حبیب اسیود (Asiod) به اتهام تشکیل و اداره ی گروه «نضال» و افساد فی الارض اعدام شد.
او در ترکیه توسط عوامل وابسته به دستگاه امنیت جمهوری نکبت ربوده شد و بعد از نزدیک به سه سال حبس و شکنجه، چند روز پیش به دار آویخته شد.
چند کشور اروپایی به این اعدام اعتراض کردند و چند نفر از مخالفان حکومت اسلامی هم بر اساس روال محکوم کردن تمام اعدام ها، این قتل حکومتی را محکوم کردند.
اما این اعدام در میان کسانی که در شبکه های اجتماعی فعال هستند سر و صدای زیادی ایجاد نکرد و اعتراض جدی چندانی را موجب نشد.
علت این کم اعتنایی چه بود؟
چرا اعدام روح الله زم که به شکل مشابه از عراق ربوده و به ایران برده شد و بعد از مدتی حبس و شکنجه، اعدام شد، اذهان عمومی را جریحه دار کرد ولی اعدام اسیود به اندازه ی اعدام زم بر جامعه تاثیر نگذاشت؟
تصور من این است که عامه ی مردم میان اعدام های سیاسی تفاوت قائل می شوند و این اشتباه است.
این که در ذهنیت اشخاص، اسیود تجزیه طلبی ست که مثلا برنامه ریز حرکت مسلحانه در رژه ی خوزستان بوده و روح الله زم جوانی خبرنگار و اطلاع رسان بوده، این تفاوت «احتمالا» دلیل کم رنگ شدن اعتراض های مردمی علیه این ربایش و کشتار است.
ما اکنون با موضوع اعدام جمشید شارمهد رو به رو هستیم. او را هم به برنامه ریزی حرکت های مسلحانه در ایران متهم کرده اند.
این که بعد از اعدام او به شکل فرمالیته از این اعدام اظهار انزجار بکنیم، دردی از درد جانکاهی که او اکنون در زندان دچار آن است و دردی که خانواده ی او در لحظات میان مرگ و زندگی اش متحمل می شوند کم نمی کند.
با این نوشته و امثال آن نیز، نمی توان مردم را وادار به نشان دادن واکنش قلبی علیه این اعدام ها کرد.
ولی اگر فکر کنیم که اسیود و زم و شارمهد هر سه در خارج از ایران بوده اند و تنها مخالفت جدی کلامی و ذهنی با حکومت نکبت را با هر هدفی دنبال می کرده اند، و در خارج ربوده و به ایران منتقل شده اند، همین مقدار استدلال کافی ست تا اعدام آن ها را جنایت بدانیم و دستکم اعتراض خود را به اعدام قریب الوقوع بازمانده ی این سه نفر، یعنی جمشید شارمهد اعلام کنیم شاید کشورهای اروپایی، با بده بستان های اقتصادی با جمهوری نکبت یک درجه تخفیف در مجازات او بگیرند و خانواده ی شارمهد از نگرانی اعدام پدرشان برهند.
