بعد یاد ابعاد کیهان و سیزده میلیارد و هشتصد میلیون سال نوری مسافت ما تا آن سوی آسمان افتادم گفتم خداوند عالمیان سخت است میان این همه کهکشان، تو را ببیند و دعا و استغاثه ی تو را بشنود لذا همینجور که تفکر می ورزیدم یاد اسراییل جنایتکار و سازمان مُسادش افتادم که می دانم از رگ گردن هم به سد علی نزدیک تر است و به خودم گفتم به جای خدا، دست به دامن عزیزان مُساد شوم و خدمت ایشان عرض کنم که ما چیز زیادی از سربازان گمنام شما نمی خواهیم و کار پیچیده ای هم از شما انتظار نداریم انجام دهید فقط یکی از آن قرص های خوشگل را در غذا یا نوشیدنی آقا حل کنید و مردم ایران را از اسارت آخوندهای بدتر از بخت النصر و هیتلر نجات دهید.

مگر نه این که جناب کوروش کبیر، دو سه هزار سال پیش، شما ها را از اسارت و بردگی بخت النصرِ فلان فلان شده در بابِل نجات داد و شما ها را بعد از آزادی با عزت و احترام به بیت المقدس فرستاد و دارایی هایی را هم که به غنیمت گرفته بود خدمت شما برگرداند تا بروید زندگی آزاد تان را بکنید و به جان او دعا کنید؟

حالا ایراد دارد من از شما بخواهم که یک کار کوچولو، نسبت به کارهای بزرگی مثل ترکاندن نیروگاه نطنز و زدن دانشمندان هسته ای و غیره برای ما ایرانیان انجام دهید و در آینده هم که یک حکومت درست حسابی سرِ کار بیاید کیف اش را ببرید؟

به هر حال این هم جزو آرزوهای دست نیافتنی من است که گفتم همینجوری اینجا آن را بنویسم فردا نگویند اِ چرا از ما کمک نگرفتی، ما که همه جوره آماده ی جبران محبت های حضرت کوروش بودیم! :)