پری ملکی: شرایط برای فعالان موسیقی زنان هيچ‌وقت تغيير نمی‌کند

پری ملکی

يک پيشکسوت حوزه خوانندگی گفت: من اجرا برای بانوان را دوست ندارم و هرچه بيشتر می‌گذرد، بيشتر ناراحت می‌شوم.

پری ملکی در ميان پيشکسوتان عرصه‌ی آواز جايگاه خود را دارد. او سال‌هاست که برای بانوان کنسرت داده و اجراهايی را هم به‌صورت هم‌خوانی با گروه «خنيا» روی صحنه برده است. حالا اين بانوی فعال در اين حوزه، پس از چند دهه فعاليت صحنه‌ای، آموزشگاه موسيقی «خنيا» را به‌صورت مستقل تأسيس کرده است و می‌خواهد با سبک و سياق خودش موسيقی تدريس کند.

اين هنرمند در گفت‌وگويی با خبرنگار بخش موسيقی ايسنا از انگيزه‌اش برای آموزش موسيقی، فعاليت‌های صحنه‌ای برای بانوان و شرايط اين روزهايش گفت.

* خانم ملکی! چه عاملی باعث شد، بعد از اين همه سال فعاليت صحنه‌ای به فعاليت آموزشی گسترده رو بياوريد؟ آيا ايده‌ی جديدی برای آموزش موسيقی يا مشخصا آواز در سر داريد؟

- شايد تا دو سال پيش، حتی ضرورتی به اين کار احساس نمی‌کردم. همه‌ی اين سال‌ها به‌صورت خصوصی ‌تدريس می‌کردم، شاگردهای خودم را داشتم و سرم معمولا شلوغ بوده است. در واقع عملا احساس نياز به اين کار نمی‌کردم و با خودم می‌گفتم که به دردسرش نمی‌ارزد؛ اما امروز احساس می‌کنم، ۳۰ سال تلاش من برای موسيقی بايد ثمر داشته باشد.
شايد تمام زحمات ۳۰ سال گذشته‌ام امروز به اين آموزشگاه هويت می‌دهد و من می‌توانم نتيجه‌ی تلاش‌هايم را ببينم. در تمام اين سال‌ها در آموزشگاه‌های مختلف تدريس کرده و هميشه از کاستی‌ها رنج برده‌ام. فکر می‌کردم، می‌شود برای بچه‌های اهل موسيقی و کسانی که به موسيقی علاقه دارند، کاری کرد. نه فقط برای کسانی که می‌خواهند بخوانند يا ساز بزنند، آگاهی‌های ديگری هست که می‌توانيم درباره‌ی موسيقی به مردم بدهيم.
من خيلی خودخواهانه می‌توانم بگويم که اين درک و حس را دارم که تمام تجربه‌هايم را در اختيار جوانان قرار دهم. کاری کنم که معلم‌های ديگر نکردند.

* معمولا پيشکسوتان عرصه‌ی هنر، پس از سال‌ها کار صحنه‌ای و نوازندگی به‌صورت گسترده به آموزش رو می‌آورند و کارهای ديگر را رها می‌کنند، چون می‌خواهند چهره‌شان در ذهن مردم ماندگار بماند. آيا رو آوردن پری ملکی به عرصه‌ی آموزش هم به اين معنا و مقدمه‌ای برای ترک فعاليت صحنه‌ای است؟
- نه؛ من اين کار را نمی‌کنم. اين آموزشگاه را به بچه‌ها سپردم و من هم حمايت‌شان می‌کنم. من اجرای صحنه‌ای را دوست دارم. اين يکی از چيزهايی است که من را زنده نگه می‌دارد. خيلی در اين راه تلاش کرده‌ام و هنوز به نتيجه نرسيده است، اما بايد برسد. يعنی هنوز مانده تا به آن نتيجه برسيم. من اجرای صحنه‌ای را کنار نمی‌گذارم؛ اگرچه به ما خيلی جفا می‌شود. من که سال‌ها است در تالار وحدت اجرا می‌کنم، مجبور شدم دو کنسرت در تالار رودکی بدهم. برای اين‌که زمان مناسب نمی‌دهند و هزينه‌ها بالا است. به هر حال وجدانم نمی‌گذارد که بليت ۱۰۰ هزار تومانی به مخاطب بفروشم.

* اجرای بعدی‌تان هم در تالار رودکی است؟
- بله، آخر شهريورماه در تالار رودکی اجرا دارم و اميدوارم خوب پيش برود.

* مدتی است که از اجراهای‌تان برای بانوان خبری نيست و با اين حال چندبار کنسرت هم‌خوانی برگزار کرديد. اين موضوع دليل خاصی دارد؟
- اصلا اجرا برای بانوان را دوست ندارم. هرچه بيشتر می‌گذرد، بيشتر از اين اجراها ناراحت می‌شوم. اين اجراها تکرار مکررات است و هيچ‌چيز در آن نيست. تلاشی حاصل نمی‌شود و فايده‌ای ندارد.

* منظورتان اين است که مخاطب در اين اجراها جدی نيست؟
- اين موضوع هم دخيل است. بعضی کنسرت‌ها هر دو ماه يک‌بار همان‌طور تکرار می‌شوند و اتفاقا سالن هم پر می‌شود. آيا وظيفه‌ی ما اين است؟ آيا من به‌عنوان مدرس موسيقی وظيفه‌ام اين است که سطح تفکر و سليقه‌ی مردم را پايين بياورم؟
من برای برنامه‌هايم تلاش می‌کنم. قطعه‌ی تکراری اجرا نمی‌کنم و به مخاطب احترام می‌گذارم. اگر هم قطعه‌ی قديمی اجرا می‌کنيم، بر مبنای هدفی است، اما هميشه نبايد اين اتفاق بيفتد. اين روزها ترجيح می‌دهم، بيشتر به‌صورت هم‌خوانی روی صحنه بروم.

* آيا شرايط برای فعالان موسيقی بانوان در دولت «تدبير و اميد» تغيير کرده است؟
- اين شرايط هيچ‌وقت تغيير نمی‌کند.