این هشدار ناظر به خطرات دهشتناک باندهای فاسد امنیتی است که از رحم نظامات استبدادی متولد میشوند، اما این مهم نیز ناگفته نماند؛ احتمال اینکه خود نظام استبدادی نیز راسا تصمیم به ساخت و استفاده از سلاح هسته ای بگیرد به دو دلیل؛ ثبات طولانی و تجمیع سنتی قدرت و واپسزدگی خردجمعی از ضریب اتفاق بالایی برخوردار است، از این رو عدم اعتماد هسته ای بین المللی به نظامات استبدادی مثل جمهوری اسلامی عاری از منطق نمی نماید.

دو کشور هند و پاکستان با ابزار دموکراسی موفق شدند حساسیت جامعه جهانی را نسبت به تسلیحات هسته ای خود به حداقل برسانند و ملت های خود را از خطر تحریم های کمرشکن حفظ نمایند، طبیعی است که جهان ظهور کره شمالی دیگری اینبار در منطقه فوق استراتژیک خاورمیانه را به هر قیمتی برنتابد.

جمهوری اسلامی اگر داوطلبانه به سمت دموکراسی و جابجایی واقعی و مداوم قدرت نرود بلندپروازی های هسته ای اش همچون آواری بس سنگین بر سر ملت رنجور ایران فرود خواهد آمد همچنان که در چالش ۲۴ ساله اتمی به چشم خود دیدیم که برنامه هسته ای ایران علی رغم ارزش ماهیتی و فنی اش در نهایت موجب عدم انتفاع مردم، تجاوز به خاک و عقبگرد کشور شد.

از سرنوشت جمهوری اسلامی میتوان به سهولت فهمید؛ حق غنی سازی با استبداد سیاسی قابل جمع نبوده و حل این تضاد با فرمول فتوای هسته ای ممکن نیست داروی دموکراسی را لازم دارد، خوشبختانه امروزه و به درستی نقش بی بدیل دموکراسی در حل منازعات داخلی و بین المللی از چشم مردم ایران پنهان نمی باشد، سالهاست که شعار معروف و سنتی «انرژی هسته ای، حق مسلم ماست» صرفا محدود به هواداران اقلیت نظام شده و از حنجره اکثریت مردم شنیده نمیشود، در منظر جمهور؛ اصلاح و دموکراتیزه کردن نظام حکمرانی کشور در صدر اولویت ها قرار داشته و مطالبه انرژی هسته ای به مابعد گذار از جمهوری اسلامی فعلی منتقل شده است.

سردار فضلی از مقامات باقی مانده سپاه از حملات اسراییل، درست در هنگامه ای که نگرانی جهانی نسبت به سرنوشت نامعلوم 400 کیلوگرم اورانیوم با غنای بالا در تاسیسات زیرزمینی فردو بالا گرفته ناگهان در تلویزیون رسمی جمهوری اسلامی حاضر شده و میگوید؛ «سلاح هسته ای در مشت ماست» این گفته ایشان، نشان از عمق نادانی سیاسی است که بر ساحت کشور استیلا یافته است، امروز خطر بزرگتر از اسراییل، وجود افرادی ساده لوح است که متاثر از باندهای فاسد امنیتی به کار سیاستگذاری مشغولند.