگاه زيبا» با احمدی همکاری داشته است، با اشاره به ديگر ويژگی‌های انسانی او يادآور شد: ايشان به همه احترام می‌گذاشت و همواره حال همه را می‌پرسيد. هميشه کوتاه و موجز سخن می‌گفت. ماهی يک‌بار حال مرا می‌پرسيد. هميشه هنگام تحويل سال، تا به خودم بجنبم و با ايشان تماس بگيرم،‌ آقای احمدی پيش‌دستی می‌کرد.

کارگردان مجموعه‌های «رنوی تهران ۱۱» و «هتل» از مرتضی احمدی به عنوان انسانی اصيل ياد کرد و افزود: ايشان درباره کارشان احساس مسئوليت زيادی داشتند. به همين دليل وقتی به عنوان بازيگر کنارم بودند، احساس می‌کردم از پشتوانه‌ای محکم برخوردارم. هرگز هيچ‌کس از ايشان رنجشی به دل نگرفت، چرا که همواره رعايت حال همه را می‌کردند. آقای احمدی در عمل به تمام خصايص خوب انسانی که در شعار می‌گوييم‌، پايبند بودند.

برومند اضافه کرد: البته اين ويژگی‌های مثبت در بسياری از هنرمندان پيشکسوت ديگر هم وجود داشت و اين چنين بود که دوستان پيشکسوتی مانند آقای احمدی يا آقايان کيومرث ملک مطيعی، حسين کسبيان‌، سروش خليلی‌ و... گويی متعلق به دنيای ديگری بودند. انگار آدم‌های امروز نبودند، همه آنها از خصايص ويژه انسانی مانند ادب‌، متانت‌، راستگويی‌، زندگی سالم و نگاه همه‌گير برخوردار بودند. آنها همه را دوست داشتند.

کارگردان فيلم «شهر موش‌ها» که در ايام بيماری مرتضی احمدی چندين بار به ديدن او رفت، متذکر شد: در يکی از اين ديدارها، زمانی که دخترشان برای پذيرايی از اتاق بيرون رفت، رو به من گفت «جلوی آزيتا نمی‌گويم، اما می‌دانم از روی اين تخت پايين نمی‌آيم.»

برومند در ادامه به ايسنا گفت: بسياری از افراد در دوره کهولت نمی‌توانند واقعيت را بپذيرند، اما آقای احمدی انسان واقع‌بينی بود و خودش خوب می‌دانست که موقعيتش چگونه است. او بسيار نگران خانواده و اطرافيانش بود. خوشحالم که آقای احمدی ۹۰ سال با آبرو زندگی کرد و هرگز نيازمند کسی نشد. با اينکه همسرش را خيلی زود از دست داد، اما همواره به خاطره همسر و خانواده‌اش پايبند بود. او آرام زندگی کرد و آرام از دنيا رفت. خوشحالم که خيلی زجر نکشيد و دوره بيماری‌اش طولانی نشد.

کارگردان نمايش «سارا» در بخش ديگری از اين گفتگو با همان لحن طنز هميشگی‌اش گفت: آقای احمدی مثل نان سنگک بود؛ قد بلند و رشيد، تازه و با طراوت، همه‌چيز در وجود ايشان بکر بود. او سلامت روانی داشت؛ هيچ حب و بغضی نداشت و هرگز نديدم از کسی گله‌ای کند. هرگز از ايشان پرحرفی نديدم يا اينکه بخواهد از خودش تعريف کند. همواره راستگو بود و هرگز نديدم به دروغ سخنی بگويد.

او با يادآوری علاقه‌ی بسيار شديد مرتضی احمدی به تيم پرسپوليس ادامه داد: خوشحالم که تيم پرسپوليس در آخرين بازی، استقلال را برد. من روی هيچ تيمی تعصب ندارم، اما به خاطر آقای احمدی خيلی خوشحال شدم و همان روز با ايشان تماس گرفتم و تبريک گفتم. چون روی پرسپوليس خيلی تعصب داشت!

مرضيه برومند در پايان صحبتش با اشاره به همزمان شدن درگذشت مرتضی احمدی با شب يلدا به ايسنا گفت: اين همزمانی بسيار جالب بود و می‌دانم که همه مردم شب يلدا به ياد ايشان بوده‌اند و در سال‌های آينده هم اين يادآوری ادامه خواهد داشت.