نامه اعتراضی پژوهشگران در میانه کثیف‌ترین رفتارهای ضد انسانی و نژاد‌پرستانه حکومت اسلامی ایران علیه آوارگان و مهاجرین افغانستانی، بسیار مهم و ارزشمند است. این اقدام به موقع، جهت‌گیری و روحیه جامعه نسبت به توطئه‌های ضد انسانی حکومت اسلامی را نمایندگی‌ می‌کند. راه نشان می‌دهد، ‌ دسیسه‌های ظاهراً علمی حکومتی را خنثی‌می‌کند و خطر تحقیر و نفرت‌پراکنی علیه مهاجرین بی‌پناه افغانستانی را به درستی گوشزد می‌‌کند.

انسانیت‌زدایی جمهوری اسلامی ایران انتها ندارد. هر چقدر بر دامنه شکست، بن‌بست و بحران حکومت اسلامی ایران افزوده می‌شود، هر چقدر دامنه نارضایتی و اعتراضات عمومی گسترده‌تر و بر پیگری مطالبات و خواسته‌ها افروده می‌شود و اتحاد و همبستگی عمومی جامعه علیه حکومت بعنوان مسبب و عامل بقا فقر و فلاکت بر جامعه عمیق‌تر می‌شود، در مقابل بر میزان گسترش نفرت‌پراکنی حکومت علیه آوارگان و مهاجرین افغانستانی در ایران افزوده می‌شود.

حکومت در باتلاق جنگ افروزی و ماجراجویی‌های منطقه‌ای گیر افتاده است. جامعه به روشنی دارد شکست و فروپاشی عمق استراتژی جمهوری اسلامی را می‌بیند. در اوج استیصال تقلا می‌‌کند صورت مسئله شکست‌های مفتضحانه خود و اعتراضات برحق جامعه را عوض کند. حواس جامعه به سمت دیگری بکشاند. دشمن تراشی کند. ناسیونالیسم عظمت طلب و فاشیست ایرانی را با خود همراه سازد و به جان آوارگان و مهاجرین افغانستانی این آسیب‌پذیرترین بخش جامعه ایران بیندازد. در صفوف متحد جامعه تفرقه و جدایی ایجاد کند. بار تقصیرات خود را بر گردن گروهی از آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه ایران بیندازد. این سیاست کثیف فاشیستی را باید با قدرت و دقت خنثی کنیم.

بدون تردید تشکل‌ها و فعالین کارگری، معلمان، نویسندگان، وکلای دادگستری، هنرمندان و همه مردم انساندوست ایران در این راه بیشترین تلاش را خواهند کرد. آوارگان افغانستانی را تنها نخواهند گذاشت و باشکوه‌ترین همبستگی‌ انسانی را خلق‌خواهند کرد.

سیامک بهاری

*

*