قبل از این حوادث نیز، افزایش قابل ملاحظه‌ای در دستگیری و محکومیت طولانی مدت فعالین سیاسی-مدنی و عقیدتی، توسط دستگاه قضایی جمهوری اسلامی در ایران در جریان بوده است. برای مثال، در آگوست امسال، ارگانهای مسئول، با بی توجهی مطلق به روش مسالمت آمیز عده‌ای از فعالین سیاسی و مدنی مبنی بر استعفای رهبر جمهوری اسلامی و مطالبه تدوین قانون اساسی جدید در کشور بر مبنای منشور حقوق بشر، به بازداشت آنان اقدام کرده‌اند. در نتیجه، تعداد قابل توجهی دستگیر شده و تعقیب بقیه فعالین مرتبط با این درخواست همچنان تا به امروز ادامه یافته است. فعالین حقوق زنان، خصوصا به بی سابقه ترین و غیر قابل تصورترین شکل ممکن در تاریخ دوران اخیر، مورد پیگرد و سرکوب بیرحمانه قرار گرفته‌اند. ۵۵ سال زندان فقط برای سه فعال زن که جرات به خرج داده و روز ۸ مارس (روز زن) را در انظار عمومی بطور مسالمت امیز گرامی داشته بودند و ۲۴ سال زندان برای دختری که حاضر به پوشیدن حجاب اجباری نبوده است.

شکنجه سیستماتیک و رفتار خشونت آمیز با فعالین دستگیر شده به دست نهادهای امنیتی با آزادی کامل و بدون لحظه‌ای توقف، همچنان مثل قبل به اجرا در میآید. از بین بردن و کشتن از پیش برنامه ریزی شده برخی زندانیان سیاسی-مدنی و عقیدتی در زندانهای کشور با هدایت مامورین امنیتی، بدون اقدامی از سوی مسئولین اداره کشور برای متوقف کردن این فجایع، به امری عادی بدل گشته است. بازداشت غیر قانونی کارگران، معلمان، دانشجویان، زنان، روزنامه نگاران، وکلای دادگستری، اقلیتهای قومی-ملی و ناپدید شدن ناگهانی پیروان اقلیتهای مذهبی، با سرنوشت نامعلوم آنان دردادگاههای غیرقانونی به صورتی نگران کننده، در حال افزایش بوده است. برخی از بازداشت شدگان اخیر با وجود بیماری، به عنوان اعتراض به این وضعیت، دست به اعتصاب غذا زده و حتی از خوردن دارو، خودداری کرده‌اند.

بسیاری از شهروندان باز داشت شده وزندانی، مخصوصا آنهایی که متعلق به اقوام و اقلیت مذهبی بوده و یا بر باورهای خود استوارمیمانند، به طور مرتب مورد شکنجه‌های غیر قابل تحمل فیزیکی وروحی ماموران امنیتی قرار گرفته ویا عمدا در معرض تعرض قبلا برنامه ریزی شده از سوی زندانیان خطرناک واقع میشوند، طوری که دچار صدمات بدنی جدی و زخمهای روحی طولانی مدت تا آخر عمر خویش میگردند. مضاف بر اینها، مسئولین امر، از هرگونه دسترسی این زندانیان آسیب دیده و رنج کشیده به حداقل امکانات درمانی بطور سیستماتیک نیز جلوگیری میکنند.

در سالهای اخیر، هزاران شرکت کننده جنبشهای مدنی صلح آمیز با خشونت دستگیرگردیده، بعد شکنجه شده وفقط به شرط تعهدات سنگین و پذیرش اجتناب از هر نوعی از فعالیتهای برحق وقانونی اعتراضی در آینده، بطور موقت آزاد شده‌اند.

کم توجهی نهادهای ذینفوذ درسطح جهانی نسبت به این وضعیت خطرناک است. این امر، مشوق بزرگی برای نظام اسلامی حاکم بر ایران درتداوم رفتار جنایتکارانه غیر انسانی آن، بر علیه تمامی کسانی است که با شیوه‌های مدنی، مصر بر رعایت حقوق بشر در کشور خویش بوده‌اند.

قربانیان سرکوب حکومتی، نیازمند کمک وتوجه فوری شما هستند. ما از شما درخواست میکنیم که صدای اعتراض خود را به حکومت ایران و در خواست از آن برای متوقف کردن ماشین کشتار و سیاستهای عامدانه، حساب شده و غیر عادلانه‌اش بر علیه شهروندان کشورایران، بلند کنید. مردم و فعالین مدافع آنان، هیچ اقدام نادرست و خلافی را مرتکب نشده‌اند، آنها فقط عزم کرده‌اند از حق خود، برای بهبود آینده مردمان کشور خویش استفاده کنند.

با احترام،

امضاء کنندگان:

اسفندیار طبری، افشین افشین جم، اصغر جیلو، امیر دها، اسماعیل وفا یغمایی، احمد رافت، ایرج اورجی، آینده آزاد، بهرام امامی، بانو صابری، بهزاد صمیمی، توفیق بهرامی، ثریا ندیم پور، جمشید اسدی، جمشید نعمتی، حسن نایب هاشم، حمید مهدیانی، حسین علوی، حمید مهدی پور، حمید اقایی، خلیل حواری نسب، دارا صالح زاده، دلنیا رحیم زاده، دیوید اعتباری، ذبیح جودکی، رحیم قلعه دار، فریبا داودی مهاجر، فرزاد قنبری، فریدون احمدی، فریدون خاوند، فرامرز بهار، میهن جزنی، مهرنوش خرسند، منوچهر مقصودنیا، منصور اسانلو، مهدی دربهانی، مختار شلالوند، مینا لبادی، مسعود صدیق، منیژه ناظم، مراد خورشیدی، مهران براتی، محسن سازگارا، ماشاالله سلیمی، ناهید بهمنی، ناهید حسینی، نازیلا گلستان، نرگس کرمانشاهی، نیکروز اعظمی، ناهید دلنواز، ناصر بلیده‌ای، عباس خرسندی، عزیز دادیار، کمال آذری، کریم شامبیاتی، گلاله شرفکندی، طاهره صادقی، سیروس ملکوتی، شهریار آهی، هوشنگ (هواس) اسدی، هادی طلاکوب، هایده روش، یدی بلدی، یزدان شهدایی، یوسف کر.

احزاب و سازمانها:
حزب آزادی و رفاه ایران
جبهه دموکراتیک ایران (برونمرز)
کومله کردستان ایران
گروه پویندگان
انجمن حقوق بشر
گروه ایران چنج