وارش
دو توقع بجا:
حالا که کسی نیست و خودمانیم! اما شاید دیگر نوبت آن رسیده تا روسیه هم مثل جمهوری اسلامی یاد بگیرد که میبایست، چشمش را نسبت به خاک سرزمین های اطرافش درویش کند وگرنه آنچه که نهایتاً باقی میماند، قطعا تاوان است.
شرطِ تسلطِ دائمی پوتین بر مناطق اشغالی اش!، جهت برقراریِ صلح، آنهم به این بهانه که هزینه و تلفات زیادی داده، شرط کثیفیست؛
اگر روسیه تلفات داده، طبیعتاً تاوان جسارتی بوده که خود مرتکبِ آن شده؛
تقریباً شبیهِ آنچه که در حمله ۷ اکتبر حماس به اسرائیل شاهد آن بودیم که متعاقبِ آن، هر دو بخصوص اهالی غزه متحمل خسارات جانی و مالی تاسف باری شدند. ضمن این که اگر بناست اوکراین هم با همین ادله پای مذاکره بیاید، در آنصورت آنچه بر کره زمین حاکم میشود، قانون جنگل است؛ ضمن این که اگر بنا باشد روسیه، بزند و ببرد و هیچ تاوان و هزینه ای هم نپردازد و هیچ تضمینی هم برای آینده ندهد....! ، خب در اینصورت نه تنها اوکراین که از این پس، جامعه بین المللی چگونه میتواند مطمئن باشد چند صباحِ دیگر دوباره، فیلِ پوتین یاد هندوستان نکند؟؟؟
اما در این میان، تضمینی که آقای زلنسکی از ترامپ میخواهد، درواقع پیش شرط یک مذاکره معقول است و اساساً متفاوت و به دور از هرگونه شروط ایدئولوژیک و موهوم.
لذا قیاس اوکراین با جمهوری اسلامی در حکم قیاسِ مع الفارق است دوستان.
بنابراین بنظر میرسد که توقع زلنسکی، توقعِ کاملاً منطقی و بجایی است که وجدان و تعقلِ عمومی هم، مطالبه یِ شرط او را تایید میکند.
(فارغ از این که طرفین کارتی برای ارائه داشته باشند یا خیر).
اما از طرفی، مسئله دیگری که در اینجا وجود دارد، برمیگردد به توقعِ بجا و درست ترامپ و درواقع ایالت متحده امریکا از اوکراین و شخص زلنسکی.
موضوع این است:
اساساً هرکشوری خودش مسئول است که بفکر تمهیدات دفاعیِ کشور خودش باشد و اگر چیزی اضافه بر سازمان و یا ساز و کارِ #معمول و #معقول برای کشورش پیش آمد که متعاقبِ آن، نیازمند دریافت کمک های مالی، نظامی و یا انسانی از خارج شد، قبل از هر چیز، باید این را بخاطر داشته باشد که طرف یا طرفهای کمک کننده، وظیفه ای برای این کمک رسانی بصورتِ اجباری و آنهم مستمر ندارند، بلکه این گونه کمک ها صرفاً، از جهاتِ دیپلماتیک و بر اساس اصول اخلاقیست که بین کشورها صورت میگیرد و طبیعتاً کشورِ کمک گیرنده میبایست کاملاً مستحضر و قدردانِ این موضوع باشد و در همین راستاست که طبیعتاً باید این قدردانی و تشکر را جزء وظایف معمولی و دیپلماتیک خود نسبت به کشور حامی اش بداند و به آن تواضع و اذعانِ سیاسی داشته باشد.
