آیا پیش‌گویی تاریخ آینده کشورها ممکن است؟

معرفت‌شناختی به قضیه نگاه کنیم. این جملات نوعی پیش‌گویی هستند. ولی آیا رهبر جمهوری اسلامی (و سایر مقام‌های ارشد نظام ویا وابستگان رهبر پیشین که موضع ایشان را تکرار می‌کنند)، واقعا علم غیب دارند یا پیامبر هستند؟ به نظر می‌رسد واقعا کسانی هستند در جمهوری اسلامی که تصور می‌کنند آقای خامنه‌ای قدرت پیش‌گویی دارد.

فرض کنیم اقلیتی در میان شیعیان جهان اسلام هستند که خامنه‌ای را، از آن جهت که نائب امام عصر محسوبش می‌کنند، دارای توانایی پیش‌گویی می‌دانند و صمیمانه به این موضوع باور دارند. ولی آیا دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران هم، از محمدجواد ظریف (وزیر خارجه‌ی ایران زمانی که جمله «اسرائیل ۲۵ سال را نخواهد دید» اولین بار زمان او بر زبان خامنه‌ای جاری شد) تا حسین امیرعبداللهیان (که گرچه از جناح اصولگرا و تندرو می‌آید، ولی چون دیپلماتی باتجربه است لابد می‌داند سیاست خارجی روز دنیا بر اساس پیش‌گویی پیش نمی‌رود و آقای خامنه‌ای هم امام معصوم نیست) واقعا به این جمله باور دارند؟

احتمالا در خود بدنه‌ی حاکمیتی جمهوری اسلامی، از جمله سپاه و نیروهای امنیتی و البته دستگاه دیپلماسی، تعداد زیادی هستند که در ته‌ دل به پیش‌گویی‌ آخرالزمانی نابودی اسرائیل و آمریکا آقای خامنه‌ای باور ندارند، منتهی چون در داخل همین سیستم امرار معاش می‌کنند، تظاهر می‌کنند که واقعا اسرائیل حداکثر تا سال ۱۴۲۰ ش سقوط خواهد کرد. ولی واقعیت آن است که باور به نابودی اسرائیل تبعات امنیتی زیادی برای مردم ایران و منطقه و جهان داشته و خواهد داشت. جنگ فلاکت‌باور وحمله‌ی خونین و ناجوانمردانه‌ی و سراسری اخیر اسرائیل به غزه را به نظر نمی‌شود فارغ از بافتار نزاع خونین ایران و اسرائیل در دوران زمامداری آقای خامنه‌ای فهم کرد.

رفتن سراغ مدل دو دولت فلسطینی-اسرائیلی با همکاری کشورهای اسلامی و روسیه و چین

آیا اسرائیل واقعا در آینده نزدیک، بدست مجاهدان اسلام از حماس یا هر گروه دیگری نابود خواهد شد؟ آیا غرب و آمریکا که حمله حماس را شیطانی محض خوانده، هرگز اجازه خواهند داد که دولت یهود (چه عادلانه و چه نه) نابود شود؟ و آیا حتی خود دولت اسرائیل، به‌رغم همه نقدهایی که بر جنایات این رژیم علیه فلسطینی‌ها به عنوان مسلمان داریم، به آن اندازه ضعیف یا «پوشالی» است که نتواند از خودش برابر «گروه‌های مقاومت» دفاع کند؟

برای دانستن باطل بودن پیش‌گویی نابودی آمریکا یا اسرائیل لازم نیست کارل پوپر باشیم و کتاب جامعه‌ی باز و دشمنان او و آثاری از این دست را مطالعه کرده باشیم. تنها تکیه بر عقل سلیم کافی است.

برعکس، این ائتلاف تندروها و دست راستی‌ترین‌ها در میان یهودیان با رهبری نتانیاهو و امثال او هستند که در سپهر بین‌المللی از شعار نابودی اسرائیل برای بسیج افکار عمومی دنیا علیه ایران و پوشاندن جنایات‌شان بهره‌برداری می‌کنند. در بعد داخلی هم شعار نابودی اسرائیل نمی‌گذارد گروه‌های سیاسی میانه‌روتر (و مثلا چپ) که رویکرد ملایم‌تری در مورد مسئله‌ی صلح با فلسطین دارند، بر سر کار بیایند.

بر خلاف قول و تبلیغات شدید رسانه‌ها و مقام‌های حکومت ایران، از نظر اخلاقی و حتی دینی عادی‌سازی رابطه با اسرائیل و نیز هر کشور دیگری در جهان، امری تابو و ممنوعه نیست. البته نوعی عادی‌سازی با اسرائیل به عنوان یک کشور اشغالگر بد است که مانند مدل‌های قبلی که بدون حضور ایران شکل گرفتند عادلانه نباشد و پایبند به لوازم «صلح پایدار» (در تقابل با «جنگ پایدار») نگردد.

به نظر می‌رسد نگارنده و بسیاری دیگر در جهان هر مدلی از عادی‌سازی روابط کشورهای مسلمان با اسرائیل که یک سویش تشکیل کشور مستقل فلسطینی نباشد ناعادلانه است. اگر این مدل جدی گرفته شد، بحث تعیین دقیق مرزهای دو کشور مطرح می‌شود. در این زمینه بحث و جدل و اختلاف میان طرف فلسطینی و اسرائیلی زیاد است، منتهی می‌شود (و چه بسا باید) مانند کشورهای قدرتمند اسلامی مثل ترکیه ذیل بازگشت به مرزهای پیش از جنگ شش روزه‌ی اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۶۷ را مصداق عدالت و صلح دانست. در این مدل که مورد دفاع رئیس‌جمهور ترکیه است، فلسطین یک سرزمین یکپارچه خواهد بود که در آن کرانه باختری و نوار غزه به هم زمینی متصل می‌شوند و پایتخت آن هم قدس شرقی است. البته که قبولاندن این مدل به طرف اسرائیلی هرگز آسان نیست.

جمهوری اسلامی و کشور ایران اگر می‌خواهند واقعا به آرمان فلسطین کمک کنند و بر مصائب مردم فلسطین و جهان نیفزایند، باید شعار توخالی نابودی اسرائیل را که رهبری ایران چند دهه است سر می‌دهد کنار بگذارند و خواستار صلح پایدار فلسطین و اسرائیل بر اساس مرزهای عادلانه شود. البته که گروه‌های تندرویی که نان شان در «جنگ پایدار» دو کشور و حل نشدن موضوع فلسطین است، سنگ‌اندازی و مخالفت خواهند کرد.

منتهی تداوم وضع کنونی که وضعیت «جنگ ابدی» یا «جنگ پایدار» است، بسیار خطرناک است و به‌راحتی می‌تواند به آتش کشیده شدن کل منطقه و درگیری نظامی مستقیم ایران و بقیه گروه‌های مقاومت و اسرائیل و متحدانش در راس آنها آمریکا منتهی شود. خصوصا اینکه در نظر آوریم از اسرائیل زخم‌خورده که به‌خوبی توانسته خود را، پس از عملیات اخیر فلسطینیان، در افکار عمومی دنیا در عوض ظالم (صفت واقعی‌اش) به‌جای قربانی جا ‌اندازد، هر عمل غیراخلاقی می‌شود انتظار داشت که نابودی حماس و تمام زیرساخت‌های مربوط به آن در غزه کمترین آن است.

همچنین در نظر آوریم پیمان ابراهیم در دوران ترامپ، پیمان اسلو در دوران کلینتون و پیمان‌های مشابهی که تا امروز از سوی آمریکایی‌ها تحمیل شده‌اند ناعادلانه و ناکافی هستند، چون، به سبب فشار لابی اسرائیلی، هیچ‌کدام بر آساس پذیرش تشکیل دولت مستقل فلسطینی نبوده‌اند. در سوی دیگر، بر خلاف تصور آقای خامنه‌ای تشکیل کشور فلسطین لازم نیست همزاد با نابودی اسرائیل در آینده‌ای خیالی باشد، گرچه باید در کنار مجبور کردن اسرائیل، با فشار و همکاری بین‌المللی، به عقب‌نشینی از بخشی از سرزمین‌های اشغالی باشد.

جمهوری اسلامی تنها در صورتی می‌تواند نقشی سازنده، و نه مخرب، در آرمان فلسطین داشته باشد که خودش و گروه‌های نیابتی‌اش مانند حزب‌الله در هماهنگی کامل با کشورهای بزرگ و قدرتمند مسلمان مانند عربستان سعودی، ترکیه، پاکستان، قطر، اندونزی و غیره، و نیز حمایت قدرت‌های بزرگ جهانی مانند چین و روسیه که در این زمینه از شرق حمایت می‌کنند، به‌جای شعار توخالی نابودی اسرائیل، خواستار تشکیل دولت فلسطینی با مرزهای قبل جنگ اعراب- اسرائیل ۱۹۶۷ شود.

تاکید بر نابودی اسرائیل که سیاست رسمی جمهوری اسلامی در دوران پس از انقلاب خصوصا دوران زمامداری آقای خامنه‌ای بوده، چیزی جز افزایش شدید درد ورنج مردم ایران و فلسطین و منطقه و جهان را در پی ندارد. و البته همزمان آب به آسیاب جناح‌های تندرو و دست راستی در اسرائیل می‌ریزد که آخرین نمونه‌ی آن تشکیل کابینه‌ی جنگی و اعلام وضعیت اضطراری بی‌سابقه است که می‌شود حدس زد حقوق فلسطینی‌ها را حتی در کرانه‌ی باختری، بسیار بیش از پیش زایل خواهد کرد.

پانوشت

[۱] به آلمانی

Zum ewigen Frieden. Ein philosophischer Entwurf