و از سوی دیگر، در راستای تخفیف مشکلات داخلی و رفاه نسبی مردم و بهبود معیشت آن‌ها، نه تنها براساس ادعا‌های تکرار شده، گشایشی در تنگنا‌های زندگی مردم هرچند اندک، رخ نداده است؛ بلکه با سقوط بیش از ٢٠ درصدی ارزش پول ملی و افزایش مستمر قیمت کالا‌های ضروری و مایحتاج مردم طی ماه‌های گذشته، شرایط برای مردم روز به روز سخت‌تر و امید اقشار ارزشمند جامعه، چون فرهنگیان و بازنشستگان از توجه به درخواست‌های منطقی آن‌ها از سوی مجلس و دولت، ضعیف‌تر و حضور اعتراضی آن‌ها در خیابان قوی‌تر شده است و این در حالی است که جمهوری اسلامی ایران برای موفقیت در مذاکرات خارجی به آرامش داخلی بیش از همیشه نیاز‌مند است.

متأسفانه انتشار اسناد و مدارکی دال بر ناتوانی دولت در تمشیت عادی امور توسط برخی از دستگاه‌های اجرایی، هرچند با هدف فرافکنی مشکلات به سوی دولت قبل، ولی عاملی موثر در تضعیف قدرت چانه‌زنی هیات مذاکره کننده ایرانی خواهد بود.

آنچه در این رهگذر امید ملی به اصلاح امور، حسب وعده‌های اعلامی از سوی دولت سیزدهم را با یاس مواجه ساخته است، برنامه سال آتی است که برخلاف ادعا‌های مکرر دولت، در بودجه‌ای بدون اصلاح ساختار ارایه شده است که به اعتقاد کارشناسان، به‌ویژه مرکز پژوهش‌های مجلس با کسری حداقل ١٥٦ هزارمیلیارد تومانی و تورم ناشی از حذف ارز ترجیحی و همچنین کاهش حداقل ٣٠ واحدِ درصدی قدرت خرید شاغلان و بازنشستگان، بین رشد حقوق و تورم... مواجه است.

از این رو ادعا‌های دولت سیزدهم به شخصی می‌ماند که از بهشت سخن می‌گوید و با دستان خود بهشت را نشان می‌دهد ولی باید دید که آیا پا‌های او نیز به سمت بهشت پیش می‌رود؟!

هرچند باز هم باید امید داشت تا دولت سیزدهم با قبول فشار طاقت‌فرسای تحریم و محاصره اقتصادی بر زندگی مردم و استفاده از هر فرصتی در رفع آبرومندانه آن و پرهیز از فرافکنی‌های بی‌ثمر، به سمت اهدافی که وعده آن را داده است با برنامه‌ای واقع‌بینانه پیش رود که در این صورت معاضدت همه نیرو‌های معتقد به سربلندی ملت بزرگ ایران را به همراه خواهد داشت...