یوسفی اشکوری
فکر نمی کنم در جهان کسی باشد که نداند و اذعان نکند که دولت اسرائیل در میان اعضای سازمان ملل، تروریستی ترین دولت است که از قضا در شمار تروریسم دولتی تعریف می شود. اصولا زمینه های عینی بروز و ظهور رژیم صهیونیستی از انتشار اطلاعیه بالفور (وزیر خارجه وقت بریتانیا) و در پی آن کوچ برنامه ریزی شده یهودیان سراسر جهان و بیشتر البته یهودیان اروپایی به سرزمین فلسطین، عمدتا با اشغال و انفجار و ترور و کشتار و ویرانی و جنگ مردمان سرزمین فلسطین همراه بوده است. از این منظر، رژیم اسرائیل در جهان به راستی یگانه است!
پس از تشکیل دولت اسرائیل در سال 1948، تروریسم دولتی اسرائیل در ابعاد مختلف و از جهان گوناگون به شدت ادامه یافت. این روند پس از بروز و ظهور سازمان های متنوع مبارز چریکی فلسطینی علیه اسرائیل در دهه های 60 و 70 بسیار افزون شد. در این مدت صدها و شاید هزاران ترور اسرائیلی از فلسطینی ها تا غیر از آن در منطقه و در سراسر جهان انجام شد. هرچند مقامات وقت اسرائیل برای گریز از پیامدهای حقوقی و سیاسی چنین اعمالی معمولا از اعتراف صریح خودداری می کنند ولی همه می دانند که عامل چنین اقداماتی کیست و برای چیست. حتی شهرت دارد که یاسر عرفات (رهبر محبوب فلسطینی) نیز به دست ماشین پرقدرت ترور اسرائیلی ترور شده است.
پس از انقلاب ایران و به ویژه پس از طرح مشکلات هسته ای ایران و به بهانه مقابله با دسترسی دولت ایران به بمب اتم، ماشین ترورهای رنگارنگ اسرائیلی و احیانا آمریکایی حتی در داخل ایران وارد مرحله تازه ای شد. حتی سرقت هایی نیز صورت گرفت که رئیس دولت (نتانیاهو) با افتخار از آن در تلویزیون رونمایی کرد. ده ها کارشناس هسته ای ایران در تهران و احیانا در جاهای دیگر به قتل آمدند. برای مقابله با سیاست های منطقه ای ایران، ده ها نظامی و شاید غیر نظامی ایرانی در سوریه و لبنان و عراق ترور شدند که عمدتا از سوی نهادهای امنیتی اسرائیل انجام شد و آخرین آن ترور یکی از سرداران سپاه پاسداران در سوریه بوده که اخیرا صورت گرفته است.
آنچه در اینجا لازم به ذکر است این است که طبعا کسی چون من با بسیاری از سیاست های منطقه ای جمهوری اسلامی، از جمله نحوه مواجهه با اسرائیل و با دخالت های نظامی در عراق و سوریه و لبنان و هر جای دیگر موافق نیستیم. چرا که نه نیازی به چنین دخالت هایی وجود دارد و نه به لحاظ مادی و معنوی به سود منافع ملی کشور ایران است. همان گونه که با دخالت های متنوع تمامی قدرت های خارجی از جمله آمریکا و عربستان و ترکیه و اسرائیل در کشورهای مستقل موافق نیستیم.
در این میان، آنچه در باب اعمال تروریستی می توانم گفت آن است که: اولا، با نفس ترور (مرگ غافلگیرانه) از سوی هر فرد و یا گروهی تحت هر عنوانی و در باره هر فردی (ولو مجرم علنی و قطعی)، مخالفم و آن را حداقل با مبانی مقطوع دینی در تعارض می بینم (و این را قبلا بارها نوشته ام)؛ و ثانیا، اگر چنین تروری از سوی دولت ها و نیروهای خارجی صورت بگیرد، دارای محکومیت مضاعف است. چند سال قبل و پس از ترور دولتی سردار سلیمانی در عراق به دست دولت آمریکا، صرف نظر از این که مقتول کی بود و چه کرده بود و چه هویتی داشت، در نوشته ای صریحا محکوم کردم. در آن نوشته تأکید کردم که هر ایرانی و به هر بهانه ای به ویژه به دست عوامل خرجی کشته و ترور شود، محکوم است و باید رسما محکوم شود.
راستی رژیم تروریستی اسرائیل، که صدها ترور مخالفان عمدتا فلسطینی را در جهان و در منطقه در کارنامه سیاه خود دارد، با چه مجوزی آن هم در خارج از مرزها و در درون جغرافیایی کشوری دیگر، خود را مجاز به ترور دیگران می داند؟ رژیمی که حتی در لحظات نگارش این جملات ده ها و شاید صدها فلسطینی اعم از زن و کودک را در غزه کشته است، چگونه و با چه منطقی حق دارد که فرد دیگری را، ولو در جای خود متهم و حتی مجرم، با استفاده از سلاح جنگی به قتل آورد؟!
با دریغ باید گفت که عده ای از ایرانیان، چنان گرفتار خشم و نفرت اند که حتی از مرگ یک ایرانی آن هم به دست تروریستی ترین دولت جهان، لبخند بر لب می آورند! روزگار غریبی است نازنین!
متلک سنگین عباس عبدی به حکومت
