بعدها که بزرگ تر شدم، با نویسندگان و شعرای بزرگ امریکا و آثارشان آشنا شدم. از آثار مارک تواین تا ریچارد باخ، و از آثار ریچارد براتیگان تا جان اشتاین بک را با لذت خواندم و از آثار فیلسوفانی چون جان دیویی تا دیوید لوییس برای دریافت فلسفه ی زندگی بهره ها گرفتم.

انقلاب سال ۱۹۷۹، که بخشی از آن به خاطر اهداف بلند مدت کشور شما شکل گرفت، همه چیز را به هم ریخت.

حکومت ایران، ضد امریکایی شد، اما من و امثال من، با فرهنگ امریکایی ماندیم و ماندیم تا همین امروز.

دیدن رشادت های سربازان امریکایی در جنگ دوم جهانی از طریق فیلم ها و کتاب ها، و تلاش امریکا برای حذف فاشیسم از صفحه روزگار، ما را به انسانی بودن تفکر و روش امریکایی معتقد می کرد، و بعدها مبارزه ی امریکا با توتالیتاریسم حاکم بر کشورهای کمونیستی تا فروپاشی شوروی و اقمار آن درستی راه طی شده توسط امریکا را به ما نشان می داد.

سیب روزگار چرخ خورد و چرخ خورد، تا به امروز و ۱۵ اوت ۲۰۲۱ رسیدیم.

روزی سیاه در تاریخ امریکا و تاریخ بشریت.

امریکای فرانکلین دلانو روزولت، که تبدیل به امریکای جو بایدن شده است، قلمی سیاه بر هر آن چه امریکای آزادی خواه و انسان دوست بود کشید و فاجعه ای در افغانستان به وقوع پیوست که اگر پرزیدنت روزولت زنده می بود، یقین دارم، از شدت خشم از صندلی چرخدارش کنده می شد و دست به اقدامی می زد که در مواجهه با فاشیسم زد.

در زمان او هم، تا زمانی که امریکا در پرل هاربر مورد هجوم جنگنده های ژاپنی قرار بگیرد، به او اعتراض می کردند که چرا به فاشیسم می تازد و جنگ اروپا به امریکا چه!

دشمنان آزادی که به بندر پرل هاربر رسیدند مشخص شد که نگرانی روزولت از فاشیسم بیهوده نبود و نگاه او به آینده ی امریکا و آینده ی بشریت درست بود.

او به حق، چهار بار رییس جمهور امریکا شد. بشریت به او مدیون است.

اما شما با رها کردن افغانستان زجر کشیده به حال خود و انداختن آن به دهان طالبان آدمخوار، نامی از خود بر جای خواهید گذاشت که از همین یک بار رییس جمهور شدن تان نیز به عنوان فاجعه یاد خواهد شد.

من مطمئن هستم که فرهنگ امریکایی، این فاجعه ی بزرگ را که در تاریخ اش در حال رقم خوردن است تصحیح خواهد کرد و اگر هم «شخص شما» به خط درست و منطبق بر اصول بشری باز نگردید، جانشینان شما قطعا به خط درست باز خواهند گشت.

در باره ی شما و فاجعه ای که باعث و بانی اش هستید بعدها بیشتر خواهم نوشت.