ویدئوی حامد اسماعیلیون را که در کنار جاستین ترودو نخست وزیر کانادا در راهپیمایی ایرانیان اتاوا دیدم، دست به کار نوشتن مطلبی شدم برای تشکر و قدردانی از او و تلاش های اش برای احقاق حق مردم ایران.
نمی دانستم دوست گرامی ام در اتاوا، در راهپیمایی اتاوا حضور داشته است؛ دوستی که در گفت و گوهای تلفنی با او از حامد اسماعیلیون و تلاش های بی وقفه اش سخن می گفتیم و از او به نیکی یاد می کردیم.
باری دوست من ظاهرا توانسته بود با وجود شلوغی در راهپیمایی، حامد را ببیند و سلام و احترام مرا به او برساند.
حامد اسماعیلیون از من به خاطر نظر م در باره ی سرنگون کردن هواپیمای اوکراینی رنجیده خاطر شده بود و طی مطلبی که نمی دانم آن را در کجا خواندم رنجیدگی خود را انعکاس داده بود.
من بسیار از رنجش او رنجیده خاطر شدم چون درد بزرگ او را هر چند به مقدار کوچک نمی توانم احساس کنم، اما هرگز موضوعات سیاسی و حتی تخصصی مثلا در مورد چگونگی ساقط کردن هواپیما و موشک زدن به آن را مهم تر از موضوعات انسانی و احساسات انسانی نمی دانم و مباد که نوشته ای از من خاطر عزیزی را بیازارد و این موضوع را باز به خاطر ندارم که در جواب مطلب حامد، در کجا نوشتم و از این که باعث رنجش او شده بودم عذرخواهی کردم.
به هر حال، اهل تعریف و تمجید بیهوده از کسی نیستم و دلجویی من از ایشان دلیل نوشتن این مطلب نیست بلکه تلاشی را که از ایشان دیده ام و می بینم و پایمردی و استواری که در کار او هست -و در کار بسیاری از اهل سیاست و سیاست بازان و هنرپیشه گان سیاسی نیست- باعث شد تا هم بعد از حماسه ی برلین هم بعد از راهپیمایی اخیر که در کانادا برگزار کرده است و شخصیتی چون ترودو، در آن حضور یافته و به حرکت اعتراضی بچه های ایران اعتبار بخشیده است ادای دینی کنم و در وضعیتی که لشکر سایبری و مخالفانِ هر گونه حرکت موثر علیه حکومت نکبت سعی در تخریب حامد اسماعیلیون دارند از ایشان به خاطر تلاش موثر و بی وقفه اش تشکر کنم.
