ایران وایر - «فروغ عباسی» اسکی‌باز تیم ملی ایران و تنها زن ایرانی که تاکنون دو بار در رقابت‌های المپیک زمستانی حضور داشته، در پستی اینستاگرامی به صورت رسمی خداحافظی خود را از تیم ملی اسکی ایران اعلام کرد. فروغ عباسی ضمن اعلام خداحافظی خود از تیم ملی، نوشته است که همچنان در ورزش حرفه‌ای باقی خواهد ماند؛ اما ابراز امیدواری کرده از این پس «برای ورود به هیچ مجموعه ورزشی، گردن خم نکند.» او از «ساعت‌ها معطل ماندن پشت درهای ورودی پیست‌های اسکی»، «احساس ترس از آینده‌ای که دیگر قدرت کنونی را نداشته باشد»، «پرداخت تمامی هزینه‌های تمرین و آماده‌سازی برای رقابت‌های بین‌المللی از جیب» و «گذاشتن چک وثیقه در فدراسیون اسکی» را به عنوان مهم‌ترین عوامل در راه تصمیم برای خداحافظی از تیم ملی اعلام کرده است.
بهمن ۱۳۹۹ «ایران وایر» مطلع شد که فدراسیون اسکی ایران از تمامی اعضای کاروان تیم ملی اسکی صحرانوردی که باید به مسابقات قهرمانی جهان ٢۰٢۱ «اوبرستدورف» آلمان اعزام شوند، وثیقه‌های میلیاردی برای بازگشت به ایران گرفته است.
کمتر از یک هفته پس از اعلام این خبر، «سمیرا زرگری»، سرمربی تیم ملی اسکی آلپاین زنان ایران توسط همسرش ممنوع‌الخروج شد.
حالا همان فدراسیون و همان تیم ملی، شاخص‌ترین ملی‌پوش زن خود را از دست داده است.
«فروغ عباسی» متولد شهریور ۱۳۷۲ در شیراز است. خودش در نامه وداعش با تیم ملی اسکی، مدعی شده که اگر شهر زادگاهش جای دیگری بود، حمایت‌های بیشتری را کنارش می‌دید.
👈مطالب بیشتر در سایت ایران وایر
گویا این ادعا، کنایه‌ای باشد به شکایت‌های متعدد اسکی‌بازان از برخی باندهای قدرت در فدراسیون اسکی جمهوری اسلامی. دوازده اسفند سال جاری، «مهری رنجبر» خبرنگار روزنامه «خبرورزشی» در مصاحبه تصویری (اینستاگرامی) با سمیرا زرگری، سرمربی تیم ملی اسکی ایران، همین بحث را مطرح کرد. او از «قدرت برخی باندها» و «برخورداری تعداد اندکی از اسکی‌بازان از مجوزهای فدراسیون اسکی» پرسید. سمیرا زرگری گفت: «شخصا اعتقادی به باند در اسکی ایران ندارد.»
بحث انحصارطلبی، باندبازی و تخصیص امکانات به گروهی خاص، سال‌هاست که در فدراسیون اسکی ایران وجود دارد.
۳۰اردیبهشت۱۳۹۹ «علیرضا عبدی افتخاری» رییس پیشین فدراسیون اسکی ایران به باشگاه خبرنگاران جوان گفته بود: «در فضای مدیریتی من و فدراسیون اسکی هیچ باندبازی وجود ندارد و بحث‌هایی هم که مطرح می‌شود، کذب است.»
او عین همین جمله را هفتم آبان ۱۳۹۵ در کنفرانس خبری‌اش به‌کار برده بود: «باند نداریم، حرف آخر را خودم می‌زنم.»
اما ۲۲ دی‌ماه همین سال «عباس نظریان»، رییس جدید این فدراسیون یکی از برنامه‌های خود در کوتاه مدت را «مبارزه با باندهای اسکی» عنوان کرد.
همین ادعاها حتی در گزارش خبرگزاری ایسنا که آذر سال ۱۳۸۲ منتشر شد هم به چشم می‌خورد.
اسکی، مانند فوتبال، بسکتبال یا حتی کشتی نیست. در رشته فوتبال، اگر شما از حضور در یک زمین چمن و ورزشگاه محروم شوید، به یک توپ، یک زمین خاکی و کمی مشقت بیشتر نیاز خواهید داشت. در کشتی، اگر درهای سالن را به روی شما ببندند، در نهایت امکان تمرین در سالن بدنسازی یا حتی یک اتاق هم فراهم است. در اسکی، شما نباید پشت در مجموعه‌ای بمانید که تنها منطقه «برف‌کوبی» شده استاندارد در اطراف شماست.
به دست گرفتن بخشی از بدنه قدرت در فدراسیون اسکی یا متصل شدن به همان «باند» فدراسیون، نه تنها مجوز ورود شما به یک پیست اسکی را تضمین می‌کند که حتی امکان واردات و فروش تجهیزات زمستانی را هم به شما خواهد داد. اگر متصل نباشید، شانس شما برای ادامه این ورزش، نه روزبه‌روز که هر ساعت کاهش می‌یابد.
فروغ عباسی، مشتی است نمونه همین خروار. دختری که اسکی را به ادعای خودش از ۶ سالگی زیر نظر پدرش آغاز کرد. پدر و مادر، هر دو اسکی‌باز بودند. در خاطراتش گفته بود که نخستین بار در یک پیست اسکی کوچک در شیراز، با کودکان رده سنی خودش مسابقه داد و پنجم شد. به پدرش گفته بود «پنجم همان اول است؟» پدرش هم تایید کرده بود.
از پنجم دبستان، وارد مسابقات کشوری اسکی ایران شد. پیش از آنکه ۱۸ ساله شود، به اردوی تیم ملی رسید و در نخستین اعزام به مسابقات «زمستانی آسیایی» در روز اول، دو مدال طلا به گردن انداخت. روز دوم نقره گرفت؛ ولی روز سوم از مسابقات حذف شد.
یک سال بعد به اردوی تیم ملی در اتریش رفت. همان زمان فدراسیون جهانی اسکی به فدراسیون‌های تابعه‌اش اعلام کرد که طبق قوانین جدید، ورزشکاران در رقابت‌های جهانی باید از چوب‌های اسکی استاندارد که چند سانت بلندتر از سایز قبل هستند، استفاده کنند.
فدراسیون ایران تا شب قبل از مسابقات به فروغ عباسی و «فاطمه کلهر»، دو ملی‌پوش خود این قانون جدید را اطلاع نداد.
هم‌زمان با اسکی، دوچرخه‌سواری را هم به صورت حرفه‌ای دنبال کرد. نام فروغ عباسی به عنوان نخستین زنی که از ایران به رقابت‌های آسیایی کوهستان اعزام شد ثبت شده است. بعد از او هنوز دختر دیگری از ایران به این مسابقات نرفته است.
مقام چهارم مسابقات آسیایی کوهستان، مقام هفتم مسابقات دوچرخه‌سواری «دانهیل»، مقام سوم مسابقات آسیایی تایلند در بخش «کورسی»، بخشی از افتخارات یکی از بهترین زنان «اسکی‌باز» ایران است.
قهرمانی در مسابقات بین‌المللی اسکی آلپاین لبنان، کسب دو نقره و دو برنز در رقابت‌های آسیایی، کسب دو طلا و یک نقره در مسابقات آسیایی، کسب سهمیه المپیک زمستانی سوچی ۲۰۱۴ و شرکت در المپیک زمستانی ۲۰۱۸ روسیه، افتخارات زنی است که در پیام ویدیویی خود، پشت درهای بسته پیست اسکی می‌گوید: «می‌دانم همه چیز برنامه‌ریزی شده بود.»
فروغ عباسی در پیام خود نوشته است: «نمی‌دانم جنس طلا و نقره مدال‌هایم واقعی است و وزنشان چند گرم است، چون تا به امروز تنها ارزش معنوی‌شان برایم مهم بود، اما امروز که برای تمرینات تیم ملی باید روزانه چند صد هزار تومان بلیت پیست و ایاب‌وذهاب بپردازم (آن هم از جیب خود و حساب شخصی)؛ امروز که برای تجهیزات امانی اسکی تیم ملی کشورم باید چک به فدراسیون ارائه دهم، امروز که پس از دو دوره حضور در المپیک نه تنها برای حضورم در تیم ملی اشتیاقی ندارند؛ بلکه برای تهیه هزینه‌هایش و بقا در تیم و افتخارآفرینی باید دست و پا بزنم، شاید ارزش و عیار این مدال‌ها برایم مهم باشد.»
فروغ عباسی در رشته‌های دیگر ورزشی مانند «بندبازی» و رشته اسب‌دوانی هم مختصر فعالیتی داشت.
اردیبهشت ۱۳۹۹ «مرکز پژوهش‌های مجلس» گزارشی منتشر کرد که نشان می‌داد طی ۲۰ سال گذشته دست‌کم ۳۸ ورزشکار از ایران مهاجرت کرده‌اند. آمار واقعی و رسمی، به مراتب بیش از این و نزدیک به ۱۰۰ ملی‌پوش است.
در همین گزارش قید شده بود که روند مهاجرت ورزشکاران حرفه‌ای ایران به خارج از کشور، سرعتی بیشتر گرفته است.
این مرکز از پرداختن افراطی مديران ورزش به رشته فوتبال و كم‌اعتنايی به ساير رشته‌های ورزشی مدال‌آور، به‌عنوان یک عامل دیگر مهاجرت ورزشکاران یاد کرده بود.
اما در مهم‌ترین بخش این گزارش مربوط به زمینه‌های سیاسی مهاجرت ورزشکاران از ایران، تاکید شده بود که برنامه‌های «دشمنان» علیه ورزش و ورزشکاران ایرانی ازجمله تلاش در جهت «تضعیف و ناكارآمد» نشان دادن «مديريت كشور» و تشويق ورزشکاران زبده به مهاجرت از مهم‌ترین زمینه‌های مهاجرت ورزشکاران است.
فروغ عباسی، پشت درهای بسته یک پیست اسکی، ساعت‌ها برای باز شدن در به گفته و نوشته خودش، «گردن کج کرد» و در نهایت در سن ۲۶ سالگی و آستانه «روز جهانی زن»، از تیم ملی جدا شد. به نظر نمی‌رسد عواملی که مرکز پژوهش‌های مجلس از دلایل مهاجرت ورزشکاران یافته بود، دلیل بغض فروغ عباسی باشد.
