هنگامه حیرانی است خود را به که بسپاریم تشویش هزار آیا وسواس هزار اما حسین منزوی روزهای سخت و حیرانی یک ملت، چه برای کسانی که در در داخل کشورزندگی میکنند، چه برای میلیون ها ایرانی که با تشویش هزار آیا از چهار گوشه این جهان نگران سرنوشت عزیزان خود هستند. نگران سرزمین مادری، که هزاران رویا و آرزوی نیک برای آن دارند.
تمامی این سال های دوری و غربتم با یاد و عشق سرزمینی سپری گشت که زیباترین خاطرات کودکیم درمیان شریف ترین انسان های پیراموانم در آن شکل گرفت. از فامیل تا همسایه، از معلم تا حلقه دوستان،از زحمتکشانی که بخشی از جوانیم در میان آن ها گذشت! از احمد کوچک فرش باف محله چلبی تبریز، تا حمید جوشگار کارخانه آردل شاد آباد تهران!از مادری که تا آخرین لحظه حیات صندوق صدقه برکنار خودنهاد صدقه داد دعا خواند که فرزندش آسیبی از این حکومت نبیند .
سرزمین زیبائی که در تاریک روشن دمدمه های یک صبح تابستان با خیره شدن در چشم آخرین بلوچی که از مرز عبورمان داد آن را با مشتی از خاک پشت سر نهادم.با شعری از حافظ که زیر لب زمزمه می کردم .
این نیست که حافظ را رندی بشد از خاطر که این سابقه پیشبن تا روز پسین باشد .
وحال آن سرزمین که در تمامی این سال ها از وجود حکومتی مستبد رنح برده سختی کشیده و قربانی داده گرفتار بلای عظیم تری به نام اپدیمی اکولا گردیده است. بلائی که می تواند به فاجعه ائی عظیم مبدل شود.
چه می شود کرد ؟جز اینکه تلاش کنیم با تمام نیرو دست به دست هم دهیم و به مقابله با این غول رها شده بر خیزیم .
خیزشی که سه وجه دارد نخست نقشی که خود مردم می توانند در مقابل این اپیدمی داشته باشند که اساسی ترین بخش است.
دوم نقش حکومت و دولت
سوم نقش سازمان های بین المللی ،کشور ها و ما کسانی که در خارج از ایران هستیم.
بزرگی وعظمت یک ملت را یاید در شرایطی دید، سنجید و محک زد، که بلائی سخت بر او نازل می گردد .نحوه برخورد با این سختی است، که میزان رشد احتماعی اخلاقی وتعهد فردی را در قبال خود فرد و جامعه نشان می دهد . ادعای صرف و تکیه بر تاریخ چند هزار ساله ! باور های دینی !به پشیزی نخواهد ارزید، مگر این که امروز نقش خودرا بدرستی مقابل با این فاجعه ایفا نمائیم .
رعایت حقوق دیگران که رعایت حقوق فردی ما نیز درون آن نهفته شاه بیت این حرکت اجتماعی است. ایجاد فضائی از اتحاد ، دیدن طرف مقابل، خونسردی توام با انضباط،فداکاری اجتماعی ، توجه به تمام دستورات بهداشتی مسئولان بهداشتی کشور و رعایت بهداشت در تمامی عرصه ها با دقت و سخت گیری نسبت به خود .
ما امکانات کشوری مانند امریکا یا آلمان و اسکاندیناوی را در تقابل و جلوگیری از شیوع گسترده این بیماری نداریم و اعتماد عمومی مردم از این حکومت به حداقل رسیده است! اما می توانیم از عمل کرد ،بردباری توام با انضباط آن ها و رعایت کامل آنچه که از شهر وندان خود می خواهند بهره بگیریم. کاری که چینی ها برای محافظت فردی و جمعی خود در کشوری با آن همه جمعیت و تراکم بکار بردند .
این اپیدیمی را جدی بگیریم ! آنرا به حرکتی ساده ، گذرا، وبی اهمیت تنزل ندهیم.اجازه ندهیم که فکر های ساده سطحی وعقب مانده در میدان جولان داده وحیات یک ملت را به دعا ونذر و نیاز و توسل به این یا آن امام گره بزنند .
امروز روشن گری و توضیح این بیماری و راه های مقابله با آن وظیفه تحصیل کرده گان و روشنفکران جامعه است .به هر طریق ممکن باید تلاش کرد در سطح وسیع دستورات بهداشتی ولزوم اجرای آن را بصورت فردی ورعایت عمومی اشاعه داد .
امروز روز تسویه حساب کرده های نا درست حکومت با مردم نیست ، آشفتگی حکومت ودولت را فرصت به حساب نیاوریم.بلکه باید تلاش کنیم که دولت به وظیفه خود در قبال جامعه عمل کند و اگر تلاشی مثبت در راستای این کار انجام می دهد از این کار او حمایت کنیم .
تقدیر کنیم از کادر های بهداشتی ، پزشکان ، پرستاران .تلاش کنیم برای مجبور کردن ،حکومت ودولت در مراجعه به نهاد های بین المللی ، پس نراندن پیشنهاد کشور هایی که با آن ها سر عناد دارد.
چرا باید دست رد بر سینه امریکا بزند وقتی که ترامپ پیشنهاد کمک در این راستا را دارد ؟چرا باید خود را از کمک ده ها کشور به بهانه مبارزه با استکبار جهانی محروم کند؟
روزی است که باید مصرانه از حکومت بخواهیم که به وظیفه خود در قبال زندانیان علی الخصوص زندانیان سیاسی که به دلیل آزادی خواهی در شرایط بد و در معرض هجوم این ویروس کرونائی قرار دارند! عمل نماید.
این وظیفه ملی برای مردم ونیروهای سیاسی و اجتماعی است که از حکومت بخواهند که حداقل مرخصی و یا آزادی موقت را به این زندانی ها بدهد.
وظیفه حکومت ودولت است که حداقل به وظایف قانونی خود در قبال شهرونان خویش عمل نماید .وظیفه حکومت است که از هر طریق ممکن از هزینه های نا لازم خود از هزینه حضورش در سوریه، عراق، یمن و کمک به حزب الله و کم کند و بر هزینه های درمانی و بهداشتی خود در قبال مردم که صاحبان این ثروت هستند بیافزاید!
امروز هیج وظیفه ای عاجل تر از زیر فشار قرار دادن حکومت به اجرای وظیفه اش در قبال مردم نیست.
سوم ایرانیان خارج از کشور که وظیفه دارند با توجه به امکانات خود در قبال مردمان کشورمان تلاش کنند. تلاشی که از یاری مادی به کسانی که می شناسیم تا انجمن های مردمی را شامل می شود . تلاش برای جلب نهاد های بین المللی جهت کمک های بهداشتی ، درمانی ، اعزام متخصصین ، توجه دادن دولت مردان کشور ها و موسسات بزرگ به فاجعه ای که در ایران می گذرد و جلب نظر آن ها بیاری . مهم تر، این که این همیاری و روز های سخت را به فرصتی برای نزدیکی بیشتر خود به یک دیگر به هم دلی و هم باری بدل نمائیم .به فرصتی برای اپوزیسیون خارج از کشور جهت نزدیکی و اتحاد عمل جهت کار هائی که میتوان مشترکا انجام داد.
نحوه بر خورد هر تک ک ما نشان خواهد داد که در عمل مشخص وشرایط مشخص چه میزان به نیاز ها و خواسته های مردم خود پای بندیم و منافع مردم را بر منافع گروهی و خواسته های ذهنی و گاه منیت شخصی خود ارجح می دانیم ؟
