امیر موحد

خلیفه تهران امروز در بن‌بستی گرفتار است که هیچ راه گریزی برای او باقی نمانده است. آنچه طی چهار دهه ساخته شد، نه بر پایه خرد و منافع ملی، بلکه بر پایه توهمات ایدئولوژیک و وابستگی به مسکو بنا شده بود. او سرمایه‌های ایران را در جنگ‌های نیابتی از یمن و سوریه تا عراق و لبنان خرج کرد تا روسیه دوباره به رؤیای شوروی بازگردد. اما نتیجه روشن است: روسیه شکست خورد، جمهوری اسلامی ویران شد، و ملت ایران فقیرتر و خشمگین‌تر از همیشه.

در چنین نقطه‌ای، فقط یک راه باقی مانده: تسلیم. اما تسلیم دو گونه است؛ یا تسلیم به جامعه جهانی با ذلت و سقوط کامل، یا تسلیم به ملت ایران با یک انتقال مدیریت‌شده قدرت. دومی تنها راهی است که می‌تواند جلوی خونریزی و ویرانی بیشتر را بگیرد و حتی برای خود خلیفه و خانواده‌اش فرصتی برای خروج محترمانه باقی بگذارد.

این انتقال قدرت نمی‌تواند در اتاق‌های تاریک امنیتی یا در پشت پرده با روسیه و چین رقم بخورد. قدرت باید به یک هیئت ملی نمایندگی واگذار شود که اعضای آن بر اساس وزن اجتماعی واقعی انتخاب شوند. طبیعی است که در این میان، شاهزاده رضا پهلوی به‌عنوان بزرگ‌ترین سرمایه اجتماعی ملت ایران جایگاهی محوری خواهد داشت. دیگر جریان‌های سیاسی نیز به همان اندازه‌ای که در جامعه پایگاه دارند، باید نماینده معرفی کنند. حتی اصلاح‌طلبان و اپوزیسیون خودی و حکومتی، اگر وزن اجتماعی واقعی داشته باشند، می‌توانند به همان میزان در این هیئت حضور داشته باشند. اما هیچ‌کس حق ندارد جای ملت یا شاهزاده را غصب کند.

باید یک واقعیت دیگر را هم آشکار گفت: اپوزیسیون فیک که سال‌ها با پول و خط نظام ساخته شد، نمی‌تواند در این نقطه تاریخی نقش‌آفرینی کند. مأموریت اصلی آن‌ها مقابله با شاهزاده و آلترناتیو ملی بوده است؛ بنابراین وزنشان باید در ترازوی ملت سنجیده شود، نه در سفره رانت و رسانه‌های وابسته.

پیام ما به خلیفه و حلقه نزدیکش روشن است: فرصت خروج محترمانه و تضمین‌شده هنوز وجود دارد. اگر برای نجات خانواده و آینده خود، و برای جلوگیری از صدمات بیشتر به مردم ایران، مسیر انتقال کنترل‌شده را انتخاب کنید، این انتخاب در تاریخ به‌عنوان آخرین تصمیم شرافتمندانه ثبت خواهد شد. اما اگر لجاجت کنید، بار مسئولیت همه خون‌ها و ویرانی‌های بعدی بر دوش شما خواهد بود و ملت ایران این بار نه با ترحم، بلکه با خشم تاریخی‌اش پاسخ خواهد داد.

تسلیم به ملت، تنها راهی است که می‌تواند پایان جمهوری اسلامی را به آغاز رهایی ایران پیوند بزند.