برای اینکه مدیریت ایشان را شرح دهیم، فرض می‌کنیم که نظام اسلامی کشتی بزرگیست که رهبری ناخدا و یا به قول امروزی‌ها کاپیتان آن است و هدایت کشتی را به عهده دارد. زمانی که ایشان کاپیتانی کشتی نظام را به عهده گرفت کشتی دارای سوراخ‌های ریز و درشت زیادی بود ولی اولین سوراخ بزرگ را خود ایشان با پروژه هسته‌ای در کف کشتی ایجاد کردند. آب فراوانی وارد کشتی شد و ایشان برای خارج کردن آب از کشتی با استفاده از هوش خدادادی خود و در نهایت خردمندی سوراخ دومی در کف کشتی ایجاد کردند تا آبی که از سوراخ اول وارد می‌شود، از سوراخ دوم خارج شود، ولی متاسفانه این اتفاق نیفتاد و از سوراخ دوم هم آب وارد کشتی شد. از آن زمان تاکنون کسب و کارشان سوراخ کردن است، سوراخ‌های متعدد در کف کشتی ایجاد کرده‌اند به امید اینکه روزی بالاخره آن سوراخ موعود را پیدا کنند که آب را از کشتی خارج کند.

چرچیل درباره آمریکایی‌ها گفته است "آن‌ها نهایتاً کار را درست انجام می‌دهند البته پس از آن که همه کارهای غلط ممکن را انجام داده باشند". کسانی که معتقدند رهبری نهایتاً کار درست را انجام خواهد داد سخت در اشتباهند، برای اینکه ایشان اصلاً قبول ندارد که تاکنون کار غلطی انجام داده است.

پس از انقلاب ۱۴۰۱ که رهبری بوی حلوای ختم رژیم به مشامش خورده، برای سرپا نگه داشتن رژیم، ابتدا از امام زمان استمداد طلبید ولی بنا بر منابع موثق آقا امام زمان از ترس جانش از چاه جمکران به چاهی نامعلوم در کشوری نامعلوم رفته است. علت آن هم این است که دو نفر از طایفه" ماتحتیان" از آمریکا پول گرفته‌اند تا سنگ بزرگی را در چاه جمکران بیندازند تا به سر آقا امام زمان بخورد. رهبری پس از ناامیدی از امام زمان سراغ دوستان دیکتاتورش رفت و از آن‌ها کمک خواست. اشکال کار در این جاست که دوستان دیکتاتور حضرت آقا خودشان از طایفه سوراخ داران هستند و بیشتر سوراخ هایی که رهبری در کف کشتی نظامش ایجاد کرده است به دستور آنها بوده است. یکی از این دیکتاتورها که رهبری بدون اجازه او آب هم نمی‌خورد، با جنگ اوکراین چنان سوراخی در کف کشتی نظام خودش ایجاد کرده که آن را می‌توان مادر همه سوراخ‌ها دانست.

اکنون که نظام مشبک و شبیه غربال شده است، رهبری و طایفه ماتحتیان دیگر به دنبال مهدی موعود نیستند بلکه در به دربه دنبال سوراخ موعود هستند.

اردیبهشت ۱۴۰۲