جعفر بخشی بی نیاز - نویسنده و روزنامه نگار

🌐 پس از آن که بزرگترین جلسه نظامیِ ارشد تاریخ آمریکا در مقرر پنتاگون با حضور صدها ژنرال و فرمانده ارشد آمریکایی به همراه وزیر جنگ آمریکا و ترامپ آغاز شد ؛

استرس و نگرانی تمام آمریکا را از احتمال وقوع یک جنگ بزرگ دیگر فرا گرفت. خیلی طول نکشید که اعلام شد ده ها جنگنده ی ارتش آمریکا به همراه تعداد زیادی سوخت رسان وارد بزرگ ترین پایگاه هوایی آمریکا در خاورمیانه در قطر شده. حجم سنگینی از جنگنده ها و سوخت رسان ها که تنها یک نشانه دارد و بس. و آن خبر از یک تنش قریب الوقوع گسترده در خاورمیانه را حکایت می کند. تنشی که جنگ را در قواره ای بزرگ معنا می کند و جز جنگ خبر دیگری در خود ندارد. حضور ترس آوری که پس از جلسه نتانیاهو و ترامپ در مورد ایران آغاز شده و منابع محلی و معتبر را این گونه توجیه کرده که این رخدادها در خاورمیانه نشانه ای از جنگ احتمالی مجدد است. وزارت امور خارجه ی ایران هم تأیید کرده که ۱۲۰ شهروند ایرانی از آمریکا طی همین چند روز اخراج شده‌اند و دارند به خانه‌های خود بر می گردند. اخراجی که ۴۰۰ شهروند دیگر ایرانی را هم در صف انتظار نگهداشته است.

🌐 از تهران هم خبر می رسد که شهرک‌ های نظامی در پایتخت در حال تخلیه ی برخی از ساکنان خود هستند. خانواده‌های رده فرماندهی در شهرک شهید دقایقی ؛ شهرک فلاحیان ؛ شهرک چمران ؛ شهرک محلاتی ( منطقه ۱ ) ؛ قصر فیروزه ؛ بلوک‌های وابسته به نیروهای انرژی اتمی در شهرک دانشگاه و چند شهرک دیگر به محل نامعلومی در پایتخت و خارج از تهران منتقل شده اند. اینها و سفر ناگهانی یک هیئت عالی رتبه از تهران به مسکو صبح امروز سه شنبه هشتم مهر ماه آن هم در این شلوغی و به هم ریختگیِ اوضاع با گفته های عباس عراقچی که با ناامیدی شکست مذاکرات را عیان کرده و گفته که نتوانستیم توافق کنیم و حالا با شرایط جدیدی مواجه هستیم ؛ نشان از خبرهای تلخی دارد که هر آن ممکن است واقعیتِ جنگ را به وضوح در تهران تصویر سازی کند. خاصه آنجا که پس از شکست مذاکرات و بازگشت تمام تحریم ها و قفل شدن اقتصاد و سیاست ایران چه در داخل و چه خارج ؛ شواری عالی امنیت ملی را وارد فاز تصمیمات جدیدی کرده که فعلا کسی از آن اطلاعی ندارد و دقیقا نمی داند حرکت بعدی نظام در مواجه با این رخدادها در منطقه چه خواهد بود.

🌐 اما آن چه عینی ست و روایت های جنگ را در روزها و ساعت های آتی ملموس و قابل فهم می کند آن است که این بلیطِ شانس از مدتها قبل در دست آمریکا و اسراییل دست به دست می شد و در به در به دنبال موقعیت سازی و ایجاد شرائط بود تا برگه ی آس را رو کند و ایران را به معنای واقعی کلمه لای گیره بگذارد. شانس مذاکرات همان وقتی که می شد با لبخند و یک استکان قهوه به بار بنشیند با ترفندهای وقت گیر و خروجی های کسالت بار وارونه شد و در مذاکرات ؛ تهران دستش خالی ماند و نتوانست از این فرصت بسیار طلایی و فوق استثنایی درست و به جا استفاده کند. این که عراقچی و یا سیاست های دیکته شده به وی عامل و باعث این شکست بوده یا نه در حل صورت مسئله تفاوت چندانی ندارد. سیاست های جمهوری اسلامی برای غرب غالبا وقت گیر و بدون خروجی بود و ترامپ را عصبانی کرد و نتوانست در ساعات تعیین شده میان مذاکره کننده گان نقل و نبات پخش کند. حالا ما نه تنها در مذاکرات شکست خوردیم که در صحنه ی جهانی بی پشت و پناهیم و حتی دوستانی که سالها از جیب ما خوردند و فربه شدند را هم از دست دادیم. در بزنگاهِ خطر و آسیب هیچ کسی جز همین مردم ؛ یاری رسان کشور نخواهند بود. مردمی که نظام نتوانست حفظ شان کند و هوایشان را همه جوره داشته باشد.