من سال هاست که در کنار مطالب جدی، طنز سیاسی هم می نویسم. برای یک طنزنویس ورود به هر بحثی با لحن طنز و استفاده از هر زبانی از جمله زبان عوام و عوامانه برای نشان دادن وضع جامعه جایز است با این حال به عنوان کسی که بخشی از نوشته هایش طنز است، سعی داشته ام که زیاد وارد حوزه ی زبانی بی پروا و بی حیا نشوم مثل همین مطلب که در باره ی آخرین نوشته ی اکبر گنجی می نویسم و بسیار با ملاحظه و دست به عصا آن را می نویسم والّا این مطلب می تواند و مجاز است اکبر گنجی و همفکران مثلا اصلاح طلب و صلح طلب و «زیرساخت‌دوست» او را چنان بنوازد که تا مدت ها نوشتن سیاسی را فراموش کنند و به کارهای کم خطر تری مثل هابرماس بازی و غیره که در آن ها سر رشته دارند بپردازند.

این که گنجی بعد از مدت ها پرداختن به پایین تنه ی پادشاه فقید و خاطرات علم اکنون به یاد پالان و پالانی افتاده نشان از بیچارگی فکری و معلوماتی او دارد. این که رضا شاه پالان انگلیس و محمد رضا شاه پالان امریکا و رضا پهلوی پالان اسراییل را به کار برده اند و هر کدام از پالانی به پالان دیگر گذر کرده اند اوج سخافت اندیشه ی این مثلا تحلیلگر را نشان می دهد که با کمی نمک فلفل جاناتان کنریکس و طرح موضوعات «عالمانه»، مثل این که طبق قانون اساسی «هر آمریکایی که یک دولت خارجی را دعوت به حمله نظامی به آمریکا کند یا با آنها همکاری کند، به شدت مجازات خواهد شد...» می خواهد به نوشته ی خود صورت مطلوب و استدلالی بدهد که خب خسته نباشد و سعی اش مشکور باشد!

اما این آقای تحلیلگر وقتی از تحلیل های زیرشکمی به تحلیل های تاریخی و اندیشگی می رسد نشان می دهد که همان طور که قبلا آدم پرتی بوده اکنون هم همان آدم پرت است و از تاریخ، مبارزه برای کشور، خیانت به کشور، و امثال این ها چیزی نمی داند.