چه باید گفت با جانان؟
چه باید گفت با باران ِ سیلا سیل؟
چه باید گفت با خَیلِ خراب ِ خانه بر دوشان ِ خوزستان؟
و یا آن شهر وُ دیگر، شهر.
*
کدامین دست، باید از سرود ِ سرد ِ چشم ِ کودکان ِ درد بنویسد؟
و یا از زاری وُ بیزاریِ آن مادران ِ پای، تا سَر، گِل.
و غمگین‌خوان‌ترین مردان ِدریاوار ِ خونین‌دل.
کدامین چشم، باید تا بگرید بر چنین افسوس؟
کدامین خشم باید تا فروریزانَد، از بنیاد -
دریغ وُ درد وُ شیون را
درین کابوس.
*
چراغی در فراسوی دلم افروختم در این شب ِ تاریک.
که ره را از مسیر ِ چاه، بشناسم.
و جا پای ِ قدم‌های ترا ای آه ِ بی‌پایان!
ازین ویران‌سرا تا سرزمینِ ماه، بشناسم.
و بنوازم تمام ِ آرزوهای درخشان را -
که با ما همچنان با مهربانی، دوستی دارند.
*
مرا بنواز ای دنیای شاد ِ شعر ِ شورانگیز!
که با من با سلام ِ چشم‌های دختر ِعاشق، گذر کردی.
مرا بنواز ای رنگین‌ترین آواز!
اگر چه چشم ِ غمگینِ مرا همواره، تَر کردی.
*
*
*
مرثیه ای برای بوم و بر، م.سحر
نقشه‌ی راه از خوزستان تا تهران، کورش عرفانی
