بیرنبباوم و رایس روی ۶۳۴ زن و مرد دگرجنس‌گرا در چندین مرحله تحقیق، نیاز آنها را به کمابیش کتمان واقعیت تا به چشم بستن کامل بر واقعیت، در موقعیتی که امید و چشم‌اندازی به برقراری رابطه جنسی موجود باشد، بررسی کردند. آنها آزمایش‌شوندگان را به دو گروه تقسیم کردند؛ گروهی از نظر جنسی تحریک شد و گروه دیگر نه.

پژوهشگران در ابتدا قصد داشتند به این نکته پی ببرند که تا چه حد آزمایش‌شوندگانی که تحریک شدهاند، حاضر هستند نظر شخصی‌شان را بگویند و خودشان را با تصورات شریک جنسی‌ بالقوه‌شان تطبیق دهند. روانشناسان به این نتیجه رسیدند که این آمادگی بسیار بالاست؛ بسیار بالاتر از گروهی که مورد تحریک جنسی واقع نشده بود.

به نظر کارشناسان کسی که به بتواند به هر طریقی اعتماد طرف مقابل را جلب کند، شانس بیشتری برای جلب توجه او و برقراری سکس دارد.

به این ترتیب می‌توان ادعا کرد که فرد خود را با ترجیحات و پسندهای طرف مقابل (شریک بالقوه جنسی) منطبق می‌کند. چشم‌انداز برقراری رابطه جنسی باعث می‌شود که افراد تحریک شده در این مقوله هم در مقایسه با آنها که تحریک‌ نشده بودند، لافها و ادعاهای بیشتری داشته باشند.

نمی‌توان به درستی گفت از چه زمانی واقعیت دستکاری می‌شود تا تبدیل به دروغ شود. بیرنباوم و رایس اما بر سر این مسئله توافق دارند که شرکت‌کنندگان در آزمایش آنجا که صحبت از شمار روابط جنسی آنها در گذشته است، دروغگو می‌شوند. آن‌کسی که احتمال برقراری رابطه جنسی را می‌دهد، نمی‌خواهد به هیچ عنوان طرف مقابل برداشت ولنگاری از او داشته باشد. محققان می‌گویند، در اینجاست که عددها رو به پایین "اصلاح" می‌شوند. روانشناسان پی بردند که ۷ در اینجا یک عدد جادویی است.

بیرنمان خلاصه می‌کند: «اگر مغز از نظر جنسی تحریک شده باشد، همه آدم‌ها می‌خواهند خود را به بهترین شکل ایدآل به نمایش بگذارند. این به آن معناست که ما خودمان را به غریبه‌ها بهتر از آنچه که واقعا هستیم، نشان می‌دهیم.»