احمد وحدت خواه - ویژه خبرنامه گویا
گفتار خارج از برنامه داریوش، خواننده محبوب دونسل پیش و پس ازانقلاب اسلامی که ایران آینده را بدون «حاکمیت و فرمانروایی شاه و شیخ» آرزو کرده بود، واکنش های گوناگون و عمدتا محکوم کننده ای را به دنبال آورد.
با این وجود، اگر داریوش، هم به خاطر سیاسی نبودن به معنای ایرانی آن و فقط برای نمایش نوعی ابراز حضور در صحنه آن چنین کلامی را بر زبان آورده باشد، شاید ناخواسته آینده نزدیک میهن ما را، ولی برعکس، پیش بینی کرده است. اگرچه افراد و سازمانهای موافق و مخالف او برداشت های مورد دلخواه خود را از این نظر او داشته باشند.
واقعیت این است که ایران ما در مرحله بسیار حساسی از گذار از جمهوری جنگ و جهل و جنایت اسلامی به سوی دورانی نانوشته و حساس در تاریخ خود گام بر می دارد.
مشخصه این دوران تولد یک ایران نوین است که در آن هیچ ایدئولوژی یا تقدس مسلکی و سنتی نقش بازی نمی کند که هیچ، سد راه کسب آزادی و خوشبختی ملت ما هم شناخته می شود.
با آنکه ۴۵ سال تلاش رژیم برای زدودن تاریخ دوران پیشرو و میهن دوست خاندان پهلوی از خاطره ملت ما با توجه به عمق فاجعه انقلاب اسلامی شکست مفتضحانه ای خورده است، اما در دنیای بیرحم سیاست هیچ تضمینی برای بازگشت و ادامه نظام پادشاهی وجود ندارد. به ویژه آنکه برای قدرتهای جهانی سهیم در سقوط حکومت شاه فقید، چنین چشم اندازی قبول مسولیت آنها در تمامی فجایع نیم قرن اخیر در ایران و خاورمیانه است.
به همین اندازه، و حتی بیشتر، برای بازماندگان سازمان های مذهبی و نیروهای چپ که با دشمنی خود با رژیم شاه از آتش بیاران انقلاب اسلامی بوده اند، بختی برای به دست گرفتن سرنوشت ایران و نسل جوان آن وجود ندارد. آنها علیرغم تفاوتهای ظاهری، با توجه به وابستگی عمیقشان به ایدئولوژی های غیرایرانی، مدعی «جمهوری خواهی» و ادامه مخالفتشان با سلطنت مشروطه، در مجموع در همان کاتاگوری «شیخ» می گنجند.
از سوی دیگر، ساده لوحانه خواهد بود که فکر کنیم در فردای رهایی میهن و پایان رژیم جمهوری اسلامی رهبران و هواداران این سازمانها و گروهای دینی و لنینی از جامعه ما رخت بربسته اند. آنها ایرانی و هم میهن همه ما با هر عقیده و مرامی هستند و در ساختن آینده کشور سهیم.
اینجاست که ما هم شاه (پادشاهی خواهان) و هم شیخ (این گروه ها) را در کنار هم در یک ایران نوین خواهیم داشت. اما اینکه مرام و برنامه کدامیک از آنها ساختار حکومت آینده کشور را تعیین می کند فقط و فقط همان مراجعه به صندوق رای آزاد و خواست اکثریت ملت است.
مخالفت هر گروه یا سازمان با این راهبرد دموکراتیک به خودی خود آن را فاقد هرگونه مشروعیت برای حکومت بر مردم و کشور می کند!
