یکم: به نظرم، حکومت و نظام و دستگاه و دولت و رژیم! به هر پنج معنی، یک نظر سنجی علمی و جامع از دختران دآنش آموز، دانشجویان دختر دانشگاه ها، اساتید خانم، کارکنان خانم دولت، از جمله کارکنان صدا و سیما و روزنامه های کیهان و اطلاعات و دیگر روزنامه ها، پزشکان زن، حقوقدانان و هنرمندان و سینماگران داشته باشد. تا ببیند چه درصدی از جامعه بانوان و دختران ایران طرفدار حجاب اجباری هستند.

دوم: گزارش نظر سنجی برای مجمع تشخيص مصلحت نظام ارسال شود. مجمع کارگروه های مشورتی- علمی تشکیل دهد و موضوع را بررسی کند.
سوم: نتیجه رای علنی و مشخص مجمع برای مراجع تقلید در قم ارسال شود، آنان در این مورد نظر بدهند.

چهارم: بر اساس تمامی این نظر ها و مشورت ها، رهبری تصميم بگیرند.

اکنون بدون این بررسی ها و بدوت تآنّی تمامی بار و آثار تصميم گیری بر دوش رهبری قرار گرفته است. در واقع ما از اصل سرمايه در سودایی که سودی بر آن مبتنی و مترتب نیست، استفاده می کنیم. به نظرم گزارشی که جمعی از حقوقدانان و جامعه شناسان و روحانيون تهیه کرده اند و با مقدمه حجت الاسلام و المسلمين سید محمد خاتمی منتشر شده است، رویکردی سنجیده و خردمندانه و منطقی است، به این گزارش توجه کنند. صدای مردم و نخبگان را بشنوند. نگذارند جامعه به سوی اضطراب و عدم تعادل پیش برود.

پنجم: ما کشوری به تمام معنا با ظرفیت بالای جهانگردی هستیم. ببینید، کشورهای همسایه از بیابان، با خردمندی چه پایگاه جهانگردی موفقی ساخته اند. آن وقت دختر و پسر جوان ما ناگزیر می روند در همان کشورها به بیگاری کشیده می شوند.

ششم: ما با چه منطقی پیروان دیگر مذاهب رسمی مانند مسیحیان و یهودیان و زردشتیان را وادار به رعایت حجاب می کنیم؟

امیدوارم این سخن و این مقاله موجب ملال نشود! نمی گویم شرط بلاغ همین است، اما سخنی است که از روی صدق نوشته شده است. در روزگاری که تآیید کردن کار آسانتری است، پیامبر عزیز اسلام فرمود: «دوست تو کسی است که با تو سخن صادقانه می گوید، نه کسی که تو را تصدیق می کند.»

بدیهی است در روزگاری که برای پلمب کردن کف می زنند، سخن کسی که بگوید: «نکنید!» ممكن است خریداری نداشته باشد.