از آنجا بمب هیدروژنی در زیر بدنه یک بمب افکن دورپرواز توپولف-۹۵ نصب شد و بر بدنه هواپیما دوربین ویژه فیلمبرداری و دستگاه های ویژه سنجش درجه حرارت هوا نصب شد تا در هنگام انفجار بمب ثبت شود.

تمام بدنه هواپیمای نظامی حامل بمب با رنگ سفید و ماده ای ویژه برای جلوگیری از تاثیرات انفجار رنگ شده بود.

این هواپیما با یک هواپیمای دیگر به عنوان هواپیمای لابراتور همراهی می شد تا از دور تاثیرات بمب هیدروژنی را ثبت کند.

در فاصله سه کیلومتر از محل پرتاب بمب در میدان شماره شش وزارت دفاع شوروی، ایستگاه های زیرزمینی برای ثبت تاثیرات بمب و تولید لرزه های زیرزمینی ساخته شده بود و کشتی های نظامی و پرسنل این ایستگاه ها به فاصله چندین کلیومتر از محل پرتاب دور شدند.

بمب هیدروژنی شوروی با چتری که در پشت آن کار گذاشته شده بود پرتاب شد و هواپیما هنگام اصابت بمب به زمین ۴۵ کیلومتر از محل انفجار فاصله داشت.

ابر هسته ای به شکل قارچ پس از انفجار حدود ۹۰ کیلومتر ارتفاع داشت و قطر این قارچ ۲۰ کیلومتر بود.

نور حاصل از انفجار تا فاصله ۱۰۰۰ کیلومتری در چند منطقه شوروی دیده شد و این در حالی است که در روز پرتاب آن، هوا ابری بود.

موج‌ این انفجار هیدروژنی سه بار زمین را لرزاند.

ساخت بمب هیدروژنی АН۶۰۲ و انفجار آن برای شوروی اهمیت حیاتی داشت زیرا آمریکا به دکترین انتقام گیری گسترده روی آورده و زرادخانه هسته ای خود را توسعه می داد و سعی داشت با افزایش حامل های بمب هسته ای، در این عرصه بر شوروی در جنگ سرد برتری یابد.

دولت شوروی برای مقابله با این دکترین و بازداشتن آمریکا از برتری، بمب هیدروژنی خود را آزمایش کرد که قویتر از بمب آمریکا بود.

این اقدام شوروی موثر واقع شد و آمریکا در اوایل دهه ۶۰ میلادی به این نتیجه رسید که توانمندی زرادخانه هسته ای شوروی از آمریکا پیشی گرفته و وقوع جنگ هسته ای منجر به نابودی متقابل دو کشور می شود به همین دلیل آمریکا دکترین هسته ای خود را تغییر داد و هدف اصلی آن را حفظ صلح خواند.

آمریکا و شوروی پس از آن این اقدام، در طول چند دهه وارد جنگ سرد شدند و در یک کشمکش دائمی با یکدیگر بودند و ازجمله به جنگ های نیابتی در کشورهایی مانند ویتنام روی آوردند.