تفکر دیگری هست که «دشمن» را انکار نمی‌کند بلکه او را در کشورهای همسایه و مذاهب دیگر جستجو می‌کند. این تفکر، جمهوری اسلامی و رهبران آن را بابت راهبرد وحدت در جهان اسلام نکوهش می‌کند و از رسیدگی حاکمیت به مناطق اهل سنت و تشکیل مجامع تقریبی و امثال آن دلخور است.

«تبری» در این تفکر سمت و سوی تاریخی داشته و یک توقف زمانی عمیق در این جریان وجود دارد. طعنه‌های گاه و بیگاه درباره حضور منطقه‌ای ایران در کشورهای اسلامی نیز برخاسته از همین نظرگاه به مساله است. این‌ها حتی در خیریه و سیل و زلزله شماره حساب جداگانه برای کمک به شیعیان اعلام می‌کنند!

تفکر انقلابی اما هیچ یک از این دو نیست. در اسلام خمینی، مصداق «طاغوت» پیروان مذاهب دیگر نیستند. دوگانه معتبر در این مکتب، «شیعه-سنی» نیست. این اسلام به دوگانه «مستضعف-مستکبر» اصالت می‌دهد و «وحدت» را نه ابزاری برای فرار از پذیرش مسئولیت «تبری بدعت‌آلود» که مبنایی برای «مبارزه با طاغوت» به عنوان رکن «قیام» می‌نگرد.

در این اسلام، جمهوری اسلامی «مستضعفان» جهان را در برابر «طاغوت استکبار» رهبری می‌کند. در این تفکر، انقلاب اسلامی با طاغوت «قهر» نیست، بلکه «دشمن» است و نه تنها به نابودی او می‌اندیشد، بلکه برای محو او از صحنه روزگار طرح و برنامه دارد؛ دقیقا همانطور که او چنین می‌کند.

امام خمینی مناسک و ظواهر بی‌اصالت را کنار زد و مفاهیم جدیدی از اسلام ارائه کرد. لشگر امام هر سال بزرگترین «لعن طاغوت» را در ۲۲ بهمن و روز قدس رقم می‌زند که صدرنشینان مراسمات بدعت‌آلود نهم ربیع هیچگاه در چنین مراسماتی دیده نمی‌شوند. شعار این مکتب «شمر زمانه‌ات را بشناس» بوده و «حرب لمن حاربکم» را روی پرده سوریه و عراق و یمن و بحرین و فلسطین به تصویر کشیده است.

بسیجیان خمینی جان خود را ضمانت کرده‌اند که جبهه مستضعفان را برای براندازی طاغوت یکپارچه کنند و تا کنون هم موفق بوده‌اند و بعد از این هم خواهند بود. اسلام ناب خمینی بر خلاف اسلام تحجر و اسلام آمریکایی «دشمن» را کتمان نمی‌کند و تقلیل نمی‌دهد. امت آخرالزمان با طاغوت «قهر» نیست، بلکه «دشمن» است و تا محو «استکبار» از پای نخواهد نشست. «تا شرک و کفر هست، مبارزه هست و تا مبارزه هست، ما هستیم.»