از آغاز جنگ تا پایان آن حکومت نکبت چه جنایت ها که در داخل نکرد و چه بچه های نازنینی را به اسم ضد انقلاب که نکشت.

بهانه هم جنگ بود و این که در دوران جنگ، ناآرامی در داخل کشور عین خیانت است و هر کس اعتراض کند او را باید از میان برداشت.

کار این از سر راه برداشتن به جایی رسید که گروه های حامی «خط امام» مثل حزب توده و سازمان فداییان که مختصر اعتراضی به وضع موجود داشتند و در عین حال که خواهان حفظ جمهوری اسلامی برای مبارزه با امپریالیسم امریکا بودند ولی گهگاه نق و نوقی می کردند و از آزادی هایی که از آن ها و «فقط از آن ها» سلب شده بود گلایه مند بودند، باری کار به جایی رسید که حکومت، این ها را هم به شدت سرکوب کرد.

باری. اکنون حکومت عقب افتادگان به یاد آن گذشته ی «شیرین» افتاده که به اسم جنگ می توانست هر صدایی را در گلو خفه کند، و مشغول لشکر کشی به سمت شمال ایران برای مثلا در افتادن با جمهوری آذربایجان است تا به اسم موقعیت جنگی، بتواند با خیال آسوده، و با بهانه ی مکفی، بچه های معترض ایران را سرکوب کند و حتی اگر بتواند به اسم ناسیونالیسم و حفظ خاک وطن آن ها را به سمت جبهه های جنگ فرضی با آذربایجان سوق دهد غافل از این که امروز دهه ی شصت نیست، و کثافت کاری های حکومت به حدی رسیده که کسانی مثل نخست وزیر محبوب امام راحل و تقریبا تمام روسای جمهوری را که خودش بر سر کار نهاده به عنوان اشرار می شناسد و این تاکتیک برای سرکوب معترضان نتیجه ای جز خنده به ریش حکام و گفتن خر خودتی نخواهد داشت.