این چند خط نه مقاله است و نه پژوهش، نه درخواست و نه ادعاهای بی مقدار فردی با دستی از دور بر آتش. فقط واگوئی درد است. دردی سخت و جانکاه.

طی دوران تبعید اجباریِ سالیانِ دراز خود و در حین تلاش روزانه برای داشتن حداقل ها برای سرپا ماندن، مانند بسیاری دیگر اولین کار هر بامدادم، پیگیری اخبار ایران و اعمال رژیم خونخوار ضد بشری حاکم بر کشورمان است. پیگیری اخباری که اکثر قریب به اتفاق آنان، چون هُرم آتش سنگهای گداخته آتشفشانی غران بر رگ و پی و اعصاب سرریز می شود و تنفسم را تنگ و تنگ تر می کند. دور بودن از صحنه درگیری مردم با حکومت، تلخی غریبی دارد. اینکه بدانی مجبور بوده ای هم از تلخی آن نمی کاهد. هرچند تقریبا یقین دارم که اگر در ایران بودم، در کنار همکاران دربند خود اسیر بودم، اما این هم از تلخی این گونه آزاد ولی ناتوان بودن نمی کاهد.

نویدمان را با وجود اعتراض های ما ایرانی ها و اعتراضات جهانی برای سیراب کردن اشتهای ماران ضحاکان حاکم، بدون دادن آخرین فرصت دیدار مادر و پدر با او، به قتل رساندند. قادر نیستم میزان درد و رنج مادر و پدر او را تصور کنم. یک فرزندت را، نویدت را بعد از 2 سال و نیم زجر و شکنجه، با بیگناهی کامل و بروشنی روز در پرونده اش، به قتل برسانند و وحید و حبیب، دو پسر نازنین دیگرت را بعد از شکنجه هائی طاقت فرسا که به دو بار تلاش(ناکام) وحید برای خودکشی انجامید، جمعا به 81 سال زندان محکوم کنند. 81 سال زندان! گاه فکر میکنم این "قضات جانی" یا عدد و رقم را نمی فهمند یا درکی از ابعاد بی مرز جنایاتشان ندارند. چنانکه وقتی احکام صادره آنها را برای زدن شلاق می خوانم به همین می اندیشم. آیا این و آن قاضی حکومتی میفهمد 100 یا 200 ضربه شلاق بر پوست و گوشت و استخوان و اعصاب چه معنائی دارد؟