قدیم ها که از تلفن عمومیِ کنار خیابان می خواستیم به کسی زنگ بزنیم، باید در داخل شکاف آن یک سکه ی دو ریالی می انداختیم که به این سکه،،، دوزاری می گفتند.
اگر سکه کمی کج می شد، داخل شکاف نمی رفت و شخص نمی توانست تلفن بزند برای همین این مَثَل که «دوزاری یارو کج است» برای کسانی ساخته شد که تماس شان با واقعیت برقرار نمی شد و علت این موضوع را هم نمی فهمیدند.
این که دوزاری عطاءالله مهاجرانی -که خداوند عالمیان این پدیده ی سرشار از زیبایی ظاهر و باطن را به ما برای ارشاد به سمت خود «عطا» کرده- کج است عبارت درستی نیست، چرا که کارِ این بابا از دوزاری کج گذشته و بنده ی خدا به شکلی خستگی ناپذیر تلاش می کند در شکاف تلفن های کارتی امروزی، به هر ضرب و زوری شده، دو زاری، آن هم دو زاری کج فرو کند و طفلی، گویا متوجه این موضوع نیست که تلفن های امروزی، تلفن های دوران «شیر خر خوردن» و «حاج آخوند» نیست، و راست و چپ در لندن سعی می کند به هر ضرب و زوری شده دوزاریِ ارشادی خود را داخل شکاف تلفن مردم ایران کند.
ایشان در پیام های اخیرش و بعد از مرگ جانسوز مهسا امینی در حمایت از پلیس آدمکش جمهوری نکبت اسلامی سعی می کند بگوید که پلیس می تواند خطا کند و حتی کسانی را به عمد یا غیر عمد بکشد و آمار هم می دهد که پلیس در امریکا چه تعداد سیاه پوست را کشته غافل از این که استدلال های «کج» اش در شکاف ذهن مردم خشمگین و جان به لب رسیده ی ایران نمی رود و زور زدن او، راه به جایی جز عصبانی کردن و خشمگین کردن بیشترِ مردم نمی بَرَد.
باید به عطا و عطاهای جمهوری اسلامی بگویم که استدلال های آن ها در مطهر کردن جسم به کثافت آلوده ی جمهوری نکبت اسلامی، اولین استدلال ها در توجیه جنایت های حکومت های جانی صفت نبوده و ما از گذشته های دور چنین استدلال هایی را از زبان حامیان این نوع حکومت ها در کشورهای مختلف شنیده ایم آن هم استدلال هایی به مراتب قرص و محکم تر از استدلال های عطا که خیلی هم سعی می کند با به کار بردن واژه های نوساخت ادبی مثل «سوختبار» آن ها را به مردم حقنه کند.
ما هنوز نمونه های استدلالیِ کشورهای کمونیست را فراموش نکرده ایم.
من آبونه ی مجله ی ۴۰۰ صفحه ایِ آکادمی علوم مسکو در زمان شوروی سابق بودم که بزرگ ترین تئوریسین های شوروی -که عطا به گرد پای شان هم نمی رسد-، با مقالاتی علمی و از نظر استحکام استدلالی محکم آن قدر که مو لای درزشان نمی رفت، همین کثافتکاری های حکومت خودشان را توجیه و مستدل می کردند و به خیال خود، مردم اسیر در سرزمین های خودشان و نیز جهانیان را مطلع می کردند غافل از این که این استدلال ها نه تنها راه به جایی نمی بُرد، بلکه موجب استهزا و خنده ی تلخ عالم و آدم می شد و در عاقبت کار هم دیدیم که آن نظام ها با چه فضاحتی فرو ریختند و رهسپار گورستان تاریخ شدند.
عطا در لندن بهتر است بنشیند لختی به گذشته هایی که صاحب قدرت بود بیندیشد و این که فردای در هم ریختن اوضاع جمهوری اسلامی، چجوری از دست مردم خشمگین به سوراخ موش پناه ببرد تا به ۲۸ درصد کشته شدگان سیاه پوست امریکا در ایامی که می تواند هنوز همسران مختلف برای خوشگذرانی اختیار کند نپیوندد.
خداوندِ مسلمانان، خودش دوزاری جاهلان مسلمان را صاف بفرماید و اگر شد کارت تلفنی ی چیزی به این بی عقلان عطا فرماید!
