گلرو راحمی‌پور، نوزاد نا‍پدید شده دو تن از زندانیان سیاسی در فروردین ۱۳۶۳ ، در پی بازداشت مادر و پدرش، در زندان اوین تهران متولد شد. ماموران زندان ۱۵ روز پس از تولد گلرو به بهانه آزمایش‌های پزشکی او را از مادرش در بندعمومی زندان اوین جدا کرده و پس از آن بدون نشان دادن جسد و ارائه هرگونه سند و مدرکی، به مادرش گفتند که نوزاد مرده است. با وجود پیگیری‌های مادر و پدر گلرو از داخل زندان و خانواده او در خارج از زندان، جسد این نوزاد به خانواده تحویل داده نشد و تا کنون هیچ اطلاعاتی درباره چگونگی مرگ، ‌محل دفن و مدرکی که مرگ او را گواهی کند،‌ به خانواده ارائه نشده است.

حسین راحمی‌پور،‌ پدر گلرو دندان‌پزشک و از اعضای سازمان راه کارگر در سال ۱۳۶۲ به همراه همسرباردارش در منزل شخصی‌اش در تهران بازداشت شد. در شهریور ۱۳۶۳ ماموران زندان اوین به خانواده حسین راحمی‌پور گفتند که او «به درک واصل شده، بیایید وسایلش را بگیرید» و در پاسخ به سوال خانواده درباره محل دفن آنها را به بهشت زهرا ارجاع دادند، اما در مراجعه خانواده به بهشت زهرا به آنها گفته شد که چنین فردی در بهشت زهرا دفن نشده است. پیگیری‌های چندین باره خانواده درباره محل دفن او یا گرفتن مدرکی مبنی بر مرگش هیچ‌گاه به نتیجه نرسید و آنها بار دیگر تهدید به بازداشت شدند.

نهادهای سازمان ملل می‌گویند از اوایل ۱۳۹۵ که گروه کاری ناپدیدشدگان قهری، از مقامات ایرانی در مورد سرنوشت این پدر و دختر ناپدیدشده توضیح خواستند، آزار و اذیت خانم راحمی پور شدت یافته‌است.

راحله راحمی پور بیست روز فرصت دارد که از حکم مکومیت دو ساله علیه خود تجدیدنظرخواهی کند.