ورزش زورخانه‌ای تنها ورزش ممنوع برای زنان محسوب نمی شود. بعد از انقلاب شنا، بوکس و کشتی زنان ممنوع شده بود، مرضیه اکبرآبادی معاون زنان وزارت ورزش در دوران محمود احمدی‌نژاد و در سال ۹۲ نیز رشته های رینگی را برای سلامت زنان خطرناک توصیف و تمام رشته های رینگی را تعطیل کرد. تا آن زمان فقط کیک‌بوکسینگ و موی‌تای در ایران فعال بودند.

ممنوعیت دوچرخه‌سواری، موتورسواری، و محدودیت برای حضور زنان در مسابقات بین المللی برخی رشته های ورزشی از جمله بدنسازی، شنا، ژیمناستیک را هم باید به این لیست اضافه کرد.

اخیرا نیز رشته های بوکس در خوزستان برای زنان ممنوع اعلام شد و رئیس هیئت بوکس خوزستان گفت که «هیچ مربی مردی در استان حق آموزش رشته بوکس را به زنان ندارد و در صورت اقدام به انجام این کار، عواقب ناشی از آن بر عهده شخص خاطی خواهد بود و با او برخورد خواهد شد.»

هرچند موارد نقض حقوق زنان در طول ۴۱ سال عمر جمهوری اسلامی تنها به موضوع ورزش محدود نمی‌شود. بلاتکلیفی لایحه تامین امنیت زنان در برابر خشونت پس از ۷ سال، لزوم اخذ رضایت زنان از همسر برای خروج از کشور، نداشتن حق حضانت فرزندان، نابرابری‌های جنسیتی در مقوله کار و آموزش، حجاب اجباری، و بسیاری موارد دیگر از جمله حقوقی است که حکومت جمهوری اسلامی آن‌ها را نادیده گرفته است؛ حقوقی که شاید بسیاری از زنان پس از انقلاب حتی از آنها آگاه نباشند.

وزارت خارجه آمریکا و نهادهای حقوق بشری بارها در سال‌های گذشته به موارد متعدد نقض حقوق زنان، از جمله برخورد شدید با معترضان به حجاب اجباری در ایران، اعتراض کرده‌اند.​ مورگان اورتگاس، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا نیز گفته بود که «هیچ‌کس نباید مجبور به پوشیدن یا نپوشیدن پوشش دینی باشد.»