گزارش رویترز را می خواندم. چندان از دستور کشتار خامنه ای تعجب نکردم. او یک رهبر مسلمان و شاگرد خمینی آدمکش است و از او انتظاری بیش از این نمی رود.
هر یک از ما، بعید نیست که در تصورات مان، خود را صاحب قدرت رهبری مردم ببینیم. وقتی نفرت مان از حکومت نکبت را در کلام یا در ذهن بروز می دهیم، صدها آرزو بر زبان مان می آید که البته توانایی انجام اش را نداریم. ولی اگر داشتیم چه می کردیم؟
من همان چیزهایی را نسبت به حکومت نکبت و رهبرش می گفتم که خامنه ای نسبت به مردم معترض گفته است و همان طور عمل می کردم که دستگاه سرکوب خامنه ای عمل کرده است.
می گفتم:
«هر کاری» که لازم است برای سرنگون کردن حکومت باید انجام دهیم.
می گفتم:
ایران و مردم ایران در خطر ند. به هر شکلی شده به عمر این حکومت نکبت باید پایان بدهیم.
می گفتم:
حاکمیت جنایتکاران اسلامی «نیازمند پاسخی قوی است.»
ما فقط به کشورمان ایران و آینده ی فرزندان سرزمین مان پاسخ می‌دهیم. حکومت اسلامی باید خرد شود...
وجدان ام هم ناراحت نمی شد چرا که اسلحه در دست طرف مقابل است و دست ما خالی. آدمکشی بی دلیل کار حکومت است و انسانی رفتار کردن کار مردم جان به لب رسیده ی مخالف کشتار و خرابی.
بخت با حکومت یار است که در مقابل اش اپوزیسیونی قدرتمند و مصمم وجود ندارد چرا که مشابه صدای من را امروز در بسیاری از خانه های ایران می توان شنید.
بسیاری آرزوی سرنگونی حکومت اسلامی را با خود به گور برده اند. شاید ما نیز سرنگون شدن حکومت و عاقبت فجیع خامنه ای را به چشم نبینیم اما یک چیز مسلم است:
خامنه ای هم یک روز خواهد مُرد و حکومت بدکار ش اگر هم نه به دست مردم به دست خود حکومتیان از هم خواهد پاشید.
در آن روز لاشه متعفن خامنه ای در امان نخواهد بود و هیچکس توان مقابله با مردمی که خواهان تخلیه ی نفرت شان بر سر جسد او هستند نخواهد داشت.
سید علی اگر می خواهد دستکم لاشه اش به دست مردم نیفتد باید به میراث خواران اش توصیه کند که او را بعد از مرگ در مقبره ای که برایش در نظر گرفته اند دفن نکنند، و جسد ش را به طور پنهان در جایی دور از دسترس مردمان چال کنند. شاید عقل سلیم در این یک مورد به کار ش آید و استخوان هایش زیر پای مردم پودر نشود.
