به این افراد و کسانیکه چنین دیدگاهی دارند باید یادآوری و گوشزد نمود که مردم ایران بدنبال انتقام جویی نیستند اما پذیرای فرمان عفو عمومی که از جانب هر فرد و گروه و حزبی که قدرت را پس از سقوط رژیم ملایان در دست بگیرد نخواهند شد. هر فردی درهر پست و مقامی چه بلندپایه و یا دون‌پایه در مراکز دولتی و اداری، آموزشی، نظامی، انتظامی، امنیتی و چه در عرصه هنری و سینمایی و مراکز اسلامی خاصه حوزه‌های فاسد علمیه و چه آمر و مأمور در دستگاههای انتظامی و امنیتی و...که در رانت‌خواری، دزدی و اختلاس و یا جنایت، شکنجه، تجاوز و آزار و تبعیض و سرکوب مردم مشارکت داشته است باید محاکمه و تاوان اعمال خود را پس دهد و راه گریزی از دار مجازات برای این افراد نباید در نظر گرفته شود.

سکوت و ترس غیر قابل قبول و توجیح اکثریت مردم از حکومت قرون وسطایی ملایان و بی تفاوتی آنان به نکبتی که خود و کشور به آن گرفتار آمده‌اند بزرگترین ظلمی است که این قشر گسترده خاموش (قشر خاکستری) به خود و آینده فرزندان خویش می‌کنند. از طرفی این سکوت و بی‌تفاوتی بزرگترین خدمت به حکومت ضد ایرانی ملایان و ادامه بقای ننگین و ویرانگر این حکومت در کشور است.

افراد وابسته به جناح‌های گوناگون حاکمیت که سالیان دراز و طولانی در عرصه‌های مختلف در خدمت حکومت بوده‌اند و اکنون ژست مخالف و یا منتقد حاکمیت به خود گرفته‌اند باید آگاه باشند این تغییر رفتار و موضع باعث رهایی آنها از اجرای عدالت و جوابگویی در پیشگاه ملت ایران در صورتیکه در جرم و جنایات حکومت و خیانت به ملت و کشور سهیم بوده باشند نخواهد شد.

عفو و بخشش مسئولان و مدیران و وابستگان فاسد و تبهکار و مزدوران ریز و درشت حکومت در دوره پس از جمهوری اسلامی، چیزی جز باج‌دهی به این اوباشان و خیانت به مردم دردمند ایران نخواهد بود که برخی چهره‌های سیاسی وعده آن را به دشمنان ملت و میهن می‌دهند.

ساده انگاری اپوزیسیون‌های مخالف جمهوری اسلامی در خارج از کشور و خاصه در کشورهای آمریکا و کانادا در پذیرش و قبول افرادی که سال‌های طولانی همفکر و همراه و حامی و مدافع حکومت بوده اند و بعد از چند دهه خوش خدمتی برای نظام منفور روضه‌خوان‌ها، اکنون چهره مخالف رژیم و طرفدار آزادی به خود گرفته و تحت حمایت دولت‌های غربی مماشاتگر، ساکن آمریکا و اروپا شده‌اند قابل فهم و درک نیست.

رخنه کردن وابستگان حکومت با ژست آزادی خواهی و حمایت از مبارزات مردم داخل کشور در اپوزیسیون، همواره مانعی بر سر راه تشکیل و شکل‌گیری یک اپوزیسیون متحد و قدرتمند ملی بوده است.

اکثر تشکیلات سیاسی و اپوزیسیون‌های مخالف جمهوری اسلامی در خارج از کشور هنوز در گرداب گیجی و سردرگمی چهل و اندی ساله خود غوطه‌ور هستند و فقدان یک تشکیلات و اپوزیسیون منسجم و قدرتمند ملی پس از گذشت بیش از چهار دهه، ضعف و از هم گسیختگی اپوزیسیون را بیش از پیش آشکارتر می‌کند.

اپوزیسیون‌های خارج از کشور شاید بهترین خدمتی که به مردم داخل کشور می‌توانند انجام دهند این باشد که دخالتی در جریانات مبارزاتی انقلابی مردم علیه حکومت ملایان نداشته باشند و از ادعاهای واهی برای رهبری و مدیریت دوران گذار پرهیز کنند و اگر توانایی انجام کاری در خارج از کشور و در جهت خدمت به مردم تحت ستم داخل کشور را در خود احساس می‌کنند این توانایی را معطوف به آگاهی رسانی از رفتارهای ظالمانه و وحشیانه حکومت ملایان علیه مردم بی دفاع و بی‌پناه ایران به افکار عمومی بین‌المللی و جلب حمایت آنان از مبارزات آزادیخواهانه مردم و جوانان ایران کنند.