بارها نوشته ایم و باز هم می نویسیم:
کار رسانه های سیاسی با فعالان سیاسی فرق می کند.
رسانه های سیاسی فعال سیاسی نیستند. آن ها اداراتی هستند با چند نفر رییس و مرئوس. مدیر و کارمند. هر دو نه برای مردم، بلکه برای پول کار می کنند.
رسانه های سیاسی به دنبال خبر و نظر ی هستند که بازار آن رسانه ها را گرم می کند. نه به خاطر حقیقت، دنبال حقیقت.
این خبرها و نظرها بر اساس اهداف صاحبان رسانه ها تنظیم می شوند.
این ها را بارها نوشته ایم و تکرار کرده ایم ولی چاله ی فریب، چنان استتار شده و روی آن به خوبی پوشانده شده که حتی آدم ها خبره به داخل آن می افتند.
می توانیم به جرات بگوییم که فعال سیاسی به معنای واقعی کلمه نداریم. از گروه های سیاسی هم جز اسم و رسم چیزی باقی نمانده است.
در چنین خلاء مهیبی، رسانه های خارج از کشور آمده اند تا جای گروه های سیاسی را پر کنند، و کارمندان این رسانه ها که به قول یکی شان هر جا پول خوب به او بدهند حتی اگر کیهان شریعتمداری باشد، او برای چنین رسانه ای هم کار می کند، در نقش فعالان سیاسی ظاهر می شوند.
واقعیت این است که نویسندگان و فعالان سیاسی مستقل، کاملا تنها و متکی به خود و بخشی از مردم آگاه هستند. همین وضعیت برای اکثریت مردم جان به لب رسیده ی ایران نیز وجود دارد.
در این بازار مکاره که هر کس از سویی در حال تبلیغ و عرضه ی کالای خود است، صدای ضعیف این نویسندگان و فعالان سیاسی به گوش کسی نمی رسد.
شما امروز به سفره ای که دستگاه امنیتی حکومت اسلامی برای سر سفره نشاندن افکار عمومی پهن کرده نگاه کنید. سفره ای که یک سر ش را دست محمد جواد ظریف و فایل صوتی اش داده اند و سر دیگر ش را دست مصطفی تاجزاده که به معنای واقعی کلمه مردم را گول و احمق فرض کرده و خود را نامزد ریاست جمهوری معرفی کرده است.
و ببینید که کاسه بشقاب ها و قاشق چنگال های این سفره را چه کسانی با چه هیاهویی می چینند! چه کسانی انداختن این سفره ی مثلا رنگین را در رسانه های جهانی خود جار می زنند!
و حتی ببینید دو سه رسانه ی کوچکی که همیشه ادعا می کردند با رسانه های متکی به خارج مخالف هستند، برای عقب نماندن از قافله، چه پاچه ای از این رسانه های بین المللی می خارانند!
باری. تا خرداد در این باره بیشتر خواهیم نوشت و بخصوص وقتی که آب انتخابات از آسیاب افتاد، سراغ تک تک این هیاهوگران و نتیجه ی کارشان خواهیم رفت!
