کتابی از نمونه های شعر آزاد را ورق مي زدم و به شعر پریای شاملو رسیدم، خواندم و با خواندنش خاطراتی زنده شد. در دوراني پس از رویداد بیست و هشت مرداد این شعر در خفا دست به دست می گشت و به دست من هم رسیده بود. شاگرد دبیرستان بودم و در کنار درس انشاء، کلاسی هم بود که شعر یا نوشته ی انتخابی خودمان را می خواندیم.

روزی شاگردی در ان كلاس نوشته ای از جواد فاضل خواند، من به اعتراض از انتخابش برخاستم و گفتم نوشته ی مبتذل این نویسنده که در مجله هم منتشر می شود و در دسترس همگان، ارزش خواندن ندارد، و در این کلاس باید به دنبال نوشته های با ارزش ناب رفت و ... دبیر از من خواست نوشته ی انتخابی خودم را بخوانم، و من در آن روز چند برگ از کتاب «مادر» ماکسیم گورگی را خواندم، کتابی که در آن زمان ناياب بود.

دبیر رو به من كرد و با تندي گفت: نوشته های رنگ دار را نمی پسندد! نوشته ی منتخب من رنگ دارد و او رنگش را دوست ندارد و نوشته بی رنگ جواد فاضل را ترجیح می دهد! از اين داوری او سخت یکه خوردم. چون كتاب رنگي نداشت و چند برگی هم که خوانده بودم نه سیاسی بود و نه بر ضد هیچ حکومت و کشور و دولت و دارودسته ای، صحبت از مادر بود و تعریف از مادر! تنها نویسنده اش روس بود و لابد منظور او رنگ كشور نویسنده کتاب در ان زمان می بود!

در انتظار چنین واکنشی از او نبودم! با شنيدن سخنانش دبیر فرزانه ام يكباره از عرش اعلا به اعماق زمین سقوط کرد! و با خود می اندیشیدم غلط بود آنچه در باره اش می پنداشتم. باورش سخت بود و نمی توانستم ان را اسان بپذیرم! آرام نگرفتم و برای به چالش کشیدنش در جلسه بعد، باری دگر اجازه خواستم قطعه انتخابی خودم را برای شاگردان کلاس بخوانم. و قطعه انتخابی من اين بار شعر پریای شاملو بود، شعری ممنوع در آن زمان! رنگ شعر و شاعرش عیان مي بود، و اما با شناختی که از همكلاسانم داشتم می دانستم از رنگهایش بی خبرند و چنانچه خطری باشد از جانب دبیر خواهد بود! شعر را خواندم و همانطور كه مي پنداشتم اعتراضی از کس نشنیدم، و كسي از رنگش چيزي نگفت و منتظر واکنش دبیر شدم!

او هم چيزي نگفت، نگاه پر رمز و رازي بر من افكند ولي اظهاری درباره شعر و انتخابش نکرد، و من به جای خود بازگشتم و نشستم. زنگ تفریح مرا صدا زد و آهسته به من گفت: رونوشتی از اين شعر را برایش بیاورم! من هم فردای آن روز شعر را بر روی کاغذي نوشتم و ان را لاي كتابي گذاشتم و با خود به دبیرستان بردم و زنگ تفریح با کتاب در دست به سویش رفتم که به ظاهر پرسشی از او کنم، کتاب را باز كردم و او به سرعت كاغذ را برداشت و در جیب نهاد، سری تکان داد و به سرعت دور شد. و دانستم هر آنچه را که باید و رابطه ی ناگفته پنهانی من با او باری دگر برقرار شد.