تقدیم به جنبش زنان ایران
***
فرید"آ
تو که بنشسته ای در بیتِ بدنام
به گوشت می رسد فریادِ دشنام؟
برون کش پنبه را از لالهِ گوش
مشو پنهان دگر در لانهِ موش
خبر داری تو از تاریخِ این خاک؟
بخواندی خیزش دُختانِ بی باک؟
به هر شهر و دهی بانگِ نویدان
که خونخواهانِ ما گُردآفریدان
چو فریاد زنان هر دم شود بیش
دمی بر کرده هایِ خود بیندیش
به جمع بزدلان یکدم زدی لاف
در اوهامت شُدی بر قلهِ قاف
چو طوسی شُهره شد در خطِ لغزش
تو راندی دختران از صحنِ ورزش
ببسیتی بر زنان سمتِ صدارت
فروشِ دختران کردی تجارت
نشاندی جاهلی در هر گذرگاه
که از زورِ ولی زن گردد آگاه
چو مطلوبت بُوَد عصرِ جهالت
به رختِ دختران کردی دخالت
ز نادانی عقب بُردی وطن را
سیه کردی سرِ سروِ چمن را
چو نالد مادری از دستِ خالی
چه اقدامی کنی جز قیل و قالی؟
چو گویی یاوه ها با لحنِ پر سوز
ندانی صحبتِ دنیایِ امروز
اگر داری خبر از شانِ آدم
ز مویِ دختران دیگر مزن دم
ندُزدَد رانِ عریان نانِ مَردُم
نگیرد جانِ کس چون شیخ و کژدُم
چنان رفتی تو در دنیایِ اوهام
که در راهِ فنایت می زنی گام
هر آن کس سر کند با جمعِ نادان
نباشد فاتحِ امروزِ میدان
چو فردا می شوی همبسترِ خاک
چه بُگذاری به جا جز نامِ ضحاک؟
