در غرب، این فصل به خاطر آوردنهاست. ایام تقریبن مقدسی است؛ زمانی که ما موظف هستیم در مورد از دست دادن ها و فداکاری ها تأمل و در میان دیگران از بازماندگان و کشته شدگان محترمی - که بسیاری از آنها با عوامل فاشیست هولوکاست جنگیدند - تشکر کنیم.

اکثر آنها مردان و زنان عادی از مکان‌های عمدتاً معمولی بودند که، زمانی که لحظه ی اضطراری شکست و ریشه کردن رژیم و ایدئولوژی فاسد فرا رسید، کار درست و ضروری را انجام ‌دادند.

بنابراین، هر سال یک روز، مردان و زنان عادی را از مکان‌های عادی که هنوز زنده هستند، تحسین می‌کنیم و ادای احترام می کنیم به آنها که در مکان‌های دور دفن شده‌اند، جایی که برای نجات دیگران و ساختن تاریخ کشته شدند.

البته طعنه آمیز این است که آدم های دورویی که در چنین مراسم رسمی را این آخر هفته در اروپا، آمریکای شمالی و فراتر از آن برگزار می کنند و سخنرانی های تکراری در مورد ضرورت به یاد آوردن خواهند داشت، اکنون می خواهند که ما فراموش کنیم.

روسای جمهور و نخست وزیران انتظار دارند که ما فراموش کنیم. به گمان من، آنها روی این حساب می کنند.

آنها متقاعد شده‌اند که به زودی، ما آنقدر درگیر خواسته‌ها و روزمره گی های زندگی خواهیم بود که نمی‌توانیم آن چه را این ها همین حالا، زمانی که با عواقب آشکار انسانی عملکرد ضد انسانی دولتی مواجه هستیم، به یاد آوریم.

مهمتر از همه، این روسای جمهور و نخست وزیران از ما می خواهند که همدستی آنها را با «قهرمان دمکراسی» در نسل کشی که دقیقه به دقیقه، ساعت به ساعت، روز به روز، هفته به هفته، علیه فلسطینیان زندانی در قدم به قدم یک جهنم واره از هم پاشیده ی آخرالزمانی، به نام نوار غزه و نیز کرانه ی باختری، انجام می شود از یاد ببریم.

رؤسای جمهور و نخست وزیران از ما می خواهند که مجوز چک سفیدی را که برای چندین دهه به دوست عزیزشان، بنیامین نتانیاهو و دیگر نخست وزیران متعصب اسرائیل داده اند، فراموش کنیم، مجوزی که بر اساس آن حق دارند هر تعداد فلسطینی را تا زمانی که بخواهند بکشند.

رؤسای جمهور و نخست وزیران از ما می خواهند بازدیدی را که اخیراً به تل آویو انجام داده اند تا یک قاتل را که سابقه ی اطولانی و نفرت انگیر در کشتن فلسطینی ها با گلوله و بمب و پهباد دارد در آغوش بکشند و دست او را بفشارند فراموش کنیم.

رؤسای جمهور و نخست وزیران از ما می خواهند که سخنرانی هایشان را که در آن ما را به عنوان "همدردان تروریست" معرفی می کردند، درحالی که به ستایش اراده ی جدی و عادلانه ی جامعه ستیزانی که دستور قتل عام آرام فلسطینی ها از طریق محروم کردن آنها از آب و غذا و سوخت را صادر کرده بودند پرداختند فراموش کنیم.

رؤسای جمهور و نخست وزیران از ما می خواهند که صحنه های هولناک مهاجرت صدها هزار فلسطینی خسته را که با پای پیاده، گاری های دست ساز و یا با قاطرها، با برداشتن چند تکه اسباب و اثاث، باید برای فرار از مرگ حتمی تا کیلومترها راه پیمایی کنند تا جانشان را نجات دهند، فراموش کنیم.

رؤسای جمهور و نخست وزیران می خواهند فراموش کنیم که دوست عزیز «دموکرات» آنها مدارس، بیمارستان ها، آمبولانس ها و کاروان های آوارگان فلسطینی را که تلاش می کردند از دیوانگی مرگبار فرار کنند، بمباران کرد.

رؤسای جمهور و نخست وزیران از ما می خواهند که تصاویر کودکان مرده و بی جانی را که از بقایای صاف شده ی خانه هایشان بیرون کشیده شده اند، فراموش کنیم، جایی که زمانی می خوابیدند، می خندیدند، بازی می کردند و زندگی می کردند و مادران و پدرانی که به همان اندازه آنها را دوست داشتند از آنها مراقبت می کردند.

رؤسای جمهور و نخست وزیران از ما می خواهند که چهره ها و بدن های سوخته، خون آلود و خاک آلود کودکان تسخیر شده روی برانکاردهای بیمارستان را فراموش کنیم، در حالی که مادران و پدران از دست رفته خود را برای احساس آرامش در برابر تاریکی و وحشت صدا می کردند.

رؤسای جمهور و نخست وزیران از ما می خواهند که پدران گریان که اجساد فرزندانشان را در کفن سفید پیچیده و مادرانی را که بر سر قبرهایی که به سرعت تهیه شده بودند گریه می کردند فراموش کنیم.

روسای جمهور و نخست وزیران می خواهند فراموش کنیم که آنها به ما گفتند که فلسطینی ها در مورد تعداد برادران و خواهران، از جمله نوزادان و کودکان، که توسط دوست عزیز و "دموکرات" خود -همان مردک کلاهبردار حرفه ای و خودکامه ی اقتدارگرا- کشته یا معلول شده اند، دروغ گفته اند.

رؤسای جمهور و نخست وزیران می خواهند فراموش کنیم که وقتی فریاد «ایست» سر دادیم - بارها و بارها - به دروغگوی همیشگی، کلاهبردار حرفه ای و خودکامه گفتند که تا هر موقع که می خواهد، هر کجا که می خواهد و تا زمانی که می خواهد به کشتن فلسطینیان ادامه دهد.

اما این را یادداشت کنید: ما به یاد خواهیم آورد.

ما به یاد خواهیم آورد که این رؤسای جمهور و نخست وزیران همدست - و هم پالکی های آنها در وسایل ارتباط جمعی نهادینه - چه کردند و چه نکردند، زیرا نجابت و همبستگی همیشگی ما با فلسطینی ها و آرمان عادلانه آنها بر این امر اصرار دارد.

این روسای جمهور و نخست وزیران کوته بین، تازه شروع به دیدن وسعت حمایت واقعی و پایداری می کنند که فلسطینی ها در میان میلیون ها تن از رای دهندگان خشمگین از آن برخوردارند. کسانی که در مواجهه با یک نسل کشی بی وقفه، امروز خواهان انجام کاری هستند و به یقین، فردا نیز.

روسای جمهور و نخست وزیران دچار اشتباه محاسباتی بدی شده اند. آنها در مورد عزم ما، تعهد ما و جدیت ما مبنی بر این که زورگویی نمی پذیرم و ساکت نمی شویم خطای بزرگی را مرتکب شده اند؛ هم امروز و به طور قطع فردا نیز.

آنها نمی توانند همه ما را ممنوع کنند؛ آنها نمی توانند همه ما را دستگیر کنند؛ ما مخالفانی پرشماریم و آنها مفلوکانی اندک.

تاکتیک های قدیمی دیگر جواب نمی دهند.

ما در مقابل این تجار شارلاتان در اسرائیل و یا نوچه های احمق آنها در کنگره و پارلمان که فلسطینی ها را معادل مواد یک بار مصرف می بینند ترس و وحشتی نخواهیم داشت.

و این را هم یادداشت کنید: ما نیز عمل خواهیم کرد.

ما این رؤسای جمهور و نخست‌وزیر و جانشینان صیقل خورده آنها را با نفی آن چه بیش از هر چیز برایشان مهم است، یعنی پست و مقام و قدرت، مجازات خواهیم کرد.

ما بسیج خواهیم کرد؛ سازماندهی خواهیم کرد؛ ما خشم خود را هدایت خواهیم کرد؛ ما عاملیت (agency) خود را اعمال می کنیم.

ما نیز صبور خواهیم بود.

به مرور زمان، با رای دادن به دفاع از بشریت و فلسطین، خود را از شر این روسای جمهور و نخست وزیران بیمار و همکاران آنها خلاص خواهیم کرد - حتی اگر در مسیر استفاده از حقوق خود برای رهایی از شر آنها، عده ای از افتراء زنندگان همیشگی به ما تهمت های آن چنانی" یا "یهود ستیزی" بزنند.

ما عاقلانه انتخاب خواهیم کرد. ما رای خود را به نامزدهایی که نه به طور صرف در حد حرف، بلکه به طور ملموس در کنار فلسطینی‌ها قرار گرفته اند می‌دهیم، آنها که نخست برای آتش بس و بعد برای یاری به فلسطینیان برای بازسازی خانه ی اجدادی خود که توسط غیراخلاقی ترین ارتش جهان اشغال و نابود شده اند می پردازند.

ما، که اکثریتمان مردم عادی از مکان‌های اکثرآ معمولی هستیم، هرگز فراموش نخواهیم کرد.

منبع مقاله: https://www.aljazeera.com/opinions/2023/11/13/never-forget-is-now