« کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژندۀ خود را
آفتابی، اختری، ماهی نمی پرسد نشانم»

«کِی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد.». این سطور را با اندوه و نگرانی بسیار در حالی می نویسم که دور سوم حملۀ موشکی ایران در پاسخ به تجاوز غیر قانونی اسرائیل به خاک کشور عزیزمان آغاز شده و 120 موشک بالستیک ایرانی به سوی مناطق مختلف اسرائیل پرتاب شده است.

جنایات اسرائیل در روزهای اخیر، در حملۀ مستقیم به تاسیسات هسته ای و زیرساخت‌های غیرنظامی ایران تحت لوای «حملۀ پیش دستانه» که تاکنون 128 کشته و 900 زخمی بر جای گذاشته، فاقد هرگونه توجیه حقوقی و اخلاقی‌ است. در حالیکه ایران برای دور ششم مذاکرات آماده می شد، آمریکا پیمان شکنی و فریبکاری کرد و عرصه را برای یورشِ ارتش اسرائیل به سرزمین ایران فراهم کرد. حمله به شهروندان و زیر ساخت‌های یک کشور و کشتنِ مردمان بی پناه و بی‌دفاع، نقض آشکار کنوانسیون های بین المللی است.

به نزد من، در شرایط کنونی، فارغ از مواضع و نگرش های سیاسی، بر یکایک ما ایرانیانی که دل در گروی این آب و خاک داریم و دلمشغول تمامیت ارضی کشور ایم، فریضه است که حملۀ دولت اسرائیل به خاک کشورمان را آشکارا و با صراحت محکوم کنیم.
جمهوری اسلامی تاکنون توان بازدارندگی خود را نشان داده، اکنون زمان آن است که در اولین فرصت آتش بس شود و به میز مذاکره باز گردیم؛ پیش از آن‌که «ایران ویران شود» و جان‌های بیشتری به مسلخ برود و کشوری برای ساختن بر جای نماند.

بر فعالان و نخبگان سیاسی، فرهنگی، مدنی و اهالی قلمِ ساکنِ داخل و خارج کشور است که در این شرایط از آقای خامنه ای آشکارا و روشن بخواهند، بیش از اینکه دیر شود، با عبرت گرفتن از سرنوشت لبنان و سوریه در یکسال گذشته، زمینه به محاق رفتن انزوای بین المللی، تحقق آشتی ملی و برقراری گفتگوی انتقادی میان همۀ ایرانیان با پیشینه های سیاسی سیاسی و اعتقادی رنگارنگ را فراهم کند و با تجدید نظر در سیاست های خارجیِ کنونیِ نظام در راستای پاسداشتِ « منافع ملی» و « خیر عمومی»، وارد مذاکره ای همه جانبه با آمریکا شود.

همچنین اذعان به دستگاه امنیتی فشل و پر حفره و خانه تکانی اساسی در آن، از اوجب واجبات است برای حفظ تمامیت ارضی ایران در شرایط پر آشوب کنونی.

مشیِ جماعتی که در این وضعیت خطیر بر طبل جنگ می‌کوبند و شعار خانمانسوز «بجنگ تا بجنگیم» سر می دهند، نسبتی با تدبیر، دوراندیشی و عقلانیت سیاسی ندارد و کمکی به انسجام ملی نمی‌کند. امروز بیش از همیشه نیازمند ایرانی هستیم که باشد و بپاید و بر جای بماند.