مبارز خانم هم داشتیم؟

یک داور خانم بود و یک مبارز خانم هم داشتیم که ۱۵ سال داشت و در قسمت جوانانان مبارزه کرد. واقعا من خودم مربی او ایستادم و جنگنده بود. عکسش را در پیج خودم گذاشتم و دخترانی که شاگردم هستند نیز انگیزه گرفتند که در مسابقات آتی برای مدال بجنگند.

مسابقات آتی هم در کانادا برگزار خواهد شد؟

بله در شهر کلگری خواهد بود. احتمالا در ماه نوامبر که ایران هم تیم می‌دهد و ما می‌خواهیم چند نفر را به این این تیم تزریق کنیم و زیر نظر ایران فعالیت داشته باشیم.

کسانی که در تورنتو بخواهند با شما در ارتباط باشند باید چیکار کنند؟

ما یک باشگاه مجهز در تورنتو قسمنت ریچموندهیل داریم. وبسایت چریک آکادمی و صفحه اینستاگرام داریم که علاقه‌مندان می‌توانند دنبال کنند و در سایت ثبت نام کنند. حتی می‌توانند باشگاه و تمرینات را ببینند.

در مسابقات بالی اندونزی یکی از شاگردان خودتان را هم بردید که نایب قهرمان شد.

بله سعادت داشتیم دوست و شاگردمان آقای حمیدرضا صفی‌پور که دو سال است این ورزش را شروع کرده را داشته باشیم. ایشان در سن ۴۹ سالگی ورزش بوکس و کیک‌بوکسینگ را شروع کرده است. قبلا رشته‌های دیگر مثل بدنسازی و بوکس و تنیس را تمرین می‌کرد ولی بوکس و کیک‌بوکسینگ را با یک نگرش دیگر شروع کرد. عاشق مبارزه و رینگ بود و این همه استمرار را در او دیدم که دو سال شبانه‌روز زحمت کشید و سرد و گرم این ورزش را چشید. ما تا نبینیم کسی تجربه کسب کرده و سرد و گرم ورزش رزمی را نچشیده او را تایید نمی‌کنیم ولی ایشان تمام مراحل را گذرانده بود. ما هم فرصت حضور در مسابقات را در سن ۵۱ سالگی به او دادیم و در رده پیشکسوتان وزن ۹۶ کیلوگرم مدال نقره را کسب کرد. واقعا به خودمان می‌بالیم که یک نفر از آکادمی ما در اندونزی مدال گرفت و حریفان قدری هم داشت و رقیب فینالش قدرتمند بود. با یک امتیاز اختلاف بازی را باخت ولی این ۱۰ تا طلا برای من ارزش داشت که به او تبریک می‌گویم.

پس یعنی سن اصلا مطرح نیست!

نه اصلا. کاری که ایشان کرد تمام قوانین فیزیک را تغییر داد و من واقعا خودم بعد از مسابقه به او گفتم یکی از بهترین‌هایی که من دیدم.

و در جدول به تیم ایران هم کمک کرد.

صد درصد. مدال ما در رنکینگ جهانی آمد. ما چون به ربان انگلیسی مسلط بودیم به تیم هم در بحث ثبت نام و وزن‌کشی و جابجایی کمک کردیم. پشت صحنه کاری که از دستمان برمی‌آمد را برای بچه‌ها انجام دادیم.

شما برای فینال هم مصدوم شدید؟

بله از قبل دستم آسیب‌دیده بود. این کمی جلوی من را گرفت.

وگرنه طلا را می‌گرفتید!

قطعا. تازه من استارت دومم را بعد از ۱۰ سال زده‌ام و نمی‌خواهم توقف کنم. قصد دارم هم برای مسابقات حرفه‌ای و هم آماتور تلاش کنم و به امید خدا خبرهای بهتر و داغ‌تری از ما خواهید شنید.

حمیدرضا صفی‌پور درباره ورود به رشته کیک‌بوکسینگ گفت: در وهله اول می خواهم از آقای مهران چریکی تشکر کنم که بسیار انسان شریفی هستند و نحوه تدریس ایشان بسیار متفاوت است. همانطور که خودشان گفتند من ورزش های زیادی را تجربه کردم و از ۴۹ سالگی توسط ایشان به کیک بوکسینگ علاقه مند شدم. جا دارد در این جا یادی کنم از دوست عزیزم آقای رضا زرمهر که واقعا برای من زحمت کشیدند اما من واقعا کیک بوکسینگ را مدیون مهران چریکی هستم و من را به این ورزش علاقه مند کرد. به طوری که قرار بود من این ورزش را هفته ای یکبار و به صورت تفریحی انجام دهم اما انقدر به این ورزش علاقه مند شدم که همان هفته اول به سه روز در هفته رسید. خانه من با خانه آقا چریکی ۳۰ کیلومتر فاصله دارد و من روزانه ۶۰ کیلومتر رفت و آمد می کنم و چه در تابستان و چه در زمستان هیچوقت هم یک دقیقه تاخیر نداشتم.

او در ادامه اقزود: نوع تدریسی که مهران چریکی با من داشت کم کم از حالت آماتور به حرفه ای تغییر کرد گرچه سن من بالا بود ولی مهران هیچ محدودیتی در آن نمی دید. البته من همیشه به حرفهایش گوش می کردم و تمام تمرینات را سعی می کردم درست انجام دهم. همین اتفاقات باعث شد تا من را به رینگ دعوت کند و شما می دانید در رینگ اتفاقات زیادی رخ می دهد و چندین بار حادثه برایم رخ داد. دوبار پشت سر هم دنده ام شکست، بدن درد داشتم اما بدون فوت فرصت ادامه دادم و تمرینات آقای چریکی را مو به مو اجرا می کردم. همین مسائل باعث شد تا ایشان من را به تیم ملی دعوت کنند. من واقعا از حرف ایشان شوک شدم. چون قهرمانان زیادی در وزنها و سنهای دیگری وجود داشتند. قهرمان هایی که من با آنها مسابقه داده بودم. جالب این است که هر وقت من را با یکی از قهرمانان آشنا می کرد، من را با آنها داخل رینگ می فرستاد. مهران مرا با جوان های ۱۶-۲۰-۳۵ ساله داخل رینگ میفرستاد و بعد از مسابقه ایرادات من را بهم می گفت تا برای بازی بعدی آنها را اصلاح کنم.

صفی‌پور درباره حضور در تیم ملی گفت: وقتی من را برای تیم ملی انتخاب کرد هم خوشحال شدم و هم اینکه نگران بودم بتوانم پاسخگوی این همه محبت باشم. باهم تمرینات سخت را شروع کردیم و به من گفت قهرمانی یک مسیری است که باید بروی و تکنیکت را با تمرین باید قوی تر کنی. از آن روز به بعد من انرژی و توانم را برای تمرینات گذاشتم و خوشحالم که توانستم مقام بیاورم. میدان جهانی را با هیچ چیزی نمی توان مقایسه کرد. ما در ایران بازی می کنیم همه هموطن هستیم اما وقتی در مسابقات جهانی می روی بقیه رقیبت هستند و شرایط فرق می کند و همه مسائل جدی است.

او درباره مسابقات اندونزی و کسب مدال نقره گفت: من سه تا بازی داشتم، یک بازی را بردم، یک بازی دیگر حریف نتوانست ادامه بدهد و به فینال رسیدم. در فینال یک کیوکشین‌کار بود که سابقه ۲۷ سال مربیگری را داشت. در این بازی مهران با آنالیزهایی که انجام داد و راهنمایی هایی که کرد باعث شد تا مدال بگیرم. سه راند تمام و بدون تنفس و با امتیاز پایین مقابلش ایستادگی کردم و واقعا نمی توان از کوچینگ بی نظیر مهران گذشت و راهنمایی هایی که انجام داد باعث شد تا مدال نقره را کسب کنم. این مدال متعلق به همه ورزشکارهاست و خیلی از پیام هایی که گرفتم خوشحال هستم. یکی از پیام ها این بود که این مدال باعث شد تا هم سن و سالهای من برای ورزش کردن انگیزه بگیرند. من ۵۱ سالم است و تقریبا در این سن همه بازنشسته می شوند اما من احساس جوانی می کنم و این حس را مدیون مربی خوبم هستم. من بابت این مدال خیلی خوشحالم و در سن ۴۹ سالگی اصلا فکرش را نمی کردم که می شود به چنین جایگاهی رسید. باید تشکر ویژه ای کنم از مهران چریکی که این شرایط را برای من فراهم کرد و امیدوارم هر روز خودش و باشگاهش موفقتر باشند تا بتوانیم جامعه ای سالم تر داشته باشیم. به نظر من ورزش کیک بوکسینگ یک نوع مدیتیشن است و باعث می شود از خشونت در جامعه کاسته شود. برخلاف اسمش که با خشونت همراه است، اما در آن جوانمردی و پهلوانی بیشتر دیده می شود.

صفی‌پور سابقه شرکت در رشته‌های دیگر را نیز در کارنامه دارد. او در این خصوص گفت: من در تنیس بسیار اکتیو هستم؛ در دوچرخه سواری رکورد ۴۰ و ۶۰ کیلومتر را دارم و ۲۰ سال است بدنسازی انجام می دهم اما مهران چریکی منش قهرمانی و پهلوانی را به من یاد داد. مهران در بازی اول یک دستش را از دست داد و مصدوم شد و با همان یک دست به حریف اجازه نفس کشیدن را نداد و راهی فینال شد ولی متاسفانه به او اجازه ندادند با دست مصدوم وارد رینگ شود. در این جام جهانی بسیار از لحاظ پزشکی و مدیکال سخت گیری می شد و اگر تعامل من و مهران با گروه پزشکی نبود شاید تیم ملی جوانان ایران را حذف می کردند.

این ورزشکار در پایان گفت: موقع برگشت و از هنگام سوار شدن به هواپیما، برای مسابقات بعدی آماده شدیم و فکر می کنم تا زمانی که زنده باشم در خدمت این ورزش و در کنار مهران چریکی خواهم بود چون بودن در کنار او کلاس درس است.