دیروز عرب مسلمانی را دیدم که کارش حمل اقلام خوراکی سفارش داده شده به آمازون بود. مردی بود میان سال با ظاهری آرام و نجیب، که بسته های سنگین خوراکی را جا به جا می کرد. از چهره اش پیدا بود که در اثر کار سنگین بسیار خسته شده است. عرب مسلمانی که در آلمان زندگی می کند و برای فراهم کردن وسایل زندگی برای همسر و فرزندان اش از صبح تا شب کار می کند.
او نه سیاسی ست نه به کار دنیا کار دارد. به خدای خودش، به دین اش، به قرآن اش اعتقاد دارد. نماز ش را می خواند روزه اش را می گیرد ولی کاری به کار دیگران ندارد.
اسلام ما در پیش از انقلاب نکبت بار اسلامی هم چنین اسلامی بود. قرآن کتابی بود مورد احترام که در شالی سبز رنگ پیچیده شده بود و اگر کسی می مُرد متن اش بدون این که فهمیده شود برای آمرزش روح او خوانده می شد، یا در همان شال سبز و ترمه، بالای سر مسافر گرفته می شد تا سالم به مقصد برسد.
در عروسی ها سر سفره ی عقد قرار می گرفت و بوسیده می شد تا زن و شوهر جوان، زندگی شان با دوام شود و با خوشبختی و سعادت توام گردد.
اسلامِ پوشیده در ترمه ی سبز، می توانست باعث انجام کارهای خوب و انسان دوستانه شود و مانع از کارهای بد و شرارت های انسانی. آدم دروغ نگوید، کار بد نکند، خیانت در امانت نکند، به کسی آزار نرساند، به یاری ضعیفان بشتابد.
خدا نیامرزد دکتر علی شریعتی و مسلمانان به قول امروزی ها «نو اندیش» را که گفتند قرآن را باید خواند و با تاریخ اسلام و ریزه کاری های آن آشنا شد. در جاده های ایران، روی تخته سنگ ها، اینجا و آنجا می دیدیم که نوشته اند: قرآن بخوانید!
پایین آمدن قرآن از روی طاقچه و بیرون آمدن اش از شال سبز و ترمه،،، آغاز فاجعه شد. گند و کثافتی که زیر این پارچه ها پنهان بود بیرون زد. اسلام سیاسی بر سرنوشت مردم حاکم شد. نه تنها ایران بلکه دنیا به آتش و خون کشیده شد.
امروز اگر در اینجا که من هستم یعنی آلمان، در جایی مثلا در مترو یا سینما، کسی با صدای بلند بگوید: الله اکبر! بدون تردید، همه -آلمانی و ایرانی- با سرعت تمام به گوشه ای فرار می کنیم و در جایی پناه می گیریم چون پشت این ندا ی شوم، مرگ و کشتار و انفجار است که قرار است بر سر مردم نازل شود.
امروز همه از مسلمانان می ترسند و از اسلام وحشت دارند.
فرقی نمی کند که فرد مسلمان مثل کارگر عربی که در ابتدای مطلب از او یاد کردم، اصلا با سیاست و تیر و تفنگ کار نداشته باشد یا کسی مثل جنایتکاران حیوان صفت حماس، دخترکان و زن و بچه ی اسراییلی را بدرّد و به خاک و خون بکشد؛ همه جنایتکار و آدمخوار به نظر می آیند.
این وسط اسلام مردمان عادی، اسلام قلبی پیچیده شده در شال سبز و ترمه، اسلامی که وسیله ای باید باشد برای مردمان گرفتار و مستاصل که با پناه بردن به یک نیروی ماورایی و آسمانی در دوران سختی ها و گرفتاری ها آرامش پیدا می کنند و امید به بهبود وضع در آن ها تقویت می شود، زیر دست آدمخوران مسلمان، وسط چکاچاک شمشیرهای خونین اسلام سیاسی، در حال نابود شدن است.
علیه اسلام سیاسی، بیش از مخالفان اسلام و دین، این صاحبان اسلام قلبی و غیر سیاسی هستند که باید اقدام کنند، چون چیزی که در وهله ی نخست به دست اسلام سیاسی از میان خواهد رفت، اسلام فردی و غیر سیاسی آن هاست....
