از این که شهین پس از آزادی از زندان فعالیت سیاسی داشته است یا نه اطلاعی ندارم. می دانم که او در شهر زادگاهش مشهد در کنار خانواده اش زندگی می کرد و گفته می شود که مشغول کار سیاسی نبود. اما مطلع شدم که در دهه 60 که رژیم خونخوار جمهوری اسلامی برای تقویت پایه های رژیمش به همه جا یورش می برد و تا جائی که می توانست زندانیان سیاسی دوره شاه را دستگیر می کرد، شهین را نیز در مشهد دستگیر و مدتی در سیاهچال های خود زندانی نمود.

اغراق نیست اگر بگویم که هر زمان مروری بر گذشته داشته ام شهین را به یاد آورده و از زخم های دل او و بر مصیبت هائی که دشمنان خلقهای ایران، دو رژیم وابسته به امپریالیسم شاه و جمهوری اسلامی بر او وارد کردند، قلبم به درد آمده است. زخم های دل او را به خوبی می شناختم، زخم اعدام همسر و برادر انقلابی اش در 11 و 12 اسفند سال 1350، زخم شهادت سیمین عزیز خواهر شهین و حمید توکلی در سال 1355 در صفوف سازمان چریکهای فدائی خلق. سیمین را به هنگامی که به ملاقات شهین می آمد من نیز از پشت میله های زندان می دیدم. کاملاً می شد دید و تشخیص داد که وجود او یک پارچه عشق به مبارزه برای رهائی توده ها بود. در زندان قصر، غم های شهین شامل دوری از فرزند شیرخواره اش هم بود که نامش را به یاد گرامی صمد بهرنگی، "صمد" گذاشته بودند. شهین در زندان چه لالائی هائی برای صمد کوچولو می خواند و با طبع شاعرانه اش چه نامه هائی برای او می نوشت و البته نه برای ارسال، بلکه پنهانی برای دل خودش. اما آنچه بیش از هر چیز با به خاطر آوردن شهین قلبم را فشرده کرده است محبوس شدن او در زندان جمهوری اسلامی می باشد. او با زخم های دلش در آن زندان که شکنجه گاهی بدتر از زندانهای رژیم شاه بود چه وضعیتی داشت و بر او چه گذشته بود؟!

شهین توکلی با همه رنج ها و غم هایش نمونه ای از میلیون ها توده های دربند ایران بود که رژیم های شاه و جمهوری اسلامی به مثابه رژیم های دست نشانده امپریالیسم و مدافع سیستم سرمایه داری وابسته در ایران برای تأمین منافع سرمایه داران داخلی و خارجی، زندگی آنان را با غم و مصیبت آمیخته اند. یاد شهین توکلی را گرامی می دارم و برای خانواده محترم توکلی که این عزیز را از دست دادند، صبر و بردباری آرزومندم.

2 اکتبر 2021 برابر با 10 مهر 1400

پ.ن

شهین در سلول شهربانی در رابطه با خوشه انگوری که زندانبان (استوار فرهنگ) به او داده بود شعری سروده بود که به خوبی تأئیدی بر روحیه مبارزاتی وی در آن دوران می باشد. آن شعر را از کتاب "حماسه مقاومت" در اینجا نقل می کنم:

لحظه ای پیش مرا زندانبان

خوشه ای خشم کرامت آورد

از پس دانه سرخ انگور

چهره خونباری دیدم

چهره خونبار دژخیم!

و پس آنگاه

تملق های آن

مردک خائن را بشنیدم

که: بخور دخترکم، طفلک من!

خوشه از وی نستاندم آسان،

تا مپندارد مزدور،

درد من، دوری از انگور است.

49 دانه خشم، 49 قطره خون

کی توانم بخورم!؟

من در این خوشه سرخ

خون عزیزانم را می بینم

خون یاران شهیدم را

شهد این تحفه مرا هست شرنگ

تلخ تر، تلخ تر، حتی از آن.

خوشه را با نفرت بفشردم در چنگ

و شمردم با خود، قطره های خون را

که از آن خوشه دشمن می ریخت:

پانزده، دو، سه، دو، و یک *

بیست و سه قطره خون، بیست و سه دانه خشم

بیست و شش دانه دیگر باقی است.

می فشارم با خشمی افزون در چنگ

یعنی ای کاش زان دونان باشد

زان دونان و پلیدان باشد

آری ... هدیه دشمن هم حتی

خشم و کین انگیز است...!

*- 15: به نشانه 15 رفیق شهید سیاهکل. 2: رفقا جواد سلاحی و خلیل سلماسی نژاد. 3: رفقا پویان، اسکندر صادقی نژاد، رحمت پیرو نذیری.2 : رفقا کاظم سلاحی واحمد خرم آبادی. 1: رفیق بهروز دهقانی.